Adopted (VOLTOOID)

Hoofdstuk 13

                ~P.O.V Kathleen~
Karen hoor, ik hoor gehuil kom, en we rennen op het gehuil af. Het komt hier vandaan, zeg ik. en ik wijs naar een deur. Ik en Karen doen zachtjes de deur open, en zien Kristel huilend op bed zitten, met de rug naar ons toe. Ik en Karen lopen zachtjes naar binnen. Kristel hoort het en draait zich om. Karen stuurt Axana en Gert snel een bericht, dat we Kristel gevonden hebben. Hey Kristel, zeg ik verlegen. Kristel kijkt ons aan, haar ogen zijn dik van het huilen, en ze ziet er vermoeid uit. Ik heb super veel medelijden met Kristel. mogen ik en karen bij je komen zitten? vraag ik verlegen aan Kristel. Kristel knikt, en ik en Karen, gaan naast Kristel zitten. Het spijt me Kristel. Ik had je nooit mogen bespieden. Echte vriendinnen doen dat niet bij elkaar, zeg ik verlegen. is al goed, en er verschijnt al een glimlach, op Kristel haar gezicht. Maar wat is er met je kristel? word je thuis mishandeld? hoor ik Karen vragen. Kristel haar ogen vullen zich met tranen, en kristel begint weer te huilen, ik en karen troosten haar. Je hoeft het niet te vertellen he kristeltje, zeg ik lief. terwijl ik over Kristels schouders aai. Nee weet ik, maar ik wil het gewoon vertellen, zegt kristel met een rilling in haar stem. Het begon allemaal toen ik net met k3 begon. Ik was super blij, maar mijn ouders schijnbaar niet, en toen werd ik geslagen.. en dat is tot nu toe, gelukkig aan het verwateren. De blauwe plekken zijn nog zichtbaar; soms heb ik er last van. Maar ik moet gewoon rustig aan doen. Het was vooral mijn vader, die het altijd deed. Na het overlijden van mijn zussen. Mijn vader is inmiddels ook overleden, helaas. Maar het is beter voor hem, horen we Kristel vermoeiend zeggen. Maar hoe ga je dat oplossen met het optreden, voor zometeen? vraag ik verbaast aan Kristel. Ik ga gewoon dansen, en zingen, Alleen ik doe voorzichtig aan. Ik overleef het wel, zien we Kristel lachend zeggen. Weten Gert en Axana dit al? hoor ik Karen aan Kristel vragen. Kristel knikt Nee. Het moet wel verteld worden he Kristel, horen we Karen vragen. Dat hoeft al niet meer, horen we mannenstem zeggen. en wij kijken alledrie van schrik op. Oh hey Gert, je hebt zeker alles gehoord? of niet? vraag ik verbaast. Ja ik heb alles gehoord, en Kristel weet je zeker dat je wilt optreden met jou situatie, vraagt Gert. Heel zeker, ik ga gewoon rustig aan doen, zegt Kristel lachend. Oke dan, nou meiden gaan jullie dan maar omkleden in de kleedkamer. Ik zie jullie zo, horen wij Gert zeggen, en dan loopt Gert met grote passen weg. Ik en Karen en Kristel giechelen om Gert, en dan staan we op, Kristel en Karen zijn al snel overeind, en ik ook. Maar oppeens krijg ik, een pijnscheut in mijn buik. Kristel en Karen zien dat mijn gezicht betrekt, en schrikken er van. Oei kathleen, gaat het wel, en ze helpen mij overeind. Ja het gaat wel. Het is vast tijd voor mijn periode van de maand, en ik glimlach door mijn tranen heen. En dan lopen we met zijn drieeen naar onze kleedkamer.