These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 47

Harry’s POV

Απόψε θα ήταν η τελευταίο φορά θα την έβλεπα, που θα την άγγιζα, που θα την φιλούσα.. Δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω. Πέρασα αμέτρητες ώρες κλαίγοντας για όλα όσα είχαν γίνει και για όσα θα γινόντουσαν. Την αγαπάω και θα την αγαπάω μέχρι να σταματήσει η καρδιά μου να χτυπάει, όμως πλέον είναι καιρός να την αφήσω να ζήσει τη ζωή της ήρεμα. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μη γνωριζόμασταν ποτέ. Όλα θα ήταν τόσο διαφορετικά… Δεν θα ήταν δυστυχισμένη τώρα. Βέβαια εμένα η ζωή μου θα συνεχιζόταν όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, ανούσια… αυτό το κορίτσι μου άλλαξε τη ζωή από τη πρώτη στιγμή! Όμως τώρα είναι καιρός να σταματήσω να είμαι τόσο εγωιστής και να κοιτάω μόνο τον εαυτό μου.

Δύο μέρες πέρασαν από εκείνη τη μέρα που μάλωσε με την φίλη της, Alice. Δύο μέρες πέρασαν που συνειδητοποίησα πόσο κακό της είχα κάνει. Δύο μέρες πέρασαν από τότε που αποφάσισα να την αφήσω. Θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα, έτσι;!

Η πόρτα άνοιξε κι εγώ αντίκρισα το χλομό και πονεμένο της πρόσωπο. Στα χείλη της ήταν σχηματισμένο ένα αχνό χαμόγελο. Μου έκανε νεύμα να περάσω μέσα. Αμέσως την πλησίασα και της χάρισα ένα απαλό φιλί στα χείλη. Εκείνη πέρασε τα χέρια της γύρω από τη μέση μου, αγκαλιάζοντάς με.

«Πως είσαι;» ψιθύρισα μετά από λίγο

Με κοίταξε για ένα παρατεταμένο λεπτό μέσα στα μάτια κι έπειτα μου είπε «Αφού είσαι εσύ εδώ είμαι καλύτερα τώρα»

Πως θα της το έκανα αυτό; Πως θα την άφηνα; …

…

Μία ώρα περίπου αργότερα καταλήξαμε να είμαστε ξαπλωμένοι αγκαλιά στο κρεβάτι του δωματίου της. Απόψε ήταν η πρώτη φορά που δεν είχε κλάψει. Ήταν κάπως πιο ήμερη.. Την ένιωθα κουρασμένη από όλη την κατάσταση γενικότερα. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου και της χάιδευα την πλάτη και τα μαλλιά, φιλώντας της συνέχεια σε διάφορα σημεία στο πρόσωπό της, προσπαθώντας να την κάνω να γελάσει και να ξεχαστεί για λίγο..

«Ξέρεις σκεφτόμουν…» ξεκίνησε να μιλάει «Πότε θα σταματήσει ο πόνος; Σε δέκα, είκοσι, τριάντα μήνες; Του χρόνου πως θα είμαι; Πως θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα; Πως θα είμαστε στο μέλλον; Θα είμαστε ευτυχισμένοι επιτέλους;» αναρωτήθηκε και ένα σφίξιμο μου ήρθε στο στομάχι. Με συμπεριλάμβανε στο μέλλον της; Θεέ μου, πως θα τη το έκανα αυτό; Πως θα την εγκατέλειπα; Η ζωή μου σε λιγότερο από 24 ώρες θα γινόταν τόσο μίζερη… Δεν θα κατάφερνα ποτέ να ερωτευτώ ξανά με τόση δύναμη. Δεν θα άφηνα ποτέ ξανά να αγγίξει τη ψυχή μου καμία γυναίκα… Η Anastasia θα έμενε για πάντα στην καρδιά μου, κι ίσως μετά από πολλά χρόνια μάθαινα ότι παντρεύτηκε κι έκανε οικογένεια, ότι ζούσε ευτυχισμένη, ίσως τότε να κατάφερνα να ηρεμήσω από τους δικούς μου ‘εφιάλτες’.