These green eyes and curly hair (Harry Styles fanfiction)

Chapter 18

Γύρισα στο σπίτι μου κατάχλωμη. Ο Harry μου είπε αν ήθελα να μείνει μαζί μου αλλά εγώ του απάντησα ότι θα ήταν καλύτερα να φύγει για να μπορέσω να σκεφτώ τι θα κάνω. Την επόμενη μέρα σίγουρα θα περνούσα μια βόλτα από το γραφείο του διευθυντή και θα άκουγα του κόσμου την κατσάδα! Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι δεν θα μπορούσα να δώσω καμία απάντηση και ιδικά για το ‘ποιος’ ήταν ο νεαρός που μπήκε με το έτσι θέλω στην τάξη εν ώρα μαθήματος. Καμία απάντηση δεν θα μπορούσα επίσης να δώσω στους γονείς μου… Είναι δικηγόροι. Σίγουρα θα γνωρίζουν τον ‘πιο γνωστό κακοποιό του Λονδίνου’!

Δύο ώρες αργότερα κατεύνασαν στο σπίτι μου η Sam και η Alice αλαφιασμένες. Είχαν ενημερωθεί από τους συμμαθητές μου για το σκηνικό και έτρεξαν αμέσως να δουν αν ήμουν καλά. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: θα είχα να απολογηθώ και στους συμμαθητές και φίλους επίσης για το τι συνέβη… Τα κορίτσια μου είπαν ότι οι περισσότεροι είχαν τρομοκρατηθεί αφού αναγνώρισαν τον Harry και μερικοί λίγο πιο αναίσθητοι ξεκίνησαν να παίζουν στοιχήματα για το αν με σκότωσε ή όχι από την στιγμή που φύγαμε από την τάξη.

Το βράδυ ήρθε για λίγη ώρα ο Harry και του εξήγησα τι είχε συμβεί. Βρήκε το γεγονός αστείο, πράγμα που με εκνεύρισε απίστευτα αφού άρχισε να γελάει. Καθίσαμε στο δωμάτιο μου και το βράδυ με πήρε αγκαλιά και κοιμηθήκαμε μαζί.

***

<<Ξύπνα ωραία κοιμωμένη>> άκουσα την αγουροξυπνημένη φωνή του Harry

Αμέσως τεντώθηκα και κάνοντας μπουνιά τα χέρια μου έτριψα τα μάτια μου.

<<Μμμμ, τι ώρα είναι;>> ρώτησα βραχνά

<<Ώρα για να σηκωθείς, σε 20 λεπτά έχεις σχολείο>> μου είπε απολύτως ήρεμα.

<<Πφφφ σήμερα θα είναι η χειρότερη μέρα. Μπορώ απλά να μείνω σπίτι;>>

Εκείνος χαμογέλασε με την παιδιαρίστηκα συμπεριφορά μου και μου χάιδεψε τα μαλλιά λέγοντας <<Όχι, δεν μπορεις>>

<<Σε μισώ>> απάντησα και γρήγορα σηκώθηκα και μπήκα μέσα στο μπάνιο για να ντυθώ.

<<Όχι δεν το κάνεις>> τον άκουσα να λέει πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου.

…

<<Είναι ανάγκη να με πας στο σχολείο; Νομίζω πως τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα>> γκρίνιαξα καθώς μου άνοιγε την πόρτα του συνοδηγού για να μπω μέσα.

<<Ναι, είναι ανάγκη!>> μου απάντησε κοφτά και κάθισε στη θέση του βάζοντας μπρος τη μηχανή.

Λίγα λεπτά αργότερα ήμασταν έξω από το σχολείο τραβώντας την προσοχή όλων! Σταμάτησε το αυτοκίνητο και πριν προλάβω να βγω βρέθηκε δίπλα μου να μου ανοίγει την πόρτα. Πριν φύγω με φίλησε στο μέτωπο.

Εγώ του ψιθύρισα <<Θα μου το πληρώσεις αυτό>> και κατευθύνθηκα προς τα μέσα.

Καθώς προχωρούσα προς τον διάδρομο με το ντουλαπάκι μου παρατήρησα πως όλοι μα όλοι με κοιτούσαν καχύποπτα. Στα δεξιά άκουσα δύο κορίτσια να ψιθυρίζουν ‘’δεν την σκότωσε’’, νευριασμένη γύρισα με ύφος και τις απάντησα ‘’όχι, όπως βλέπετε είμαι ολοζώντανη!’’

Δίπλα από το ντουλαπάκι μου βρισκόντουσαν τα κορίτσια οι οποίες με περίμεναν.

<<Καλημέρα>> είπε η Sam

<<Δεν την βλέπω>> απάντησα <<Δες πως με κοιτάνε όλοι, Θεέ μου>>

Η Alice με κοίταξε στεναχωρημένη <<Anna, ξέρεις ίσως αυτό το γεγονός είναι η αφορμή για να καταλάβεις ότι αυτός ο τύπος δεν είναι για σένα!>>

Την αγριοκοίταξα. <<Νομίζω ότι τα είπαμε αυτά>>

<<Το ξέρουμε αγάπη μου, αλλά στο λέει για το καλό σου>> συμπλήρωσε η Sam <<Χτες όταν το μάθαμε, νομίσαμε ότι ήσουν νεκρή, ότι σε σκότωσε… ότι…->>

<<Αρκετά!>> την σταμάτησα <<Ο Harry δεν πρόκειται να με πειράξει. Είμαι σίγουρη. >> απάντησα με βεβαιότητα. 

‘’είμαι;’’ Μια μικρή φωνούλα αναρωτήθηκε μέσα μου.

<<Anna>> άκουσα κάποιον να με φωνάζει. Γύρισα το κεφάλι μου. Ο Max.

<<Είσαι καλά, έμαθα… Τι έγινε; Είσαι καλά; Σε πείραξε;>> με ρώτησε αλαφιασμένος.

<<Καλά είμαι Max, θα στο εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή. Πάντως όλα υπό έλεγχό!>>

<<Αχ βρε κορίτσι μου… Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υπεύθυνος αισθάνομαι για όλο αυτό… Αν->>

<<Φυσικά και είσαι υπεύθυνος!>> του επιτέθηκε η Alice.

<<Αρκετά!>> σχεδόν τσίριξα. <<Ο Max δεν ευθύνεται για τίποτα. Μόνη μου έμπλεξα. Max θα σου εξηγήσω αργότερα, πάντως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας>>

Πριν καλά καλά προλάβω να τελειώσω την φράση μου άκουσα την υποδιευθύντρια να με φωνάζει <<Δεσποινίς Smith ο διευθυντής σε θέλει στο γραφείο του>> μου είπε άχρωμα και εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε, τόσο γρήγορα.

Σιχτίρισα από μέσα μου και ρίχνοντας ένα βλέμμα πόνου στα παιδιά προχώρησα κοφτά προς το γραφείο. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μόλις άκουσα ‘περάστε’. Απέναντι μου αντίκρισα τον γκριζομάλλη διευθυντή του σχολείο μου αρκετά εκνευρισμένο.

<<Κάθισε Smith>> μου είπε σοβαρά.

<<Μάλιστα>> απάντησα 

<<Φαντάζομαι γνωρίζεις τον λόγο που βρίσκεσαι εδώ;>> με ρώτησε σκληρά.

Κρύος ιδρώτας με έλουσε για ακόμα μία φορά. Και τώρα; Τι εξηγήσεις θα του έδινα; Τι θα του έλεγα;