These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 33

Περίπου δύο εβδομάδες πέρασαν μετά από εκείνο το σκηνικό. Ο Alex δεν με ξανά ενόχλησε ευτυχώς, μα πάντα είχα το νου μου όταν περπατούσα μόνη στο δρόμο… Μέσα σε αυτές τις δύο εβδομάδες είχα καταφέρει να δω ελάχιστα τον Harry. Πλέον ερχόταν μόνο το βράδυ και κοιμόμασταν μαζί, με έπαιρνε αγκαλιά και ξεχνούσα τα πάντα. Συχνά δεν απαντούσε στο κινητό. Ένα βράδυ παρά λίγο να τον πιάσουν σε μια ανταλλαγή μαριχουάνας μα ευτυχώς την τελευταία στιγμή πρόλαβε και ξέφυγε… Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό φυσικά.
Οι γονείς έχοντας πλέον τα χέρια σηκωμένα ψηλά έφυγαν πάλι στη Νέα Υόρκη για να συνεχίσουν τις δουλειές τους μα ο πατέρας μου είχε υποσχεθεί στον εαυτό του ότι μια μέρα θα γύριζε για να τον πιάσει. Ποιος ξέρει, θα γινόταν ποτέ κάτι τέτοιο;
Έτσι λοιπόν ήμουν και πάλι μόνη στο σπίτι.
…
Με έβγαλε από τις σκέψεις μου το χτύπημα του κουδουνιού που μου ανακοίνωνε ότι ξεκινούσε η επόμενη σχολική ώρα. Ήταν η ώρα για γυμναστική λοιπόν. Προχώρησα προς τα αποδυτήρια για να φορέσω τη φόρμα μου. Υπήρχαν ήδη κάποια κορίτσια εκεί που μόλις μπήκα ξεκίνησαν τα μουρμουρητά και να με κοιτούν περίεργα. Ναι, όλο αυτό το παραλήρημα μεταξύ εμού και του Harry συνεχιζόταν και πολλά άτομα φοβόντουσαν να με πλησιάσουν… Κάποιες φορές είχε πλάκα όλο αυτό, μα κάποιες άλλες εκνευριζόμουν απίστευτα, όπως τώρα δηλαδή! … Αποφάσισα να μη δώσω σημασία και μόλις ετοιμάστηκα βγήκα έξω. Ο γυμναστής μας έβαλε να παίξουμε βόλεϊ κορίτσια-αγόρια. Σαφώς χάσαμε για προφανής λόγους αφού τα αγόρια είχαν περισσότερη μυϊκή δύναμη. 
Μας άφησε ελεύθερους περίπου ένα τέταρτο νωρίτερα κι έτσι πιάσαμε κουβέντα με τον Max και την Alice. Ναι, ήμαστε μαζί στη γυμναστική, ευτυχώς!
«Λοιπόν πως πάει εσύ μικρή»; Με ρώτησε ο Max γαργαλώντας με.
Είχαμε αποκτήσει μια αρκετά καλή φιλία και ήμουν ευγνώμων για αυτό.
«Μια χαρά, πώς να πάει δηλαδή»; Έκανα την ανήξερη «Εσύ πες μου, πως πάει η δουλειά; Προσαρμόστηκες»; 
Ο Max έπειτα από τον καβγά του με τον Harry και τους υπόλοιπους, παρόλο που αποδείχτηκε ότι ήταν αθώος, τον άφησαν να ζήσει με την προοπτική ότι θα έφευγε από τον ‘χώρο’ της μαφίας. Έτσι εδώ και λίγο καιρό δούλευε σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων.
«Τέλεια!» μου ανακοίνωσε «Το αφεντικό είναι πολύ εντάξει άτομο και η συνεργασία μας πάει άψογα»
«Χαίρομαι» 
«Λοιπόν τέρμα οι συζητήσεις» πετάχτηκε η Alice «Έχω να σας κάνω μια πρόταση. Το Σάββατο παίζει ένα ωραίο θρίλερ στο σινεμά, είστε μέσα»;
«Αναμφίβολα!» ακούστηκε ο Max
«Και ποιοι θα είμαστε;» ρώτησα
«Εμείς οι τρεις» είπε δείχνοντας μας «Και η Sam με τον Tyler…» έκανε μια παύση «Δεν πιστεύω θα θέλεις να καλέσουμε και τον μπούκλα σου»; Είπε σαρκαστικά
Ναι, η Alice δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, ακόμα!
«Μπούκλας; Το ξέρει ότι τον αποκαλείτε έτσι»; Ρώτησε γελώντας ο Max
«Ναι εγώ το έβγαλα» είπα γελώντας «Δεν είναι υπέροχο»;
«Αλήθεια τώρα Anna, τι παίζει μεταξύ σας; Πόσο καιρό είστε… μαζί;»
«Δεν χρειάζεται να ανησυχείς Max. Δεν πρόκειται να μου κάνει κακό!... Είμαστε μαζί τρεις μήνες και δεκαπέντε μέρες περίπου» είπα την τελευταία μου πρόταση γεμάτη χαρά.
