These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 48 + Epilogue

Δύο μήνες. Δύο μήνες πέρασαν από τότε που εκείνος έφυγε. Δύο μήνες από τότε που έχασα τα πάντα. Δύο μήνες κλεισμένη στον εαυτό μου, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά στο μυαλό μου το σκηνικό, καθώς το σπίτι κυριευόταν από τις φλόγες ενώ ο Zayn με κρατούσε στο έδαφος για να μην τρέξω και αναζητήσω τον… τον… Harry ο οποίος έχανε τη ζωή του.. Απέφευγα να αναφέρω το όνομα του ακόμα και στις σκέψεις μου, με πονούσε απίστευτα πολύ. Σαν ένα μαχαίρι που σου έκοβε τη σάρκα αργά και βασανιστικά και κάθε μέρα πλησίαζε όλο και πιο βαθιά στην καρδιά σου.

Ούτε που θυμάμαι πως κατάφερα να τελειώσω το σχολείο. Πως έδωσα τις τελικές εξετάσεις και τελείωσα μια για πάντα με τον τομέα ‘δευτεροβάθμια εκπαίδευση’. Όπως είχα αναφέρει και παλαιοτέρα θα σπούδαζα σε ιδιωτική σχολή, οπότε δεν με απασχολούσε και πολύ το θέμα αυτό. Μα τώρα το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν οι σπουδές μου…

Ευτυχώς οι γονείς μου δεν επέστρεψαν καθόλου σε αυτό το διάστημα. Στο τηλέφωνο φρόντιζα να τους μιλάω κανονικά ώστε να μην αντιληφθούν το παραμικρό… Δύο μήνες τώρα λοιπόν τις πέρασα κλεισμένη μέσα στο σπίτι, αναπολώντας το περισσότερο διάστημα τις στιγμές μου μαζί του, κλαίγοντας και καταστρέφοντας αντικείμενα μέσα στο σπίτι ή προσπαθώντας να τον κρατήσω μακριά από τις σκέψεις μου, καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, έχοντας ως αποτέλεσμα να είμαι ώρες ολόκληρες μεθυσμένη! Τα υπόλοιπα αγόρια της συμμορίας, ιδιαίτερα ο Louis, προσπάθησαν να κρατήσουν μια άλφα επικοινωνία μαζί μου μα εγώ μετά από την πρώτη εβδομάδα που ήμουν κυριολεκτικά μια ζωντανή-νεκρή, ξέκοψα από κάθε επαφή μαζί τους. Δεν ένιωθα καλά όταν ήμουν γύρω τους. Μου τον θύμιζαν τόσο πολύ…

Φυσικά το πτώμα, όπως μου είπαν, είχε γίνει ‘’στάχτη’’ από τη φωτιά και δεν κατάφερα να τον αποχαιρετήσω, έστω κι έτσι.. Αποκαλύφθηκε ότι κάποιος από τους ανθρώπους που τον ήθελαν νεκρό τοποθέτησε βόμβα μέσα στο σπίτι κι έτσι έγινε το μοιραίο.. Ίσως αν προλάβαινα να πάω, αν έφτανα πιο γρήγορα, τώρα να ήμασταν νεκροί και οι δύο. Θα ήταν καλύτερα έτσι! Τουλάχιστον θα ήμουν μαζί του.. για πάντα…

Η Alice όταν έμαθε τα νέα, ήλθε στο σπίτι μου να μου συμπαρασταθεί και να με παρηγορήσει. Μου είπε ότι παρόλα όσα είχαν γίνει δεν ήθελε ποτέ τα πράγματα να πάρουν τόσο άσχημη τροπή. Έμεινε μαζί μου αρκετές μέρες, μα στη συνέχεια την έδιωξα.. Δεν ήθελα κανέναν, απολύτως κανέναν… Μόνο τον Max δεχόμουν κάποιες φορές. Ώρες ολόκληρες είχα κλάψει στην αγκαλιά του, ώρες ολόκληρες με παρηγόρησε και μια φορά πάνω στην παραζάλη του ποτού που είχα καταναλώσει με έσωσε από το θάνατο. Προσπάθησα να πηδήξω από την ταράτσα, αλλά το τελευταίο λεπτό με κράτησε γερά. Από τότε οι επισκέψεις του έγιναν πιο συχνές, θέλοντας και μη! Τον ένιωθα τόσο κοντά μου. Ήταν ένα κομμάτι του νέου μου εαυτού… Του χρωστούσα τόσα πολλά για αυτούς τους δύο μήνες της κυριολεκτικής ξευτίλας. Το ήξερα, είχα φτάσει στον πάτο, μα δεν με ενδιέφερε. Από τη στιγμή μου έχασα εκείνον, είχα χάσει τα πάντα. Τίποτα δεν είχε νόημα..