Bensiz mutluydun hep.
Görünce ben gözlerinde.
Sessizlik yığınları doluştu,
Yokluğunda beynime.Fazlaca yolun vardı gitmek için.
Dur demedim, engel değildim.
Söylesene; senin neyindim?
Ben senin hiçbir şeyin.Özlemek için geç oldu.
haykırışlarımı duymadığında.
O omzuna başını koyunca,
Gerek duymadım bir daha.Ve seni sevmeye..
Seni sevmeye cesaret ettiğimde.
Üzgündüm gerçekler ortadaydı.
Yine de seviyorum vazgeçmek yerine.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Abartma Sandığın Kadar Ölmüyorum
PoesíaÖlüm dile kolaysa; ne zoru ne iki hece? Acılara merhem gibi sürülen şiirlere, Belki sükuta sitem, Belki sevgilere. Ben, satırlara el diyorum. Onlar benim kollarım, ayaklarım, başım, Ve o şiirler benim kalbim. Eğer anlaşılan bir cümleyse, yazılan, ...