These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 17

Anastasia’s POV
Αν δεν βρισκόμουν στη θέση αυτή και απλώς παρακολουθούσα μια σειρά στην τηλεόραση θα έβρισκα όλο το σκηνικό αυτό πολύ αστείο… Δυστυχώς όμως δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ο Harry είχε μπουκάρει στη μέση του μαθήματος, αψηφώντας τους νόμους και τους κανόνες του σχολείου και απαιτούσε να τον ακολουθήσω. 
Το γεγονός θα μπορούσε να θεωρηθεί αστείο διότι όλοι οι συμμαθητές μου είχαν γουρλώσει τα μάτια και κοιτούσαν μια εμένα και μια τον Harry με το στόμα ορθάνοιχτο. Προφανώς τον αναγνώρισαν… Δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση κάτι τέτοιο, καθώς ήταν αρκετά γνωστός ως ‘νονός της νύχτας’.
Σιγουρεύτηκα όταν άκουσα κάποιον να λέει <<Ο…ο Harry Styles>> και κάποιος άλλος απάντησε σοκαρισμένος <<Ο ποιος;>>.
Ο mr.Masen φανερά εκνευρισμένος σηκώθηκε όρθιος λέγοντας <<Συγγνώμη νεαρέ μου πως εισήρθατε έτσι στην αίθουσα εν ώρα μαθήματος; Ποιος είστε;>> 
Ο Harry έδειξε να τον αγνοεί και γύρισε το βλέμμα μου προς εμένα 
<<Σήκω τώρα>> μου είπε τσατισμένος.
Εγώ κοίταξα τον καθηγητή μου ο οποίος έδειχνε να τα είχε χάσει.
<<Νεαρέ μου περάστε έξω σας παρακαλώ! Κι εσείς δεσποινίς, τα προβλήματά σας θα τα λύσετε στο διάλειμμα!>> είπε ο mr.Masen.
<<Βρε άντε παράτα μας γέρο>> είπε ο Harry <<Σήκω εσύ>> και ξανά στράφηκε σε μένα.
Έριξα ένα απολογητικό βλέμμα στον καθηγητή μου και σηκώθηκα παίρνοντας μαζί μου την τσάντα μου. Ένα ήταν σίγουρο, την επόμενη μέρα θα ήμουν στο γραφείο του διευθυντή. 
…
Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω μας, αμέσως με άρπαξε από το μπράτσο τραβώντας με προς τα έξω <<Προχώρα>> είπε
<<Harry άσε με, με πονάς. Τι θέλεις;>>
Γύρισε και με κοίταξε <<Ρωτάς τι θέλω;>> αντιγύρισε. <<Προχώρα, θα τα πούμε έξω>>
<<Ναι αυτό σε πείραξε τώρα. Όχι ότι ήρθες στην ώρα του μαθήματος μου, μπούκαρες μέσα και…>>
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω και απότομα με άρπαξε από την μέση, τοποθετώντας με στους ώμους του.
<<Αφού δεν προχωρούσες!>> είπε βραχνά.
Άρχισα να διαμαρτύρομαι. <<Άφησε με κάτω. Δεν είμαι το παιχνιδάκι σου.>>
Παρόλα αυτά εκείνος συνέχισε ατάραχος να προχωράει προς τα έξω και φτάνοντας στο αυτοκίνητό του με έβαλε μέσα και έβαλε μπρος. Παρόλες τις διαμαρτυρίες μου συνέχισε ατάραχος να οδηγεί, μέχρι που φτάσαμε στο παρκάκι της γειτονιάς μου και βγήκαμε έξω…
<<Έχεις πρόβλημα το ξέρεις;>> συνέχισα τις διαμαρτυρίες μου.
Εκείνος με κοίταξε γεμάτος θυμό μέσα στα μάτια και με πλησίασε φτάνοντας υπερβολικά κοντά μου. <<Που ήσουν όλη τη νύχτα; Κόντεψα να τρελαθώ, το ξέρεις; Γιατί δεν πήγες στο σπίτι σου;>> είπε ήρεμα.
Εγώ κοκάλωσα. <<Ορίστε;>> ήταν το μόνο που κατάφερα να πω. Εγώ περίμενα να με βρίσει, να φωνάξει, να… κι αυτός;
<<Που κοιμήθηκες το βράδυ;>> ρώτησε.
<<Στης Sam>> του απάντησα γρήγορα. <<Ήξερα ότι θα ερχόσουν στο σπίτι και… δεν ήθελα να σε δω>> είχα ενώ ήμουν σχεδόν έτοιμη να κλάψω, κατεβάζοντας το κεφάλι μου.
Εκείνος με τον αντίχειρά του μου σήκωσε το κεφάλι, αναγκάζοντάς με να τον κοιτάξω.
<<Γιατί σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ο Tom γαμώτο μου; Ξέρω πως σου συμπεριφέρθηκε τότε…>> είπε <<Τι στο διάολο κάνεις μαζί μου, αφού σε ενδιαφέρει αυτός;>> είπε οργισμένος.
