These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 22

Η ώρα ήταν 9.00 ακριβώς όταν το κινητό μου χτύπησε. Ο Harry ήταν λίγο πιο πέρα από το σπίτι μου όπως είχαμε κανονίσει και με περίμενε. Οι γονείς μου έλειπαν. Είχαν πάει επίσκεψη σε κάτι φίλους, καθώς έλειπαν τόσο καιρό και είχαν χαθεί. Τους είχα ειδοποιήσει ότι θα πήγαινα στο σπίτι της Sam για βραδιά κοριτσιών και ότι θα γυρνούσα αργά.
Προσεκτικά, κοιτώντας δεξιά και αριστερά φοβούμενη να μη με δει κανείς τρύπωσα στο αυτοκίνητο του Harry. Εκείνος, μόλις μπήκα μέσα με άρπαξε και μου έδωσε ένα δυνατό φιλί.
<<Σιγά παιδί μου θα μας δει και κανείς>> παραπονέθηκα όταν το φιλί τελείωσε.
<<Δεν πρόκειται! Δεν το πρόσεξες τόσο καιρό; Τα τζάμια είναι φιμέ, δεν μας βλέπουν απ’ έξω>> είπε με ένα πλατύ χαμόγελο, χτυπώντας ελαφρά με τα δάχτυλά του το τζάμι της πόρτας του.
<<Αχα, λοιπόν που πάμε;>> ρώτησα
<<Θα δεις!>> ήταν η μόνη απάντηση που πήρα.
…
Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε έξω από μια γνώριμη παμπ. Έψαξα πίσω στις αναμνήσεις μου και δεν άργησα να καταλάβω για ποιον λόγο ήταν γνώριμη! Ήταν η ίδια παμπ που με είχε φέρει στο πρώτο μας ‘ραντεβού’. Τότε που με είχε αναγκάσει να βγούμε και τελικά η βραδιά είχε λήξει άδοξα καθώς φύγαμε γρήγορα και συναντήσαμε τον Alex. 
Κούνησα το κεφάλι μου προσπαθώντας να διώξω αυτές τις δυσάρεστες αναμνήσεις και κοίταξα παιχνιδιάρικα τον πανέμορφο σγουρομάλλη μου.
<<Μέχρι πριν λίγο καιρό την μισούσα αυτή την παμπ>> είπα γελώντας
<<Και γιατί αυτό;>>
<<Την πρώτη φορά που με έφερες φοβόμουν και ήθελα να σε χτυπήσω ταυτόχρονα, οπότε μου δημιούργησε περίεργα συναισθήματα>>
Με κοίταξε αινιγματικά.
<<Με φοβόσουν;>>
<<Τότε ναι>>
<<Τώρα;>>
<<Τώρα, μπορώ να πω ότι με τρομάζεις, όχι ότι σε φοβάμαι>>
<<Μμμ καλό αυτό>> είπε κλείνοντάς μου το μάτι
<<Γιατί;>>
<<Μου προσθέτει ένα μυστήριο!>> είπε με ύφος
<<Επίσης είσαι και ψωνάρα, μπούκλα>>
Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα στο μαγαζί. Η συγκεκριμένη παμπ λειτουργούσε τα βράδια σαν καφετέρια. Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι που είχαμε καθίσει και την προηγούμενη φορά, μόνο που τώρα εκείνος ήταν δίπλα μου και με κρατούσε στην αγκαλιά του.
Αρχικά ξεκινήσαμε να μιλάμε γύρω από το θέμα των γονιών μου. Του είπα ακριβώς τι είχε γίνει. Δεν αναστατώθηκε καθόλου με το γεγονός ότι θα έμεναν παρά πάνω στο Λονδίνο. Όταν τον ρώτησα μου απάντησε απλά ‘’Οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει να με φοβούνται, δεν έχω καμία όρεξη να αντιστραφούν οι ρόλοι!’’
Πέρασε αρκετή ώρα χωρίς να μιλάμε. Απλά κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον, λέγοντας με τα μάτια μας πράγματα που πιθανόν να μη τα λέγαμε ποτέ ο ένας στον άλλον.
