These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 6

Anastasia’s POV

Το παρελθόν μου πέρασε απότομα από μπροστά μου σαν μια ταινία μικρού μήκους. Δεν μπορεί να ήταν αλήθεια… Πως βρέθηκε ο Alex εδώ; Ήταν κι αυτός μπλεγμένος; Πολλά αναπάντητα ερωτήματα με τυραννούσαν, καθώς βρισκόμουν ακόμα προστατευμένη πίσω από τον Harry, με τα μάτια μου γουρλωμένα από αυτήν την αναπάντεχη συνάντηση.

<<Anna μου, σου έλειψα;>> με ρώτησε ειρωνικά ο Alex.

Ο Harry κοιτούσε μια αυτόν και μια εμένα απορημένος. 

<<Πως βρέθηκες εδώ;>> ρώτησα φανερά αναστατωμένη. Έκλαιγα πλέον.

Δεν μου απάντησε. Χαμογέλασε στραβά και γύρισε την ματιά του προς τον Harry.

<<Styles, σου έχω μια πρόταση>> είπε. <<Βρήκα το αντάλλαγμα για την συμφωνία που μου είπαν οι δικοί σου ότι θέλεις να κλείσουμε>>

Ο Harry τον κοίταξε αινιγματικά, χωρίς να έχει χάσει την ψυχραιμία του στο ελάχιστο. Περίμενε να ακούσει τι ήθελε.

<<Χμμ νομίζω πως η Anna είναι ότι πρέπει για αντάλλαγμα>> είπε σαρκαστικά ο Alex.

Εγώ γούρλωσα τα μάτια.

<<Από πότε ενδιαφέρεσαι εσύ για μένα;>> ρώτησα και ήμουν έτοιμη να του ορμήσω και να του ξεριζώσω τα μαλλιά. 

Ο Harry με κράτησε σφιχτά, ψιθυρίζοντας μου ένα απλό <<Σςςςς>> που όμως ήταν αρκετό για να με ηρεμήσει. Ταυτόχρονα έπιασε το χέρι μου, μπλέκοντας τα δάχτυλά του με τα δικά μου.

<<Λυπάμαι Tom, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ας πούμε ότι παίρνω πίσω την πρόταση μου για την συμφωνία>> είπε ο Harry και με αυτά τα λόγια αποχωρήσαμε, προχωρώντας πίσω στο αυτοκίνητο. (κορίτσια το Tom είναι το παρατσούκλι του Alex, θα το αναφέρω στη συνέχεια) 

Καθώς φεύγαμε άκουσα τον Alex να φωνάζει ‘’Θα τα ξανά πούμε’’.

Αφού απομακρυνθήκαμε λίγο άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο και ξέσπασα σε κλάματα. Γιατί; Γιατί να εμφανιστεί πάλι στη ζωή μου; Γιατί να μη αφήνει επιτέλους να ηρεμήσω; …. Έκλαιγα αρκετή ώρα όταν κάποια στιγμή μέσα από τους λυγμούς μου κατάφερα να πω <<Σε παρακαλώ, πήγαινε με στο σπίτι μου>>. Ο Harry δεν απάντησε, μόνο έγνευσε καταφατικά. 

Δεν είχε μιλήσει καθόλου σε όλη τη διαδρομή. Μόνο πότε-πότε με κοιτούσε που έκλαιγα. Όταν το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μου, σκούπισα τα δάκρια μου και βγήκα έξω. Τον άκουσα να με ακολουθεί… Μπήκα μέσα χωρίς να δώσω σημασία για το τι έκανε και προχώρησα προς το δωμάτιο μου, πέφτοντας στο κρεβάτι πλαντάζοντας στο κλάμα ξανά. Δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα βήματα έξω από την πόρτα και μετά από λίγο μπήκε μέσα, πλησιάζοντας με. Κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι.

<<Μπορείς να ηρεμήσεις για λίγο να μιλήσουμε;>> μου είπε.

<<Επίτηδες το έκανες ε; Ήξερες ότι θα ήταν εκεί και με πήγες με το ζόρι>> τον κατηγόρησα.

<<Σου ορκίζομαι ότι δεν είχα ιδέα για την αποψινή συνάντηση. Όταν το κινητό μου χτύπησε ήσουν παρόν! Ήταν ξαφνικό… Όμως εσύ από πού γνωρίζεις τον Tom;>>

<<Tom;>> αναρωτήθηκα.

<<Εννοώ ο Alex, όπως τον αποκάλεσες… Στον χώρο μας τον γνωρίζουμε ως Tom>>.

<<Στον χώρος σας;>> ρώτησα καταπιέζοντας τα κλάματα μου.

Στριφογύρισε τα μάτια του και μου είπε <<Από πού τον ξέρεις;>> απέτισε να μάθει.

Το σκέφτηκα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να του απαντήσω. Τελικά ανακάθισα και τον κοίταξα στα μάτια. <<Θυμάσαι που με ρώτησες πιο μπροστά αν έχω ερωτευθεί ποτέ;>> τον ρώτησα, ξεσπώντας άλλη μια φορά στα κλάματα. 

Το αμέσως επόμενο πράγμα που είδα ήταν τα μάτια του να γουρλώνουν και να αλλάζει απότομα η απόχρωση αυτού του υπέροχου σμαραγδί.