These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 44

Ούτε που θυμάμαι πως φύγαμε από το νοσοκομείο και πήγαμε στο σπίτι της Alice. Οι γονείς της ήταν εκεί και μόλις έμαθαν τα κακά νέα προσπάθησαν να μας συμπαρασταθούν μα το πλήγμα ήταν τόσο μεγάλο που τελικά καταλήξαμε να κλαίμε ξανά. Αν δεν πονούσε τόσο πολύ όλο αυτό, θα έλεγα ότι έβλεπε εφιάλτη. Μα ο εφιάλτης δεν τελείωνε και ώρα με την ώρα εγώ πονούσα ακόμα πιο πολύ…
Όταν ήρθε το απόγευμα αποφάσισα να πάω από το σπίτι μου για να κάνω ένα μπάνιο και να αλλάξω ρούχα. Ο Harry θα περνούσε για να με δει. Όταν είπα στην Alice τι σκόπευα να κάνω πήγε να μου τις βρέξει μα ήταν τόσο εξαντλημένη από όλα αυτά που είχαν συμβεί τις τελευταίες ώρες που απλά μου είπε να είμαι πίσω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Θα κοιμόμασταν μαζί απόψε και την επόμενη μέρα το πρωί θα γινόταν η κηδεία. Η mss Fox, η μητέρα της Sam μας είχε τηλεφωνήσει λίγες ώρες νωρίτερα και μας είχε ανακοινώσει τα της κηδείας. 
Δεν θέλω να σκέφτομαι σε τι κατάσταση βρισκόταν… Ξεκίνησα να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν πέθαινα εγώ. Πως θα το αντιμετώπιζαν οι γονείς μου; Οι γονείς μου! Σκέφτηκα. Έπρεπε να τους ειδοποιήσω. Κάτι τέτοιες ώρες θα έπρεπε να είναι κοντά μου.
…
Γύρισα στο σπίτι νιώθοντας υπερβολικά εξαντλημένη. Έκανα ένα ντουζ κι έπειτα τηλεφώνησα στους γονείς μου.
Στο τρίτο χτύπο η μητέρα μου το σήκωσε
«Anna μου τι κάνεις; Πως και τηλεφωνείς τέτοια ώρα; Σε περίπου 20 λεπτά έχουμε μια σοβαρή συνάντηση να σε πάρω εγώ μόλις τελειώσουμε;» ρώτησε κοφτά
«Μαμά, άκουσε με σε παρακαλώ…» προσπάθησα να μην κλάψω μα ήταν μάταιο. Τα δάκρια ξεκίνησαν να χύνονται στο πρόσωπο μου προτού το καταλάβω.
«Τι έγινε γλυκιά μου; Είσαι καλά;» κατάλαβα μια ανησυχία στη φωνή της
«Μαμά… Ναι εγώ είμαι καλά.. μα, έχω δυσάρεστα νέα» έκανα παύση προσπαθώντας να πάρω ανάσες για να μην πνιγώ από το κλάμα μου
«Anna τι έγινε; Αρχίζω να ανησυχώ, πες μου»
«Η Sam μας, η … η Sam μαμά, είναι… είναι νεκρή! Κάποιος την πυροβόλησε. Σήμερα ήμουν στο νοσοκομείο όλη τη μέρα… Μαμά δεν τα κατάφερε.. Η Sam μας άφησε…» με το ζόρι μιλούσα, δεν είμαι σίγουρη για το αν καταλάβαινε τι της έλεγα
Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής όταν την ξανά άκουσα
«Δεν μιλάς σοβαρά; Πως έγινε αυτό; Η μητέρα της το έμαθε; Πως είναι; Ηρέμησε παιδί μου μη κλαις!» ακούστηκε ταραγμένη τώρα
«Ναι, αύριο το πρωί είναι η κηδεία… Μαμά σας παρακαλώ ελάτε, ελάτε εδώ! Σας χρειάζομαι δεν είμαι καλά… γυρίστε για λίγο…» ικέτευσα
«Γλυκιά μου αυτό δεν γίνεται, λυπάμαι πολύ… Το ξέρω ότι χρειάζεσαι υποστήριξη αυτή τη στιγμή αλλά δεν μπορούμε να φύγουμε τώρα. Ίσως θα ήταν καλύτερο να πας να μείνεις για λίγες μέρες με την φίλη σου την Alice και τους γονείς της. Μπορώ να μιλήσω με την μητέρα της και-» δεν την άφησα να τελειώσει, θυμός με κατέκλισε 
«Άστο μαμά κατάλαβα! Για ακόμα μια φορά η δουλειά είναι πιο σημαντική από εμένα! Θα ήθελα να ήξερα, αν…αν εγώ ήμουν τώρα νεκρή θα κάνατε τον κόπο να έρθετε για την δική μου κηδεία ή θα προείχαν ακόμα και τότε οι δουλεία σας;» δεν την άφησα να μου απαντήσει και έκλεισα το τηλέφωνο, απενεργοποιώντας το.
