Για Την Καρδιά Ενος Αγγέλου

Πόσες φορές... ?!

Ελευθερία

   Μαριλια <<Και δηλαδή θα βγω?!>> ρωτάει όλα χαρά
   Ελευθερία << Ναι μωρό μου... Θα έρθει ο γιατρός το απόγευμα να δει πως είσαι και αύριο θα πάμε σπίτι μας>> της χαϊδεύω το κεφαλάκι της.
    Μαριλια << επιτέλους! >> λέει με ένα αγανακτησμενο βλέμμα και γελάω.

Έχουνε περάσει τέσσερις μέρες από την ημέρα της εγχείρησης και ευτυχώς όλα πήγαν καλά με την Μαριλια.
Όλη μέρα έρχονται άτομα και την βλέπουν, και εννοείται της φέρνουν και από κάτι.
Μόνο οι γονείς μας της έχουν φέρει 7 κούκλες, 5 αρκουδάκια και να μην πω πόσα μπαλόνια και ρούχα.
Πλέον δεν χωράμε σε αυτό το δωμάτιο. Για αυτό άλλωστε μπαίνουμε ένας ένας...

Όταν είμαι εγώ μέσα ο Γιώργος κάθεται έξω και μετά αλλάζουμε.
Έτσι πάει από εκείνη την πρωτη μέρα.

    Γιώργος<<εε Ελευθερία.. Σε ζητάνε>> λέει μπαίνοντας μέσα.
      Ελευθερία << Ναι... Ευχαριστώ... Μικρή μου έρχομαι σε λίγο >> την φιλάω και σηκώνομαι.
Ο Γιώργος έχει ακόμα αυτό το παρακλητικο, κουταβισιο βλέμμα, τον προσπερνάω και βγαίνω έξω

Γιώργος

Ακόμα δεν μου μιλάει.
Ούτε καν με κοιτάει.
Μένοντας τυπικά λέμε μεταξύ μας ή ότι έχει να κάνει με το παιδί.

Μόνο να με άκουγε...

Ξεφυσαω και πάω στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι της μικρής.

    Γιώργος << Πώς αισθάνεσαι πριγκίπισσα ?!>> ρωτάω δίνοντας της ένα φιλί στο μάγουλο.
    Μαριλια << Καλά... Θέλω να πάω σπίτι μου>> κατσουφιαζει
    Γιώργος<< Αύριο.. Λίγο υπομονή ακόμα >> της λέω.
Χωρίς να το περιμένω βάζει το χεράκι της στο μάγουλο μου και με χαϊδεύει.
    Μαριλια << Μην ανησυχείς για την μαμά μου... Και με εμένα θυμώνει αλλά άμα την φιλήσεις της περνάει>> μου λέει και γελάω αχνά.
Γυρίζω το πρόσωπο μου και φιλάω το χεράκι της.
    Γιώργος << Δεν ξέρω πριγκίπισσα.. Νομίζω ότι αυτή την φορά η κακιά μάγισσα νίκησε... Αλλά φταίει και ο χαζός πρίγκιπας >> της λέω.
   Μαριλια << Οχι! Οι κακοί δεν κερδίζουν πότε... Δεν έχεις διαβάσει την Σταχτοπούτα ?!>>
    Γιώργος << Μμμ την Σταχτοπούτα ε?! Μάλλον όχι... Θα μου την διαβάσεις εσύ όταν πάμε σπίτι ?!>>
    Μαριλια << Εεε δεν ξελω να διαβάζω ακόμα... Αλλά όταν μάθω θα στη διαβάσω >> μου λέει αθώα.
Αχχ είναι το πιο γλυκό παιδί του κόσμου..
<< Γιώγο να σε λωτησω κάτι ?!>> λέει ξαφνικά
    Γιώργος << Ναι, ρωτάμε >>
    Μαριλια << Θες να γίνεις ο μπαμπάς μου?!>>
Η ερώτηση έπεσε σαν βόμβα.
Τι να πω εγώ τώρα ?!
Είμαι ο μπαμπάς σου και δεν στο έχουμε πει?!
Να φωνάξω ναι, εγώ είμαι ο μπαμπάς σου και να την αγκαλιάσω ?!
<< Εγώ δεν έχω μπαμπά. Είναι πολυυυ μακριά και δεν ξέρω πότε θα έρθει... Οπότε θα γίνεις ο μπαμπάς μου μέχρι να έρθει ?!...Αν δεν θες δεν πειλάζει...>> λέει σιγανά και γυρίζει το κεφαλάκι της προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμένα.
Γιώργος << Μαριλια... Εγώ...
Αχ μικρή μου κοίταξε με..>> της λέω και γυρίζει πάλι.
<< Σ' αγαπώ τόσο πολύ.. Να το θυμάσαι αυτό... Εννοείται και θέλω να είμαι ο μπαμπάς σου...>> της λέω και πετάγεται πάνω.
<< Εεεϊ ήρεμα πριγκίπισσα, πρέπει να προσέχεις. >> την αγκαλιάζω.