Για Την Καρδιά Ενος Αγγέλου

Ενα πρωινο...

Ελευθερια

      Με εχει στην αγκαλιά του.
Όλο το βράδυ δεν με άφησε.
Κάποιες φορες παραμιλούσε ή μου χάιδευε τα μαλλιά.

     Γιωργος<< Κοιμησου>> Λεει έχοντας ακόμα κλειστά τα μάτια του.
     Ελευθερια<< Εεε..>> προσπαθώ να σηκωθώ αλλα δεν με αφήνει
     Γιωργος<< Απλα κοιμίσουν>> ξανά λέει.
     Ελευθερία<< Γιωργο πρέπει να... να σηκωθούμε.... θα ξυπνήσει και η μικρή σε λίγο>> λεω αμήχανα και σηκώνομαι
      Γιώργος<< Ελευθερία θέλω να μιλήσουμε...>> προσπαθεί να σηκωθεί αλλά ζαλίζεται και κάθεται στο κρεβάτι.
<< Το κεφάλι μου>>
     Ελευθερία<< Με τόσο που ήπιες χθες λογικό είναι.... πάμε κάτω εχω παυσίπονα και καφέ>> λέω ψυχρά και φεύγω από το δωμάτιο

      Ευτυχώς η Μαριλια κοιμάται.
Πάω στην κουζίνα και βάζω καφέ και κάτι κουρασανακια στον φούρνο.

    Τον νιώθω πίσω μου και τα χεριά του γύρο απο την μέση μου.
Το κεφάλι του κουμπώνει στην βαση του λαιμού μου και με φιλάει .
Ουσιαστικά ρουφάει το δέρμα μου σε  εκείνο το σημειο

    Ελευθερία<< Γιω-Γιωργο...>> προσπαθώ να τον σταματήσω.
Με γυρίζει και με ανεβάζει πάνω στον πάγκο.
    Γιωργος<< Άκουσε με...
Σε παρακαλώ >>
Τον κοιτάω μια φορά .

Τα μαλλιά του ανακατεμένα απο τον ύπνο, ξυπόλητος και με τα πρώτα κουμπιά του πουκάμισου του ξεκούμπωτα...

     Ελευθερια<< Εν-Εντάξει... Ασε με κάτω όμως>> του λεω
Κάνει πίσω και με βοηθάει να κατέβω.
<< Μίλα...>>
     Γιωργος<< Ελευθερία αυτό που είδες.... Εκείνη ήρθε στο γραφείο μου και - και οταν πήγα να την διώξω χατζωθηκε από πάνω μου...
Πρέπει να με πιστέψεις ... Εσένα θέλω και μόνο>>> Λέει .
Δεν ξέρω. Τα μάτια του μου λένε αλήθεια άλλα η καρδιά μου πονάει πολυ στην εικόνα τους μαζί.
Φοβάμαι να τον εμπιστευτώ.
<< Μην κλαις σε παρακαλώ>> λέει .
Σηκώνω το χέρι μου στο μάγουλο μου Δεν είχα καταλάβει ότι έκλαιγα.
<< Πες μου ότι με πιστεύεις μωρό μου... μην την αφήσεις να μπει πάλι ανάμεσα μας>> λέει και με φιλαει.
Δεν μπορω να αντισταθω.
Περναω τα χερια μου στα μαλλια του και του δινομαι ολοκληροτικα μεσα στο φιλι μας.

       Γιωργος<< Με πιστευεις?!>> ρωταει βαριανασενοντας.
Κουναω θετικα το κεφαλι μου και ενονω τα μέτωπα μας.
      Ελευθερια<< Μην σε ξανα δω κοντα της ομως>> του λεω.
      Γιωργος<< Ποτε ξανα μωρο μου.>> μου γελαει.
      Μαριλια<< Μαμααα...>> φωναζει η μικρη και ξεπροβαλει απο τις σκαλες.
Αποτομα χωριζουμε με τον Γιωργο για να μην μας δει.
       Γιωργος<< Παω εγω>> λεει και παει να την παρει.
    
        Εγω ετοιμαζω το πρωινο.
Ευτυχως που δεν εκαψα τα κουρασανακια.