These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 13

Η ώρα ήταν 10 και μισή όταν φτάσαμε σε μια καφετέρια. Ήταν το τέλειο μέρος για μας. Αρκετά απομονωμένο ώστε να μη μπορεί να μας αναγνωρίσει κανείς. Τα καθίσματα ήταν κάτι σαν καναπέδες κι έτσι κάθισα δίπλα του και με πήρε αγκαλιά, περνώντας το ένα του χέρι γύρω μου προστατευτικά.

<<Ξέρεις…>> ξεκίνησα να μιλάω <<δεν ξέρω τίποτα για σένα>>

<<Τι θέλεις να μάθεις;>> με ρώτησε τελείως ήμερα

<<Τα πάντα γίνεται; …Δεν ξέρω καν…, αλήθεια πόσο χρονών είσαι;>> τον ρώτησα συνειδητοποιώντας ότι δεν γνώριζα ούτε αυτό.

Εκείνος χαμογέλασε με την διαπίστωσή μου.

<<19>> απάντησε κοφτά.

<<Αχα>> είπα σκεφτική.

<<Ρώτα με αυτό που θέλεις και μη το πας αργά αργά. Τι θέλεις να μάθεις;>>

<<Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να ρωτήσω. Θέλω να σε μάθω… Κακό είναι; Πες μου για σένα; Για το ‘επάγγελμα’ σου>>

Χαμογέλασε φιλώντας με πεταχτά στα χείλη.

<<Δεν θέλεις να μάθεις>>

<<Γιατί;>> ρώτησα

<<Γιατί είσαι μικρή και άμαθη… και δεν θέλω να σε τρομάξω>> είπε ειρωνεύτηκα.

<<Μη με κοροϊδεύεις και πες μου>>

<<Χα χα εντάξει… τι να σου πω; Είμαι μέσα στο κύκλωμα από τα 12 μου χρόνια. Η βασική συμμορία είναι->>

<<5 άτομα. Ήταν 6 μαζί με τον Max αλλά τώρα γίνατε 5>> συνέχισα εγώ αντί για αυτόν.

Εκείνος με κοίταξε με ένα βλέμμα απορίας.

<<Τι;>> ρώτησα κάνοντας την ανήξερη. <<Είχα τρομάξει τόσο πολύ εκείνο το βράδυ στο πάρτι που μετά έκανα εκατομμύρια ερωτήσεις τον Max. Και με τρόμαξε ακόμα περισσότερο όταν μου είπε για σένα>> είπα με μια ανάσα.

Ο Harry χαμογέλασε ξανά

<<Η οικογένεια σου;>> ρώτησα.

Αυτόματα κοίταξε στο πάτωμα. <<Δεν τους γνώρισα. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο μέχρι τα 12, μετά το έσκασα και τα υπόλοιπα τα ξέρεις πάνω κάτω>>.

<<Ωω λυπάμαι>> είπα σιγανά

<<Για την οικογένεια μου; Να μη λυπάσαι καθόλου!... Εμένα δεν με ενδιαφέρει καν το θέμα βασικά>>.

Τον κοίταξα σιωπηλά. Μου μιλούσε με τόση ψυχρότητα.

Πέρασαν μερικά λεπτά πριν μιλήσει εκείνος.