Bensiz mutluydun hep.
Görünce ben gözlerinde.
Sessizlik yığınları doluştu,
Yokluğunda beynime.
Fazlaca yolun vardı gitmek için.
Dur demedim, engel değildim.
Söylesene; senin neyindim?
Ben senin hiçbir şeyin.
Özlemek için geç oldu.
haykırışlarımı duymadığında.
O omzuna başını koyunca,
Gerek duymadım bir daha.
Ve seni sevmeye..
Seni sevmeye cesaret ettiğimde.
Üzgündüm gerçekler ortadaydı.
Yine de seviyorum vazgeçmek yerine.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Abartma Sandığın Kadar Ölmüyorum
PoesíaÖlüm dile kolaysa; ne zoru ne iki hece? Acılara merhem gibi sürülen şiirlere, Belki sükuta sitem, Belki sevgilere. Ben, satırlara el diyorum. Onlar benim kollarım, ayaklarım, başım, Ve o şiirler benim kalbim. Eğer anlaşılan bir cümleyse, yazılan, ...