«Απλά θέλω να είσαι καλά, αν σε πειράξει…-» δεν τον άφησα να τελειώσει την πρόταση του
«Εντάξει μπαμπά» τον κορόιδεψα και τον φίλησα απαλά στο μάγουλο.
«Τέλος πάντων!» χτύπησε παλαμάκια η Alice «Είστε μέσα;»
«Ναι φυσικά!» είπαμε και οι δύο.
***

Η σχολική μέρα τελείωσε και καθώς είχα πάρει τα βιβλία που χρειαζόμουν βγήκα έξω μαζί με τις φίλες μου. Θα διαβάζαμε στο σπίτι της Alice σήμερα.
Μα καθώς φεύγαμε ένας ‘θόρυβος’ μας σταμάτησε. Γυρίσαμε να δούμε από πού ακούστηκε η κόρνα και γρήγορα τα μάτια μου ‘έπιασαν’ το γνωστό μαύρο τζιπ. Δευτερόλεπτα αργότερα ο Harry βγήκε με τον αέρα ενός μοντέλου, αφήνοντας με να τον κοιτάω με ένα χαζό χαμόγελό στα χείλη. Είδα την Alice να ξεφυσάει καθώς εκείνος πλησίαζε. Φυσικά για ακόμα μια φορά είχαμε γίνει θέαμα στους συμμαθητές μου.
«Anastasia» πρόφερε καθώς αφαιρούσε από το πρόσωπο του τα μαύρα ρέιμπαν γυαλιά του και με περνούσε το χέρι του γύρω από τη μέση του. Με φίλησε στο μάγουλο κι έπειτα κοίταξε τις φίλες μου λέγοντας «Δεν θα σας πείραζε να σας την κλέψω;» Φόρεσε το πιο γοητευτικό του χαμόγελο και συνέχισε να τις κοιτάει.
«Φυσικά, κανένα πρόβλημα!» είπε χαζογελώντας η Sam και άρπαξε την Alice από το χέρι για να φύγουν. Εκείνη μου έριξε ένα προβληματισμένο βλέμμα και άφησε την Sam να την παρασύρει. 
…
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε σπίτι μου χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα. Μόλις μπήκαμε μέσα και καθίσαμε στο δωμάτιο μου του είπα
«Λοιπόν; Τι έχει γίνει;»
«Σαν τι να έχει γίνει δηλαδή;»
«Δεν ξέρω, έχεις καιρό να έρθεις να με πάρεις από το σχολείο…»
«Απλά ήθελα να σε δω» είπε πλησιάζοντάς με «Να σε αγγίξω…» συνέχισε και κόλλησε να χείλη του στα δικά μου «Να σε φιλήσω!» είπε στο τέλος.
…
Λίγη ώρα αργότερα αφού πλέον είχαμε λαχανιάσει από τι φιλί μας μου είπε «Κλείσε τα μάτια»
«Γιατί;»
«Κλείστα και μην τα ανοίξεις μέχρι να σου πω» επέμενε
Γρήγορα υπάκουσα. Δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσα κάτι να μου γαργαλάει τον λαιμό κι έπειτα το άκουσα να μου λέει ότι τώρα μπορώ να τα ανοίξω.
Τα μάτια μου έπεσαν στον λαιμό μου που μου είπε βάλει κάτι. Ήταν ένα κρεμαστό. Ένα κοντό κορδονάκι που στο κέντρο του έγραφε ‘you are my heaven’
«Απλά μόλις το είδα σε σκέφτηκα» μου ψιθύρισε «Απλά όταν είμαι μαζί σου γίνομαι καλύτερος άνθρωπος» συνέχισε
Δάκρια χαράς ξέφυγαν από τα μάτια μου. Κατευθείαν έπεσα πάνω του χαρίζοντας του ένα γλυκό και αργό φιλί, προσπαθώντας να του δείξω ότι ήταν δεν ήμουν μόνο ο δικός του παράδεισος και αυτός ήταν ο δικός μου.
Όταν το φιλί μας τελείωσε χωρίς να μετακινήσει εκατοστό το πρόσωπό του από το δικό μου, μου είπε «Το Σάββατο θα σε πάω κάπου…»
Τα φρύδια μου σφίχτηκαν αμέσως.
«Τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκε χαμογελώντας με την αντίδρασή μου.
«Βασικά το Σάββατο θα πάω σινεμά με κάτι φίλους…» είπα δαγκώνοντας τα χείλη μου.
«Φίλους;» ρώτησε
«Τα κορίτσια, τον Max και ένα ακόμα παιδί» είπα σιγανά έχοντας πάρει το βλέμμα του κουταβιού.
Μόλις τελείωσα την πρόταση μου, η έκφραση του προσώπου του άλλαξε σε κάτι που δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το προσδιορίσω: θυμός, νεύρα, ειρωνεία, ζήλια…
Ουπς…