These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 43

Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολες… Τέσσερεις βασανιστικές ώρες χωρίς κανένα απολύτως νέο. Ο γιατρός δεν είχε βγει από το δωμάτιο του χειρουργείου παρά μόνο μία φορά με κατεβασμένο το κεφάλι και μας είπε ότι θα επιστρέψει σε λίγη ώρα, μα από τότε είχε περάσει περίπου 1,5 ώρα χωρίς κανένα ίχνος του. 

Ο Harry τηλεφώνησε μια φορά σε αυτό το διάστημα χωρίς κάποιο νέο για την παρανοϊκή σκέψη μου. Μου είπε ότι λόγω της σύγχυσης μου γινόμουν υπερβολική. Πάντως θα το έψαχνε και θα μου είχε σύντομα τις απαντήσεις που χρειαζόμουν. Επέμεινε να έρθει στο νοσοκομείο, αλλά δεν τον άφησα τότε. Η μητέρα της Sam δεν είχε φύγει λεπτό. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Σχεδόν λιποθύμησε όταν ο γιατρός βγήκε την πρώτη φορά! … Έπειτα ήταν και η Alice. Με στραβοκοιτούμε όταν μιλούσα μαζί του στο κινητό και κάποια στιγμή που η miss Fox δεν μας άκουγε μου είπε να σταματήσω να ασχολούμαι με τον Harry ενώ η Sam ήταν μέσα και χαροπάλευε για την ζωή της… Φυσικά δεν την αδικώ. Ποτέ της δεν συμπάθησε τον Harry και είμαι σίγουρη ότι τώρα εκείνον θα κατηγορούσε για αυτό που έγινε στη φίλη μας. Αμέσως μετά από αυτό της εξέφρασα την ανησυχία μου για το ότι ίσως ο Alex κρυβόταν πίσω από τον τραυματισμό της Sam. Αρχικά γούρλωσε τα μάτια και χλόμιασε μα αμέσως μετά μου είπε κι εκείνη ότι ήταν υπερβολή να κάνει κάτι τέτοιο ο Alex, καθώς δεν υπήρχε λόγος, η Sam δεν είχε φταίξει σε τίποτα, έτσι;

…

Περίπου μισή ώρα ακόμα πέρασε όταν ο γιατρός επιτέλους εμφανίστηκε. Αμέσως και οι τρεις μας σηκωθήκαμε όρθιες περιμένοντας για ευχάριστα νέα. Όμως, στο πρόσωπό του διαγραφόταν απόλυτη σοβαρότητα και ένα ίχνος στεναχώριας. 

«Miss Fox, λυπάμαι πάρα πολύ, κάναμε ότι μπορούσαμε..» ξεκίνησε και ένα πρώτο ίχνος ζάλης έκανε την εμφάνιση του. «Η σφαίρα είχε εισχωρήσει βαθιά μέσα στα όργανά της και έχει χάσει πολύ αίμα… σε λιγότερο από μία ώρα δεν θα υπάρχει μέλλον για την κόρη σας, λυπάμαι πάρα πολύ» τελείωσε κοιτώντας μας και τις τρεις νικημένος. 

Το αμέσως επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι μια κραυγή πόνου πιθανότατα από την μητέρα της, έπειτα δάκρια να τρέχουν σαν καταρράκτης από τα μάτια της Alice και μετά κενό. Όλα μαύρισαν κι εγώ χάθηκα στον δικό μου κόσμο, γεμάτο σκοτάδι και απελπισία. 

***

-2,5 ώρες αργότερα-

Άνοιξα τα μάτια μου αντικρίζοντας ένα άσπρο ταβάνι, άγνωστο προς εμένα. Τα μάτια μου περιπλανήθηκαν στον χώρο που βρισκόμουν προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε γίνει. Μνήμες από αυτά που συνέβησαν πριν λίγες ώρες εμφανίστηκαν στο κεφάλι μου κάνοντας με να τρανταχτώ. Έπειτα μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου σηκώθηκα και βγήκα έξω. Τα μάτια μου είχαν αρχίσει να θολώνουν επικίνδυνα, καθώς νέα δάκρια έκαναν την εμφάνιση τους. 

Έξω βρισκόταν η Alice και μιλούσε με μια νοσοκόμα για μένα. Μόλις με είδε έτρεξε προς το μέρος μου και αμέσως με αγκάλισε σφιχτά. Ξεκίνησε να κλαίει με λυγμούς καθώς εγώ της χάιδευα την πλάτη.

«Σςςς δεν πρέπει να κλαίμε» της είπα καθώς δεν το εννοούσα αφού βρισκόμουν στην ίδια κατάσταση με εκείνη

«Anna θα πεθάνω… Τι θα κάνουμε; Δεν …δεν μπορεί να είναι αλήθεια έτσι; Κάποιος μας κάνει πλάκα ε; Η Sam σας είναι καλά.. δεν μπορεί…» δεν ήμουν σίγουρη για το αν μιλούσε σε μένα ή στον εαυτό της..

Ένα ήταν το σίγουρο, μόλις είχα χάσει ένα μέλος τη οικογένειας μου.

Και αυτό ήταν μόνο η αρχή..