Bu şehir sensiz yaşamayı öğrendi.
Zor oldu caddelerinde yürümek.
Zor oldu akşam vakit dışarılar.
Ama gittin, mecburdu özlemek.
Sokakların ıssız ve soğuk.
Yürüyemiyorum kalbinde.
Ceketini sırtıma almak vardı şimdi.
Kalabalıklar! Bekleyin beni de.
Bilirsin korkarım yalnızlıktan.
Bu yüzden kalırım ya hep bi başıma.
Gittin ve ben bir sürü şey öğrendim.
Meğer teselliymiş ağlamalara dolunay.
Gittin mi tüm dünya durup düşünür.
Yokluğunla fırtınalar estirirsin.
Ve senin soğuk adımlı gidişlerin,
Yolları eritir.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Abartma Sandığın Kadar Ölmüyorum
PoesíaÖlüm dile kolaysa; ne zoru ne iki hece? Acılara merhem gibi sürülen şiirlere, Belki sükuta sitem, Belki sevgilere. Ben, satırlara el diyorum. Onlar benim kollarım, ayaklarım, başım, Ve o şiirler benim kalbim. Eğer anlaşılan bir cümleyse, yazılan, ...