<<Σκέφτηκες ποτέ να κουρευτείς;>> τον ρώτησα χαϊδεύοντας τις μπούκλες του στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.
<<Όχι, γιατί;>>
<<Έτσι ρώτησα>>
<<Εσύ θέλεις;>>
<<Τι , να κουρευτείς; Όχι, μου αρέσουν>> χαχάνισα
<<Αυτό είναι καλό, υποθέτω>> 
Μέσα από τις συζητήσεις μας, οι οποίες ίσως και να ήταν ανούσιες, συνειδητοποίησα ότι ήταν ακόμα ένα παιδί. Πόσο ώριμος μπορεί να είσαι στα 19 σου; Ναι, νομικά ίσως και να είσαι αλλά πέρα από αυτό; Εγώ κοιτούσα τον Harry και έβλεπα έναν πανέμορφο νεαρό με αναλογίες μοντέλου να μου χαμογελάει, να συζητάει μαζί μου, να μου συμπεριφέρεται στοργικά… Γιατί βιάστηκε να μεγαλώσει και να το παίξει κακός; …
Η ώρα είχε περάσει, ήταν 11.30 όταν το κινητό του χτύπησε διακόπτοντας μας. Το σήκωσε και άρχισε να συζητάει χαμηλόφωνα στην άλλη γραμμή. Αρχικά ήταν ήρεμος, έπειτα όμως νευρίασε και μετά από λίγο βρίζοντας το έκλεισε.
<<Τι έγινε; Τι έπαθες;>> ρώτησα
<<Ή το μαγαζί αυτό είναι γκαντέμικο ή εμείς είμαστε τόσο άτυχοι και δεν μπορούμε να βγούμε ένα κανονικό ραντεβού>>
<<Ορίστε;>>
<<Πρέπει να γίνει μια παραλαβή και ο τύπος δεν μας το δίνει αν δεν το παραλάβω εγώ προσωπικά>>
<<Παραλαβή;>>
<<Κόκας>> απάντησε κοφτά.
<<Αχα και γιατί να το παραλάβεις εσύ προσωπικά;>> πήρα μια ανάσα και ρώτησα <<Ζήτησε να είσαι μόνος;>>
<<Είπε ότι θέλει να μου μιλήσει ιδιαιτέρως, οπότε ναι>>
Αμέσως το στομάχι μου σφίχτηκε. Ένα περίεργο συναίσθημα εμφανίστηκε μέσα μου. Ένα άσχημο συναίσθημα… φόβος. Κάτι μου έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά…
<<Και πρέπει να πας τώρα;>> ρώτησα ανήσυχη
<<Ναι, σήκω, θα σε πάω σπίτι σου και μετά θα πάω τα την παραλάβω>>
<<Όχι δεν πειράζει θα έρθω μαζί σου!>>
<<Δεν υπάρχει περίπτωση!>> με κοίταξε αυστηρά.
<<Δεν θα βγω από το αυτοκίνητο. Θα σε περιμένω μέσα. Και μιας που είπες ότι τα τζάμια είναι φιμέ, άρα δεν θα με δει κανείς>>
<<Anastasia θα σε πάω σπίτι!>>
<<Όχι! Σε παρακαλώ, άσε με να έρθω, στο υπόσχομαι δεν θα βγω από το αυτοκίνητο, ούτε θα προκαλέσω κανένα πρόβλημα, απλά άσε με να έρθω, θα σου εξηγήσω μετά τον λόγο…>>
…
Με αυτά και με ‘κείνα τελικά τον έπεισα να με πάρει μαζί του. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω! Κάτι μου έλεγε ότι κάτι κακό θα συμβεί και δεν επρόκειτο να τον αφήσω μόνο του…
Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε σε ένα μέρος, άγνωστο προς εμένα. Υπήρχαν πάλι γύρω-γύρω διάφορα παλιά, ακατοίκητα κτήρια. Το σκηνικό γενικότερα θύμιζε όπως εκείνο το βράδυ που είχα δει τον Alex…
Καθώς προχωρούσαμε με το αυτοκίνητο ανάμεσα στα κτήρια, γρήγορα βρέθηκε λίγα μέτρα μπροστά μας ένας άνδρας.
