Θα μπορούσα ......;;;;

Κεφαλαιο 35: Μια παλια ιστορια ;

Τρίτο προσωπο p.o.v

Ειχε πλέον ξημερώσει , οι αχτίδες του ηλίου έπεφταν πανω στο φρέσκο στρωμένο  χιόνι κάνοντας το να γυαλίζει. Σε λίγες μερες πλησίαζαν Χριστούγεννα και οι δρόμοι της Στοκχόλμης πλημμύριζαν καθημερινά απο κοςμο που ηθελε να κανει τα τελευταία του ψώνια . Με τον τζακ η λουνα ειχε να συναντηθεί πανω απο μαι εβδομαδα , απο τότε που επέστρεψε ο Ντέρεκ . Αποφάσισε να εμπιστευτεί τον τζακ και να απαλλαχθεί μια και καλη απο αυτόν  . Δεν έβγαινε πολύ απο το δωμάτιο της , δεν άντεχε να τον βλέπει της προκαλούσε αηδία . Τις περισσότερες ώρες της ημέρας όταν ο Ντέρεκ βρίσκονταν στν ετερεία τις περνούσε στην μεγάλη βιβλιοθήκη  χαζεύοντας τα εκατομμύρια βιβλία . Χάνονταν στις αγαπημένες της  ιστορίες και ονειρεύονταν να αποκτήσει κι αυτη ενα ευτυχισμένο τελος , να γραφτεί μαι καλη σελίδα στο βιβλίο της ζωης της .

Η σημερινή μερα δεν αποτέλεσε καμία εξαίρεση . Έχοντας πιει τον καφέ της αποσύρθηκε για ακόμα μια φορά στη βιβλιοθήκη ζητώντας να μην την ενοχλήσει κανένας .
Κοιτάζοντας στα ράφια τους χιλιάδες τίτλους ένας σκληρόδετος τόμος της απέσπασε την προσοχή . Το εξώφυλλο ηταν σκούρο μπλε , και με χρυσά γράμματα αναγράφονταν ο τίτλος . "Οι καταραμένοι " . Αυτό που την παραξένεψε περισσότερο  ηταν πως κανένας συγγραφέας δεν αναφέρονταν .
Κάθησε στην αναπαυτική πολυθρόνα , διπλα στο παράθυρο και άρχισε να διαβάζει .
Αυτη η ιστορια έλαβε χώρα αρκετό καιρό πριν , ίσως να εχουν περάσει και αιώνες απο τότε που κάποιος θα την διαβάσει . Η ιστορια αυτη ειναι η δίκη μου ζωή . Για το πως έζησα , ερωτεύτηκα και πέθανα για την αγαπη μου .
Απο μωρο δεν ένιωθα να μου λειπει τίποτα . Η έτςι νόμιζα . Γεννημένη πριγκίπισσα και μεγαλωμένη μεσα στα πούπουλα ένιωθα πλήρης . Οι γονεις μου με λάτρευαν ωςτοςο σαν σαν υπερπροστατευτικοί  που ηταν δεν με άφηναν να βγω εξω απο το παλάτι . Ηταν απαγορευμένο για έναν φύλακα σαν εμενα να έρχεται σε επαφή με απλούς ανθρώπους . Το βραδυ , η μόνη ώρα που μπορουσα να κυκλοφορώ ελεύθερα εγινε ο καλύτερος μου φίλος . Το φεγγάρι μου έδειχνε το δρόμο για νέες περιπέτειες και τα αστέρια ηταν αυτά που γνώριζαν κάθε μυστικό μου .
Ο λόφος μου , το αγαπημένο μου μέρος , εκεί που όλα άρχισαν οταν έκλεισα τα 16 .
Ακολουθώντας την καθιερωμένη μου διαδρομή και φτάνοντας κατω απο το δέντρο τον ειδα . Στέκονταν όχι πολύ μακρυά αγναντεύοντας την πόλη , ντυμένος με ρούχα ευπρεπή και ακριβά . Η μπερτα του κυμματιζε μαζι με τα ελαφρώς μακρυά μαλλιά του . Ένιωθα την ανάσα μου να κόβεται . Μόνο και να ειχα φύγει τότε , ποσά θα είχαν αποτραπεί , μα ηταν γραφτό στη μοίρα μας ή πείτε το και έργο κάποιων άλλων , να γεννηθεί  ένας ερωτας μεταξύ μας πιο δυνατός απο κάθε αλλο .
Οταν γύρισε το προσωπο του προς τα εμενα έμεινα να τον κοιτάζω . Καστανόξανθα μαλλιά με βαθειά γαλάζια ματια  που ηταν καρφωμένα πανω μου . Ο τέλειος συνδυασμός . Οι συστάσεις ηταν γρήγορες και περιττές .  Τα σώματα μας έκαιγαν τεριαζει απόλυτα θα έλεγα σε όλα . Εκείνη την νυχτα ανταλλάξαμε και το πρώτο μας φιλί . Ανάθεμα και που το κάναμε . Οι συναντήσεις τα βραδιά ηταν πλέον συχνές και μεσα σε δυο εβδομάδες είχαμε μοιραστεί τα παντα . Ήξερε πλέον ολη την αληθεια για μένα είχαν άθεο το πιο συμαντικο μου μυστικό . Ο ερωτας μας άνθιζε όπως τα λουλούδια της άνοιξης με ταχύτατο ρυθμό και εγω απολάμβανα την κάθε στιγμη .
Όλα τα παραμύθια όμως εχουν κάτι άσχημο . Η δίκη μου δυστυχία άρχισε εκείνο το πρωινό του Δεκέμβρη , οταν οι γονεις μου μου ανακοίνωσαν την πρόθεση τους να παντρευτώ τον πρίγκιπα ενεός αλλου βασιλειου παρόμοιου με το δικό μας . Η άρνηση μου δεν ηταν αποδεκτή , και τότε ηταν που τους εξομολογήθηκα τα παντα . Για την αμαρτία μου να ερωτευτώ έναν άνθρωπο . Η αντίδραση τους με τρόμαξε , ευθις αμεσως μου απαγορευτικε κάθε έξοδος απο το παλάτι και η φρουρά μου ενισχύθηκε . Μόνο μεσα απο τα γράμματα επικοινωνούσα με τον αγαπημένο μου . Ο καιρός περνούσε και οι ετοιμασίες για τον γάμο μου είχαν σχεδον τέλιωςει . Μόλις μια εβδομαδα πριν την τελετή ηταν οταν εκείνο το τελευταίο του γραμμα ήρθε  στα χέρια μου . Και ο το ανεθαματισμενο γραμμα που έβαλε την σφραγίδα του θανάτου  και για τους δυο μας .
Κι όμως το σχέδιο ηταν απλό , θα συναντιόμασταν στο ξέφωτο του δάσους και θα φεύγαμε μακρυά απο ολους όσους μας εμπόδιζαν .
Οι δαιμονες όμως δεν συμφωνούσαν μαζι μας . Δεν ξερω πως όλα έγιναν τοσο γρήγορα . Το αίμα του αγαπημένου μου να κυλάει άφθονο και εγω να σπάραζε έπειτα να βάζω τελος στην ζωή μου και να πέφτω νεκρή διπλα του . Η ζωή ηταν άδικη για εμας , δεν μας φέρθηκε τίμια ούτε σωστά . Μας το χρωστάει , γι αυτό το γραφω αυτό το βιβλίο για να προηδοποιησε οποίους ζήσουν ακριβως τα ίδια να μην αφήσουν τους δαίμονες να τους χωρίσουν . Να μην ξαναγίνουν δυο ερωτευμένοι , καταραμένοι .