Για Την Καρδιά Ενος Αγγέλου

Αυτή ??!

2 μέρες μετά...

Ελευθερία

Τηλέφωνο

Ελευθερία << Παρακαλω >>
Ντίνος << Ελα μου.. Που σε πετυχαίνω ?!>>
Ελευθερία << Στο εστιατόριο... >> λέω κουρασμένα.
Ντίνος << Παααλι ?! Δύο μέρες τώρα έχεις κλειστεί εκεί μέσα.>>
Ελευθερία<< Έχει πέσει δουλειά... Θες κάτι ?!>>
Ντίνος << Δουλειά ?! Δεν με πιθεις όμως... τεσπα θέλω να μιλήσουμε... Βασικά θέλω μια χάρη >>
Ελευθερία << Εντάξει... Θες να περάσεις από εδώ ?!>>
Ντίνος << Οοοχιιι.... Θα έρθω να σε πάρω να βγούμε. Και δεν σηκώνω αντίρρηση. >>
Ελευθερία << Καλά καλα... Τι ώρα και που ?!>>
Ντίνος << 11 στον παιδιών ?!>>
Ελευθερία << Εντάξει μιλάμε.>>
Ντίνος << Ωραία... Bye >>

Κλείνω το τηλέφωνο και Ξεφυσαω.
Είμαι ψόφια.

Δύο μέρες τώρα έχω πέσει με τα μούτρα στην δουλειά... Μέχρι που κοιμάμαι και εδώ.
Γενικά κάνω οτιδήποτε μπορώ για να μην σκέφτομαι.

Εκείνο το βράδυ έφυγε και δεν τον έχω δει καθόλου.
Καλύτερα γιατί όποτε τον βλέπω δεν ξέρω αν θέλω να του σπάσω το κεφάλι η να μπω στην αγκαλιά του.

Τον αγαπάω αλλά δεν μπορώ. Κάτι με κρατάει πίσω.
Και αν κάνω λάθος ?!

Αααχχ Χριστέ μου...
Σε 5 μέρες έρχεται το παιδί μου και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω.

Τελικά αρχίζει και γίνεται πολύ ελκυστική η ιδέα του ποτού.

Γιώργος

Γιώργος << Αντρια ξεχνατο! Τέλος μετά από αυτό που έκαναν τους έχω ξεγράψει. Δεν θέλω να ξανά ακούσω για αυτούς >> φωνάζω στην Αντρια και γυρνάω ακουμπωντας τα χέρια μου στον πάγκο του νεροχύτη.
Αντρια << Ρε Γιώργο πρέπει να τους μιλήσεις. Να ακούσεις τι έχουν να σου πουν.
Κοίτα ξέρω ότι η όλη ιστορία δεν σου είναι εύκολη αλλά δεν γίνεται να μην τους μιλάς για μια ζωή.
Είναι οι γονείς μας!>> μου λέει ήπια αλλά με νευριάζει.
Γιώργος << Οι γίνεις μας?! Ποιοι γονείς ρε συ Αντρια ?! Έτσι φέρονται οι γονείς ?!
Αντρια η Μαριλια είναι τεσσάρων, έχει περπατήσει, έχει μιλήσει και το βασικότερο με λέει Γιώργο.
Κατάλαβες ?! Γιώργο! Είμαι ένας ξένος στο ίδιο μου το παιδί!
Και συν ότι η Ελευθερία με κρατάει σε απόσταση....>>
Αντρια << Οπα κάτσε... Γιώργο ναι Οκευ φταίνε που έμεινες μακριά από την κόρη σου αλλά εσύ τα σκατοσες με την Ελευθερία. Δεν μπορείς να το ρίχνεις σε άλλους αυτό. >>λέει.
Έχει δίκιο.
Γιώργος << Δεν ξέρω πια ρε Αντρια. Απλα..>> Ξεφυσαω και γυρίζω να την κοιτάξω.
<< Ήρθα εδώ με την ελπίδα να την δω. Να... Δεν ξέρω. Μια κουβέντα της μόνο ήθελα. Και τώρα έχω μια κόρη.
Ένα παιδί Αντρια.
Απλά τα εχω χαμένα πια.>> λέω και σοριαζομαι σε μια καρέκλα
Αντρια << Καταλαβαίνω. Είναι λογικό. Συγνώμη που δεν σου είπα τίποτα αλλά η Ελευθερία δεν ήθελε>> απολογείται κι μου πιάνει το χέρι.
Γιώργος << Ξέρω. Δεν φταίω εσύ. Λοιπόν το βράδυ θα έρθεις από το μπαρ ?! Θα πάμε όλοι. >> προτείνω για να αλλάξω θέμα.
Αντρια<<Εντάξει. 11 θα είμαι εκεί.>> ωραία να ζητήσουμε τώρα μια χάρη
Γιώργος<< Ωραία... Θα πεις και στην Ελευθερία ?!>>
Αντρια << Ξεχνατο! Αν θες παρτην τηλέφωνο... Δεν ανακατεύομαι.>> λέει και σηκώνεται.
<< Λοιπόν πρέπει να φύγω. Μιλάμε το βράδυ Bye >>
Γιώργος << Bye.>> την φιλάω στο μάγουλο και φεύγει.