Για Την Καρδιά Ενος Αγγέλου

Όρους και Σωληνάκια

Ελευθερία

     Μετά από 20 λεπτά γύρισα στο εστιατόριο και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά.
Δεν ήθελα να σκέφτομαι.
Δεν ήθελα να θυμάμαι την εικόνα τους μαζί.

         Πενυ << Είναι μέσα ?!>> ακούω την φωνή της Πενυς απ' έξω.
Τι κάνει εδώ τέτοια ώρα ?!
<< Ελευθερία... >> λέει μπαίνοντας στην κουζίνα.
Είναι κάπως ανησυχη...
      Ελευθερία << Γειά...  Πενυ έγινε κάτι ?!>> ρωτάω
      Πενυ << Εε ναι...  Έλα να κάτσουμε σε παρακαλώ >> λέει και με οδηγεί σε μια καρέκλα.
     Ελευθερία << Εε τώρα αρχίζω να ανησυχώ... >>
      Πενυ << Θέλω να το πάρεις ψύχραιμα... >> λέει και γνεφω
<< Η Μαριλια..  Είναι...  Είναι στο νοσοκομείο.. >>
      Ελευθερία << ΤΙ ?! Γιατί ?!>> φωνάζω και πετάγομαι πάνω.
Χριστέ μου το παιδί μου.
     Πενυ << Ήρεμα... Την πηγαίνει ο Γιώργος στο νοσοκομείο...>>
     Ελευθερία << Σε... Σε ποιο?!
Σήκω!  Πάμε εκεί τώρα. >> λέω και πετάω την ποδιά τρέχοντας έξω.
     Πενυ <<  Περίμενε...  Θα οδηγήσω εγώ.. Στο παίδων την πάει. >>

      Μέσα στην θολούρα δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε και πότε έτρεχα στους διαδρόμους για να τους βρω.
Νομίζω ότι καρδιά μου έχει σταματήσει να χτυπά.
Η ανάσα μου έχει κοπεί.
Το μόνο που θέλω είναι να μάθω ότι είναι καλά το παιδί μου.

        Ελευθερία << Γειά σας... Εε σας έφεραν πριν από λίγο ένα κοριτσάκι...  Μαριλια..  Μαριλια Μπαλτακι... >> λέω πανικοβλημενη στην γραμματεία.
       Γραμματεία << Μισό λεπτό...
Εε όχι δεν έχω με αυτό το όνομα.. >>
       Ελευθερία << Εεε μήπως Γιώργος Ιωάννου ?!>>
      Γραμματεία << Όχι συγγνώμη.. >>
      Πενυ << Έλα τι έγινε ?!>> έρχεται η Πενυ δίπλα μου.
       Ελευθερία << Δεν την βρίσκουν στο σύστημα... Είναι σίγουρα εδώ?!>>
       Πενυ << Έτσι μου είπε... >>
       Γραμματεία << Με συγχωρείτε...  Έχουμε ένα κοριτσάκι τεσσάρων χρονών στο όνομα " Μαριλια Ιωάννου"...>> λέει η κοπέλα
Την δήλωσε στο όνομα του..
      Ελευθερία << Σε... Σε ποιο δωμάτιο είναι ?!>>
      Γραμματεία << Εδώ βλέπω ότι έχει μπει στο χειρουργείο... >>
Στο χειρουργείο ?!
     Ελευθερία << Τι ?!... Γιατί ?!>>
     Γραμματεία << Λυπάμαι δεν γνωρίζω...   Είναι στο τέλος του διαδρόμου δεξιά>> μου λέει και τρέχω.
Τρέχω μέχρι που βλέπω τον Γιώργο στις καρέκλες,  με το πρόσωπο του θαμμένο στις παλάμες του.
Κοντοστεκομαι...
  
      Πρέπει να κατάλαβε την παρουσία μου γιατί σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.