<<Αυτός είναι;>> ρώτησα αγχωμένη
<<Ναι, επιστρέφω>> είπε και βγήκε γρήγορα έξω.
Έκανε λίγα βήματα και τον πλησίασε. Η απόσταση από το αυτοκίνητο ήταν μικρή και το οπτικό μου πεδίο πεντακάθαρο. Παρακολούθησα τον τύπο να κοιτάει δεξιά και αριστερά του, έπειτα να βγάζει ένα πακετάκι μέσα από το μπουφάν του και να το δίνει στον Harry. Πέρασαν 2-3 λεπτά που κάτι λέγανε κι έπειτα, το προέστηκα μου άρχισε να βγαίνει αληθινό. Αρχικά φάνηκε μονάχα να διαφωνούν για κάτι. Μετά τα πράγματα σοβάρεψαν, πιάστηκαν στα χέρια. Ο Harry τον χτύπησε δυνατά στο στομάχι κάνοντάς τον να πέσει κάτω. Γρήγορα όμως εκείνος σηκώθηκε και πριν καλά-καλά το καταλάβω βρέθηκε να χτυπάει τον Harry. Η χαριστική βολή ήταν όταν τον χτύπησε στο πρόσωπο, κάνοντας τον να γονατίσει και να ζαλιστεί. Αυτόματα το χέρι μου βρέθηκε στο χερούλι για να βγω έξω και να ουρλιάξω, να τρέξω πάνω του σαν λυσσασμένο σκυλί και να τον κατασπαράξω, αλλά η λογική με σταμάτησε. Το πιθανότερο ήταν να καταλήγαμε και οι δύο νεκροί… Ο τύπος ξανά χτύπησε τον Harry κάνοντάς τον να πέσει τελείως κάτω. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Ένας Θεός ξέρει πως συγκρατήθηκα για να μην βγω έξω… Όλο μου το σώμα έτρεμε και η καρδιά μου αιμορραγούσε που έβλεπα το αγόρι που αγαπάω στο πάτωμα, χτυπημένο και σχεδόν να έχει χάσει τις αισθήσεις του.
Τα μάτια μου γούρλωσαν όταν είδα εκείνον το άνδρα να βγάζει ένα όπλο και να σημαδεύει τον Harry. Πρόλαβα να δω τον Harry να γυρίζει το κεφάλι του ανήσυχα και να κοιτάει προς το αυτοκίνητο, όταν το σώμα μου κινήθηκε ανεξέλικτα και αυθόρμητα και πετάχτηκα έξω.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν ένα ΜΠΑΜ… τίποτα άλλο.
Θυμάστε εκείνο το όπλο που είχα βρει κατά λάθος την προηγούμενη φορά στο αυτοκίνητο του Harry καθώς βαριόμουν; Χωρίς να το σκεφτώ το άρπαξα και βγήκα έξω σημαδεύοντας το εχθρό..
<<Τον σκότωσα;>> είπα με τρεμάμενη φωνή, καθώς δάκρια άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια μου και το όπλο μου έπεσε από το χέρι.
O Harry κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια, μια εμένα και μία τον άνδρα εκείνον, ο οποίος ήταν στο πάτωμα. Πήγε πάνω του και έλεγξε τον σφυγμό του. Έπειτα σηκώθηκε με δυσκολία και με πλησίασε. Σήκωσε το όπλο από κάτω και με κοίταξε στα μάτια
<<Που το βρήκες αυτό;>> ρώτησε
<<Εκεί που το είχες… Harry είναι νεκρός; Τον σκότωσα;>> ρώτησα καθώς πλέον έκλαιγα με λυγμούς.
Μόλις είχα διαπράξει έναν φόνο. Ένας άνθρωπος ήταν νεκρός, εξαιτίας μου.
