Adopted (VOLTOOID)

Hoofdstuk 15

                ~P.O.V Kathleen~
We zijn omgekleed, we zien er echt prachtig uit, mijn buikpijn word met de minuut erger, maar ik laat er niks van merken, en ik loop gewoon vrolijk achter Karen en Kristel aan naar de ingang van het podium. Ai weer een pijnscheut, de tranen springen ervan in mijn ogen. Maar ik veeg mijn tranen snel weg, we staan bij de ingang, ik hou mij kalm, alhoewel ik sta te shaken op mijne benen. We worden omgeroepen. Als dat klaar is, doen we ons k3 yell en lopen dan het podium op. Ondertussen als we staan te dansen en zingen, word de pijn erger en erger in mijn buik. Maar ik blijf het volhouden. Ik kijk even opzij naar Kristel. Kristel doet het echt goed, ondanks haar blauwe plekken. Eindelijk het is pauze, als we het podium aflopen, begin ik te huilen, en ik ren naar de wc. Kristel en Karen zien het, en volgen mij. Ik begin hardop te huilen, en ik voel Kristel en Karen hun hand op mijn schouder leggen. Ach schatteke toch, en Kristel neemt mij in een knuffel, en Karen komt ook knuffelen. Ik begin nog erger te huilen, au! en ik grijp weer naar mijne buik. Wat is er aan de hand Kathleen? Waarom zo triest, hoor ik Kristel lief zeggen. Ik heb enorme buikpijn, en als ik beweeg word de pijn erger. Wil je dan wel verder met optreden? hoor ik karen lief zeggen. Ik knik en we lopen naar onze kleedkamer. In de kleedkamer ga ik zitten op de zetel. Karen komt naast mij zitten, en wrijft mij over mijn schouders. Kristel komt heel lief een glas water brengen naar mij, en komt dan ook naast mij zitten. Dankje Kristel zeg ik. Is al goed, glimlacht Kristel en wrijft mij ook over mijn schouder heen. Ik glimlach, en neem een slok van mijn water. Hoe gaat het eigenlijk met jou Kristel? vraag ik weer gekalmeerd aan Kristel. Gaat wel goed, af en toe heb ik wel last, maar ik overleef het wel, zie ik kristel glimlachen. We kletsen nog een beetje, dan is de pauze voorbij, en moeten we weer op. We staan weer bij de ingang van het podium. Je kunt het schatteke! hoor ik Karen en Kristel zeggen tegen mij. en ze nemen mij in een knuffel. Jullie zijn de beste vriendinnen die ik ooit gehad heb, zeg ik tegen Karen en Kristel. Weten we toch schatteke, hoor ik Karen zeggen. We doen weer ons k3 yell, als het niet gaat gewoon rustig aan doen leentje, het publiek ziet toch geen verschil, hoor ik Kristel tegen mij zeggen. en we lopen het podium op. Het laatste liedje is klaar, en de show is ook afgelopen. We lopen het podium af. Oppeens word ik misselijk, en ik voel dat ik moet braken, en ik ren zo snel ik kan naar de wc, en ja hoor daar hang ik dan boven de wc. Ik hoor oppeens iemand de wc binnenlopen. Ik schrik er van. Oppeens zit Kristel aan mijn haar om het vast te houden, enkele minuten later is het braken klaar, en ik kom overeind. Gaat het alweer Kathleen? hoor ik Kristel bezorgd vragen. Ik knik.  mooi zo dan kan ik nu ook naar de wc, zegt Kristel lachend. Ze loopt een wc in. Ik wacht tot Kristel klaar is. Als Kristel klaar is, wast ze haar handen, en dan lopen we samen terug naar de kleedkamer. Ik pak een kauwgompje, om die zuren smaak uit mijn mond te krijgen. We kleden ons om, en dan lopen we naar het busje, en worden we thuis afgezet. Ik word als 2e afgezet, en loop naar mijn voordeur, en doe de deur open. Als ik binnen ben, drink ik nog wat, maak mij klaar, en dan kruip ik mijne bed in, en morgen is het eindelijk zo ver dan word ik 21!