İçimde kalan birşey vardı; heves ettiğim.
Kaç kez istedim sana onu söylemeyi.
Belki kırgın, belki kızgındın bana.
Seni annem gibi sevdiğim için.
Ah canım kelimesi, canının yettiği gibi.
Tane tane söylemeliydim, "canımsın sen benim".
Ve damga vurup yüreğime, seninle gezerdim.
Anlatıp herkese seni, duyardımki, sen bu değilsin.
Aşkın içinde bir can var; onu kim alırsa.
En can alıcı noktaydı bu, benden istediğin.
Seni seninle yaşamak varken, canımdan can gitti.
Ah yüreğimin ninnisi, türkü gibi, ağlatan tını.
Uyumadan önceki sen, uyandığımdakinden farklıydı.
Belliki sevmek için, geceyi seçmişim.
Öyle bir sevmişim, öyle bir sevmişimki, kendimden geçmişim.
Belliki ben seni, canımı yakar gibi özlemişim.
Sandığın kadar hafif, sandığım kadar ağır değildi yüküm.
Yar deyince kalbim; iki büklümdü.
Yollara sen diye varıp, yolları biz diye yürüdüm.
Heyhat! Geçer mi sandın aşk denilen düğüm?
Sen dönersen bana, mevsim yaz olur, mevsimler düğün.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Abartma Sandığın Kadar Ölmüyorum
PoetryÖlüm dile kolaysa; ne zoru ne iki hece? Acılara merhem gibi sürülen şiirlere, Belki sükuta sitem, Belki sevgilere. Ben, satırlara el diyorum. Onlar benim kollarım, ayaklarım, başım, Ve o şiirler benim kalbim. Eğer anlaşılan bir cümleyse, yazılan, ...
