Yaşamak, daldan dala atlamak gibi.
Yapraklar kımıldadığında esen rüzgar.
Alev yığını bir kalp, dal kırılıyor yavaştan.
Küçük çocuğun dizleri kanar gibi.
Sokak sessiz sakin,
O kadar yolunda mıdır herşey?
Biliyorsun, bir şey yapamıyorum.
Söz konusu gidenlerse.
Ah bulutlar, bulutlarım..
Bir oyun başlattınız ki, kandım.
Sizi onlara benzetir, içlice ağlarım.
O kadar da gökyüzü deyip,
Sana sonsuzluğu anlatmıştım.
Sen gittin bulut, ben onsuz kaldım.
Yaşamak biraz da, almaya benziyor.
Karşılığı olmayan aşkın intiharına.
Ölürken yaşarcasına,
Hayattayken tıkanırcasına.
Ah bulutlarım, gidip bana bir şey bırakmadan.
Öylece bıraktınız yapayalnız.
Yaşamak diyorum bulut bey, sevgili güneş.
Gün yüzünü görememek, ışıksız.
Bazen astımı olan çocuğum.
Kimi zaman sardunya..
Bazen sen olur çıkarım karşına.
Uyanırım tatlı bir rüyadan.
Seni bulutlara benzettim.
Onlara benzettiğim için mi kaybettim?
Onlar insanı terk ederdi, bunu bilememek..
Sana rağmen, seni sevmek,
Ölümü delice beklemek gibi.
Sana vardığım tüm yolların,
Kilidi bulutlarda.
Sana ulaşamadığım ne varsa.
Düşün ki sakladığım hatıram.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Abartma Sandığın Kadar Ölmüyorum
PoetryÖlüm dile kolaysa; ne zoru ne iki hece? Acılara merhem gibi sürülen şiirlere, Belki sükuta sitem, Belki sevgilere. Ben, satırlara el diyorum. Onlar benim kollarım, ayaklarım, başım, Ve o şiirler benim kalbim. Eğer anlaşılan bir cümleyse, yazılan, ...