Ο Harry με πλησίασε κι άλλο. Βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής. Η ανάσα του έπεφτε γοργή στο πρόσωπό μου. Το δικό του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και χώματα.
<<Γιατί το έκανες αυτό;>> με ρώτησε ήρεμα
Τα χέρια του βρέθηκαν στο πρόσωπό μου, χαϊδεύοντας το. Με τους αντίχειρές του, μου σκούπισε τα δάκρια. Με κοιτούσε μέσα στα μάτια ανήσυχος.
<<Θα..θα σε σκότωνε…θα…>> κατάφερα να πω
<<Γιατί στο διάολο το έκανες αυτό; Θα μπορούσες να ήσουν νεκρή τώρα… Αν δεν το πετύχενες>>.
<<Θα σε σκότωνε. Θα τρελαινόμουν αν γινόταν κάτι τέτοιο>> είπα
Αυτόματα εκείνος χαμογέλασε ελαφρά και τα χείλη του βρήκαν τα δικά μου, χαρίζοντάς μου ένα γλυκό φιλί γεμάτο πάθος και έρωτα, καθώς τα δάκρια μου συνέχισαν να τρέχουν…
<<Σ’ αγαπάω>> ψιθύρισα κλαμένη, όταν πια το φιλί μας τελείωσε.
Τα μάτια του φωτίστηκαν και ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του.
Το επόμενο δευτερόλεπτο με τράβηξε δυνατά στην αγκαλιά του, δίνοντάς μου ώθηση να ανέβω πάνω του και να περάσω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του. Συνεχίσαμε να φιλιόμαστε καθώς ακόμα δάκρια κυλούσαν από τα μάτια μου κάνοντας τα φιλιά μας γλυκό-πικρα. Γρήγορα βρέθηκα να ξαπλωμένη πάνω στο καπό το αυτοκινήτου-στο μπροστινό μέρος. Εκείνος χωρίς να χάσει ευκαιρία, έπεσε πάνω μου και συνέχισε να με φιλάει. Τα φιλιά του γρήγορα αγρίεψαν και ξεφεύγοντας από τα χείλη προχώρησε στον λαιμό και στην συνέχεια στο στήθος, αφαιρώντας μου την μπλούζα μου με επιδεξιότητα. Εγώ του έβγαλα το σακάκι που φορούσε και το πέταξα κάτω. Εκείνος συνέχισε να με φιλάει στο στήθος, ρουφώντας με στο σημείο εκείνο, κάνοντας με να βγάζω μικρούς αναστεναγμούς.
<<Σε θέλω>> ψιθύρισα με δυσκολία, αλλά ήταν αρκετό.
Χωρίς περεταίρω προκαταρκτικά, μου ανέβασε προς τα πάνω ελαφρά την φούστα που φορούσα και παραμερίζοντας το εσώρουχό μου, πίεσε στην περιοχή μου δύο δάχτυλα, κάνοντάς με να τον σφίξω περισσότερο πάνω του και να του αφήσω διάφορες γρατζουνιές στο λαιμό και την πλάτη του. Είχα φτάσει σχεδόν στο αποκορύφωμα και δεν είχαμε καν ολοκληρώσει ακόμα
<<Harry>> κατάφερα να πω καθώς βρισκόμουν στον παράδεισο.
Τότε γρήγορα ξεκούμπωσε το παντελόνι του και κολλώντας περισσότερο πάνω μου, πίεσε το γεννητικό του όργανο προς το σημείο μου κάνοντάς με να ουρλιάξω από ευχαρίστηση. Εκείνος ξεκίνησε να βαριανασάνει καθώς κουνιόμασταν αργά και ρυθμικά μαζί. Έπειτα οι ρυθμοί του δυνάμωσαν κάνοντας μας να μουγκρίζουμε και οι δύο.
Τελειώσαμε μαζί καθώς έβγαινε από μέσα μου. Μου έδωσε ένα τελευταίο φιλί στα χείλη και έπειτα ένα στο μέτωπο ψιθυρίζοντάς μου <<Είσαι η ζωή μου τώρα>>.

_____________

can't breath djsghgjhldkghkjh