-15 λεπτά περίπου αργότερα-
Όταν πια σταμάτησα να κλαίω για την αδιαφορία των γονιών μου για ακόμα μια φορά αποφάσισα να πάω στην κουζίνα για να φάω κάτι. Ποιος ξέρει πόσες ώρες ήμουν νηστική. Πήγα στην κουζίνα και άνοιξα το ψυγείο, βγάζοντας υλικά για ένα σάντουιτς. Καθώς πήρα ότι μου χρειαζόταν τα μάτια μου έπεσαν στην μαγιονέζα. Χαμογέλασα αχνά και χωρίς δεύτερη σκέψη την άρπαξα.
Στο χέρι μου έπιασα το ψωμί και με ένα μαχαίρι άλειψα την μαγιονέζα σε όλο του το μήκος. Μισούσα την μαγιονέζα. Μπορούσα να κάνω εμετό μόνο και που την μύριζα… Θυμάμαι μια φορά είχαμε μαλώσει με την Sam για αυτόν τον λόγο. Μου είχε κάνει ένα σάντουιτς το οποίο περιείχε μαγιονέζα ενώ ήξερε ότι την σιχαινόμουν. Αντίθετα εκείνη την λάτρευε! Τελικά κατέληξε να τρώει εκείνη το σάντουιτς και εγώ να μείνω νηστική… 
Πόσο μακριά μου φαινόταν τώρα όλο αυτό…
Δάγκωσα την πρώτη μπουκιά όταν πλέον είχα βάλει όλα τα υλικά. Η γεύση της μαγιονέζας ήταν η πιο έντονη στο στόμα μου μα δεν με ένοιαζε… Κατά κάποιον τρόπο ήμουν με την Sam τώρα και ένιωθα χαρά!..

Ο Harry ήρθε λίγη ώρα αργότερα και κάθισε μαζί μου για δύο ώρες περίπου. Με πήρε αγκαλιά και με άφησε να κλάψω μέχρι τα δάκρια να στερέψουν. Μου χάιδευε την πλάτη και με φιλούσε στο μέτωπο μιλώντας μου ήρεμα. Αν δεν είχα και αυτόν τι θα έκανα;
-την επόμενη μέρα-
Η κηδεία ήταν αποπληκτική. Δεν σταμάτησα να κλαίω λεπτό, το ίδιο και η Alice. Τα μάτια της Sam ερμητικά κλειστά πριν της πούμε το τελευταίο αντίο.
‘R.I.P. Samantha Fox, ετών 18’ έγραφε η ταφόπλακα
Η μητέρα της ένα ράκος. Με το ζόρι στεκόταν όρθια και τα μάτια της ήταν κατακόκκινα και πρησμένα.
…
Όταν επιτέλους τελείωσε αυτό το μαρτύριο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι της Alice ακόμα ένα δυσάρεστο νέο μας περίμενε. Ο Harry τηλεφώνησε λέγοντας μας να είμαστε στο μισή ώρα στο σπίτι μου. Είχε νέα για το ποιος έφταιγε για την δολοφονία της φίλης μας, είπε.
Το στομάχι μου σφίχτηκε και ένα κακό προαίσθημα έκανε την εμφάνιση του. Κάτι μου έλεγε ότι κι άλλα κακά θα μας χτυπούσαν πολύ σύντομα.