Adopted (VOLTOOID)

Hoofdstuk 9

                   ~P.O.V Kathleen~
Karen en ik komen aan bij de rust kamer van de studio. Karen doet zachtjes de deur open, en ja hoor. Kristel ligt nog steeds te slapen. We lopen zachtjes naar binnen. Zal ik Kristels shirt omhoog doen? een klein stukje, hoor ik Karen vragen. NEEN NIET DOEN! straks maken we haar wakker, sis ik.  Karen zucht. Hoe moeten we er dan achter komen dat kristel mishandeld word? hoor ik Karen vragen. Door spullen van haar te onderzoeken in de kleedkamer, zeg ik. Mah Kathleen dat kan toch niet zomaar, dat is privé! hoor ik Karen zeggen. Hoe moeten we er dan achter komen Karentje, zeg ik tegen Karen. Ja dat is waar, nouja dan doen we dat gewoon, hoor ik Karen zeggen. Wij doen de deur dicht van de rust kamer, en dan lopen we haar de kleedkamer. We komen bij de kleedkamer aan, en we zien Kristel haar tas staan. Ik loop er op af, en karen volgt. Zullen we dit echt doen? Gij gaat ge hierna echt slecht voelen, hoor ik karen zeggen tegen mij. Nee we doen het gewoon, en ik begin te kijken in kristel haar tas. We hebben niet door dat Kristel achter ons staat, WAT DOEN JULLIE IN MIJN TAS! hoor ik kristel hardop zeggen achter ons. Ik en Karen schrikken er van, en draaien ons om. Hey... Kristel.. ik wist niet dat je wakker was, en hier stond, zeg ik verlegen. en Kristel zie ik op mij en Karen af lopen, en pakt haar tas geïrriteerd weg. Waarom zaten jullie in mijn tas! dat is privé! horen we Kristel boos zeggen. Maar we maken ons zorgen om jou Kristel, hoor ik Karen zeggen. Zorgen? om wat? hoor ik kristel vragen. Je blauwe plekken op je lichaam, zeg ik tegen Kristel. Oh shit, dat had ik niet moeten zeggen. Blauwe plekken? hoe weet jij dat nu Kathleen! heb je me lopen bespieden of wat! en ik zie in Kristel haar ogen dat ze woest is. Ja... sorry Kristel, zeg ik beschamelijk. Dat had ik niet moeten doen, zeg ik verlegen. Maar wat is er aan de hand dan Kristel? van waar die blauwe plekken? hoor ik Karen vragen aan Kristel. Goh weet jij het nu ook al Karen! Kathleen heeft het zeker tegen je gezegd of niet dan! Karen knikt, we zien Kristel haar ogen vullen met tranen. Ik dacht dat ik jullie kon vertrouwen, maar schijnbaar niet dus, horen we Kristel huilend zeggen. Sorry, zeggen ik en Karen tegen Kristel. en we willen haar knuffelen. NEE! ik wil geen knuffel van jullie, en Kristel begint hardop te huilen, en rent dan weg. Kristel! Kristel! wacht! en ook ik begin te huilen. Wat heb ik gedaan? zeg ik. Je hebt niks gedaan troost Karen mij. Jij wilt kristel gewoon helpen. Dat heet vriendschap. Maar we moeten dit wel met Gert en Axana bespreken, we kunnen niet optreden als Kristel amper wat kan doen. Ik knik en veeg mijn tranen weg, en dan lopen ik en Karen naar Axana en Gert.