Adopted (VOLTOOID)

Hoofdstuk 27

               ~P.O.V Kathleen~
Het is nog best wel een lang ritje naar ons buiten optreden in Antwerpen. Dat kan je wel merken aan de sfeer in de auto, Karen ligt te slapen in de auto, en Kristel is aan het lezen met muziek in haar oren en ik, ik kijk uit het raam naar buiten. Ik snap niet hoe Karen kan slapen in de auto. Ik kan dat echt niet. Oppeens stoppen we. Waarom staan we stil? vraag ik. We staan in de file, hoor ik gert irriterend zeggen. Nee meen je die? vraag ik. Ja dat meen ik Kathleen, hoor ik Gert zeggen. Ik zucht, en laat mij naar achter zakken, en kijk weer verder uit het raam, waar zullen al deze mensen heen gaan? bedenk ik in mij zelf. Zeker naar ons optreden? en ik zucht. Ik kijk naar alle auto's die langs ons heen rijden, in sommige auto's zitten kinderen met ouders(die gaan sowieso naar ons buiten optreden) en in sommige auto's zitten serieuze mensen, heel chaggerijnig voor zich uit te kijken. Oppeens zie ik een auto met 4 mannen erin op leeftijd. Ze hebben een k3 kleedje aan, en hebben een zwarte pruik op, een blonde, en een rode. Ik schiet in de lach, en Kristel ziet het, en haalt een oordopje uit haar oor. Wat valt er zo te lachen Kathleen? hoor ik Kristel vragen. Nou dat Kristel, kijk. en ik wijs naar die auto waar die mannen in zitten. Kristel legt haar kin op mijn schouder, en kijkt mee, en moet zelf ook lachen. Dat zijn wij later Kathleen, lacht Kristel. en ik lach er ook om, en dan begint Gert ook. Nou als jullie dat zijn, neem ik gelijk ontslag, en ik en Kristel schieten weer in de lach. Vind je het zo erg dan Gert? lach ik. Nou ja, Ja eigenlijk wel, wat moeten die kinderen niet denken, die hebben dan een levenslange trauma, en die gaan dan nooit meer naar k3 luisteren. Ik zie Kristel helemaal stuk gaan, en ik ga ook stuk. Kristel heeft zo'n aanstekelijke slappe lach, dat je er zelf ook om moet lachen. Ik kijk naar Kristel, en de tranen staan in haar ogen van het lachen, en wrijft ze snel weg. Amai! dat was grappig, lacht Kristel nog na. En wapperd even met haar hand voor haar gezicht. Heb je het warm Kristel? en Gert doet Kristel na. Stop Gert dit is niet goed voor mij, lacht Kristel. en ze neemt een slok water. Gert maakt weer een opmerking, en Kristel moet weer lachen. Maar heeft drinken in haar mond, en slikt het snel door. Kuch kuch hoest Kristel, en ze blijft lachen, en ik moet ook weer lachen. Ik moet geloof ik even verder gaan lezen in mijn boek, lacht Kristel. en ze slaat haar boek open, en lacht nog steeds. Gert maakt weer een opmerking, en Kristel blijft lachen. Gert stop nu! lacht Kristel. Oke ik hou al op, hoor ik Gert zeggen. Goed zo, bravo, hoor ik Kristel zeggen, die lacht om haar eigen opmerking, en ik moet ook om die opmerking lachen. Enkele minuten later, komen we aan in Antwerpen voor ons buiten optreden. Ik stap de auto uit, en Kristel volgt. Kristel valt uit het busje, languit op de grond(gelukkig valt ze in het gras) en Kristel schiet weer in de lach. Ik bleef haken met mijn voet in die gordel, en Kristel lacht nog steeds, Ze kan amper overeind komen van het lachen, en ik help haar. Gert staat er ook om te lachen, en ik ook, Amai ik lijk wel aangeschoten, lacht Kristel. en ze komt overeind. Karen is inmiddels ook wakker geworden, en stapt het busje uit. Kristel lacht nog steeds. Wat is er zo grappig? vraagt Karen nog half slaperig. lang verhaal, lacht Kristel. en dan lopen we met zijn drieën naar het backstage gedeelte achter het podium.