Ήμασταν υπερβολικά κοντά. Δεν τον φοβόμουν πια, αλλά ένιωθα περίεργα. Τα μάτια μου άρχισαν να θολώνουν… Απότομα απομακρύνθηκα και κάθισα στο παγκάκι που υπήρχε εκεί. Εκείνος με μιμήθηκε. 
<<Δεν είναι έτσι. Δεν θα ήμουν μαζί σου αν ακόμα τον ήθελα!... Ακόμα… ακόμα και σε εκείνο το κωλο-πάρτι που, την άλλη μέρα βρέθηκα χωρίς να ξέρω πως στο σπίτι μου, στο κρεβάτι μου, με τις πιζάμες μου…>> είπα τονίζοντας το ‘δεν ξέρω πως’ <<…προσπάθησα να κάνω κάτι με έναν άγνωστο αλλά δεν τα κατάφερα! Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν μπορούσα να σε βγάλω από το μυαλό μου. Γιατί->> δεν πρόλαβα να μιλήσω και με έκοψε
<<Ξέρω… ήμουν εκεί όλο το βράδυ και σε παρατηρούσα>> είπε αμήχανα πιάνοντας τα μαλλιά του.
<<Ένας λόγος παρά πάνω τότε να ξέρεις ότι δεν θα μπορούσα να θέλω κανέναν άλλον!>> είπα. <<Με τον Alex έζησα πολύ όμορφα πράγματα, ήμασταν μαζί για έναν χρόνο περίπου… όταν… όταν με χτύπησε κάτι έσπασε μέσα μου. Δεν ήμουν ερωτευμένη πια, αλλά ποτέ δεν θα σταματήσω να τον αγαπάω έστω και λίγο… χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα ξανά γυρνούσα σε αυτόν! Απλά όταν νιώσεις κάποια πολύ δυνατά συναισθήματα για κάποιον, μετά ότι και να γίνει, θα υπάρχει ένα μικρό είδος αγάπης!>> και τελειώνοντας τον μονόλογό μου πήρα μια βαθιά ανάσα. <<…απλά θέλω να είναι καλά, μακριά μου αλλά καλά>>, <<Και συγγνώμη μια το χτύπημα...>>
<<…κι εγώ συγγνώμη για τον τρόπο που σου συμπεριφέρθηκα>> είπε σιγανά.
<<Ωωω, ο πασίγνωστος Harry Styles μου ζητάει συγγνώμη; Πρέπει να το ηχογραφήσω αυτό!>> είπα προσπαθώντας να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα.
Εκείνος χαμογέλασε αχνά.
<<…Ξέρεις αύριο το πρωί θα έχω πρόβλημα… Σίγουρα θα με καλέσουν στο γραφείο του διευθυντή και θα περάσω από ανάκριση πρώτου βαθμού από τους συμμαθητές μου για χάρη σου!>>
<<Καρφάκι δεν μου καίγεται για όλα αυτά>> είπε πλησιάζοντάς με <<…εγώ θέλω να ξέρω τι σκατά γίνεται με εμάς!...>> 
Μελαγχόλησα. Είμαι η μόνη που το βρήκε γλυκό αυτό που μόλις μου είπε; …Όμως κάτι υπήρχε ακόμα…
<<Ξέρεις…>> ξεκίνησα <<…το γεγονός ότι πήγες έκανες ένα φόνο, που δεν ήταν ο Alex σωστά;…>>
<<Όχι>>
Ξεφύσησα από ανακούφιση <<…ωραία, και μετά ήρθες ατάραχος στο σπίτι σου ‘για να συνεχίσεις αυτό που άφησες στη μέση πριν’ μου φαίνεται αρρωστημένο. Πως θα μπορούσες να το κάνεις;>>
Στριφογύρισε τα μάτια <<Anastasia δεν είναι ο πρώτος φόνος… Δεν ξέρω, απλά δεν μου φάνηκε καθόλου περίεργο>>, <<Ήξερες από την πρώτη στιγμή ποιος είμαι… Γιατί σε παραξένευσε κάτι τόσο απλό;>>
<<Απλό;>>
<<Ναι απλό!>>
Ο ήχος από το κινητό μου μας διέκοψε. Κοίταξα την οθόνη. Ο πατέρας μου.
Harry’s POV
Την παρακολούθησα να σηκώνεται όρθια και με νευρικές κινήσεις να πατάει ένα πλήκτρο κι έπειτα να τοποθετεί το κινητό στο αυτί της. Μιλούσε για λίγα λεπτά σιγανά και μετά από λίγο κατάχλομη το έκλεισε και στράφηκε προς το μέρος μου.
<<Τι έπαθες; Ποιος ήταν στο τηλέφωνο;>> ρώτησα
<<Οι γονείς μου. Τους ειδοποίησαν από το σχολείο για το σκηνικό. Σε δύο μέρες θα είναι εδώ>> είπε τρομοκρατημένη.
<<Ε και;>>
<<Τι ε και; Τι θα τους πω; Ποιος θα τους πω ότι είσαι;>>