Mój mały mężczyzna

2. Moje zdjęcia

Patrzę w jego brązowe tęczówki, które tak dobrze pamiętam. 

Patrzę na jego ciało, które tak dobrze pamiętam, pomimo lekkiej zmiany. 

Nie zmiany gorszej, a lepszej.

Wygląda już jak prawdziwy dorosły mężczyzna i na dodatek biznesmen. Lekki zarost, jego włosy nie były ulizane, jak u innych biznesmenów, tylko były jak zwykle roztrzepane i postawione do góry, które od zawsze mi się u niego podobały. Był szerszy w barkach, a czarna koszula z podwiniętymi rękawami do łokci i wycięciem w serek ukazuje mu mięśnie, które nie zniknęły z jego ciała. 

Kurwa. 

Przede mną stoi Alan.

Ktoś, kogo nie widziałam od sześciu lat, bo tak, to w telewizji i mediach gdzieś był pokazany. Tak samo jak jego wywiady widziałam, ale nigdy nie patrzałam na niego dłużej, niż dziesięć sekund. 

Tyle mi wystarczyło, by przypomnieć sobie wszystko.

Osoba, w której się zakochałam na zabój, za którą mogłam oddać życie, za którą cierpiałam najbardziej i która zmieniła mnie; chciałam o niej zapomnieć.

Zapomnieć o Alanie.

Teraz go widzę. Tu i teraz. Patrzymy się na siebie przed dłuższą chwilę nic nie mówiąc. 

Moja głowa wraca do wspomnień. Wspomnień z Alanem. To, jak cierpiałam. To, jak chciałam zapomnieć o nim. To, jak mnie odrzucił.

On mnie odrzucił.

Kurwa mać.

Otrząsnęłam się. Nie mogę tak. Muszę o nim zapomnieć i żyć tak, jak wcześniej; czyli wiedząc, że Alan Henderson ma także firmę odziedziczoną po ojcu (który dalej jest w związku z moją mamą), która znajduję się w Nowym Jorku, gdzie moja. I to niedaleko. Ale nigdy, nigdy nie wchodziliśmy sobie w drogę, nigdy siebie nie spotykaliśmy. Jak już miało dojść do spotkania, to po prostu uciekałam albo omijałam go szerokim łukiem.

Mamy wspólnych znajomych.

Utrzymuję kontakt z Jesse'em, który nadal się z nim przyjaźni i pracuje w jego firmie, ale mi to nie przeszkadza. Utrzymuję kontakt z Mattem, który także pracuje u niego i na dodatek Matt jest facetem mojej prawniczki, Evy.

Och Evo, miałaś być psychologiem, a zostałaś moją prawniczką.

Nasi znajomi wiedzieli o nas, ale nigdy nie wspominali. Wiedzieli, jak zareagujemy, jak będziemy omijać ten temat.

Powróciłam do rzeczywistości mrugając szybko powiekami. Odwróciłam się na pięcie i poczułam piekące oczy.

Nie płacz.

Nie waż się, kurwa mać.

Chciałam uciec, znowu. Ucieczka to rzecz, w której mi najlepiej idzie. 

Wyszłam z pokoju. Nie zrobiłam nawet trzech kroków, a gwałtownie zostałam odwrócona do tylu.

Przytulił mnie.

Alan. Mnie. Przytulił.

Wpadłam w płacz. Nie szarpałam się nawet, bo to byłoby bez sensu. On i tak wygra. 

Czułam jego ciepłe ciało, jego dotyk, jego perfumy, które tak dobrze pamiętam. Intensywne, ostre i podniecające. Jego ręce owinęły się wokół moich ramion i talii przyciskając mocniej do siebie. Pomimo moich wysokich koturnów - sięgałam mu ledwie do brody.