Θα μπορούσα ......;;;;

Κεφαλαιο 34 : Με μισείς ;

Τρίτο προσωπο p.o.v
Επρεπε να του μιλήσει , δεν άντεχε να του το κρύβει αλλο . Εδώ και δυο μερες έρχονταν και την έβλεπε στο νοσοκομείο οταν ο Ντέρεκ έλειπε , και την παρηγορούσε χωρις  να ξέρει καν τον λόγο που βρίσκονταν εκεί . Ηταν τοσο τρυφερός μαζι της δίχως  να ξέρει την αληθεια . Οι τύψεις την έπνιγαν , κάθε φορά ξεσπούσε σε κλάμματα μόλις τον έβλεπε κι εκεινος μεςα στην άγνοια του της έλεγε να ηρεμίσει . Σημερα το ειχε πάρει απόφαση . Θα του έλεγε τα παντα ολη την αληθεια . Μετα την καθορισμένη επίσκεψη του Ντέρεκ τον περίμενε με ανυπομονησία . Προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία της περνοντας βαθείες ανάσες .
Ούτε μια ώρα δεν ειχε περάσει οταν η πόρτα άνοιξε και ο τζακ μπήκε μεσα . Ηταν χαμογελαστός όπως παντα . Το χαμόγελο του τοσο ελκυστικό στα ματια της , τη έκανε να νιώθει δυνατή , την πλημμύριζε με κουράγιο .
"Πως ειςαι σημερα ; " την ρώτησε με έκδηλο ενδιαφέρον .
"Οσο πάει και καλυτερεύω ." Ειπε με προσηποιητο χαμόγελο .
"Σου εχω πει χιλιάδες φορές πως δεν θελω να χαμογελάς αμα δεν το εννοείς , δεν σου πάει "
"Ναι εχεις δίκιο συγνώμη , απλα εσυ έρχεσαι με ενα τεράστιο χαμόγελο κάθε μερα και νιώθω άσχημα να σε κοιτάζω ανέκφραστα . "
"Εγω μωρο μου χαμογελάω γιατί εχω την ευκαιρεία να σε βλέπω κάθε μερα , να ειμαι έστω και για λιγο κοντα σου , να μυρίζω το άρωμα σου . Να χάνομαι στο γαλάζιο των ματιών σπυ που ειναι γεμάτα μυστήριο . Και κατάλαβενω οτι κάτι σοβαρό εχει γίνει και δεν μπορείς να χαρείς κι εσυ . Δεν σε πιέζω να μου πεις , θα το κανεις όποτε το θεωρήσεις σωστό ."
Πως μπορει να ειναι τοσο γλυκός γαμωτο , σκέφτηκε η λουνα . Του ειχε κανει τόσα πολλά τον ειχε διώξει απο κοντα της με τον πιο απαίσιο τροπο , λέγοντας του ψέμματα , κι όμως αυτός ηταν εδώ κάθε φορά που τον χρειαζόταν , την έχωνε στην αγκαλιά του κάθε φορά το έκλαιγε .
Το προσωπο της σοβάρεψε ξαφνικά . Ειχε έρθει η ώρα . Η τωρα ή ποτε σκέφτηκε  και Ανα σηκοθηκε στη θεςη της για να τον κοιταξει στα ματια .
"Πρέπει να μιλήσουμε .... σου εχω κρύψει κάτι πολύ σοβαρό ."
Στο προσωπο του σχηματίστηκε η απορία . Κάθησε στην καρέκλα διπλα της και με ενα νεύμα την προέτρεψε να συνεχίσει .
Εκείνη πειρε μια μεγάλη ανάσα και άνοιξε το στόμα της να μιλήσω οταν ενα χτύπημα στην πόρτα τους διέκοψε .
"Κυρία λουνα ο συζηγος σας εχει έρθει να του πω να περάσει ;"
"Τι στο καλό θέλει αυτός παλι εδώ περα ; Δεν κου είπες πως ειχε έρθει ήδη για σημερα ;" ρώτησε ψιθυριστά ο τζακ .
"Ετσι ήξερα κι εγω , ποτε δεν ερχόταν δεύτερη φορά σε μια μερα ." Του απάντησε περισσότερο ανχωμενη η λουνα .
"Πρέπει να κρυφτείς , γρήγορα μπες στο μπάνιο . "
Εκεινος υπάκουσε στις εντολές της και μόλις που κατάφερε να κλίσει την πόρτα του μπάνιου πριν ο Ντέρεκ περάσει μεσα .
"Τι θέλεις παλι Ντέρεκ ; Μην μου πεις πως σου έλειψα , θα με κανεις να γελάσω . "
Ο Ντέρεκ κούνησε αποδοκιμαστικά το κεφαλι του απαντώντας της στον ιδιο ειρωνικό τόνο . Ετσι τουλάχιστον φαναστικε η φωνή του στην λουνα . Εκεινος όμως της μιλούσε σοβαρά , πιο σοβαρά απο ποτε .
"Περιμενω πως και πως την στιγμη που αυτη η επιθετική σου στάση απέναντι μου θα σταματήσει . Τελος πάντων σου εχω καλα νεα "
"Εσυ και καλα νεα ; εγω σε ήξερα για αγγελιαφόρο κακών μαντατων ."
"Πέρνεις εξιτήριο , σημερα κιόλας !"
Τα ματια της γουρλωσαν . Ένιωθε πως θα πεταγόταν απο την θεςη τους . Όχι όχι δεν μπορουςε να φύγει απο εδώ , ηταν το μόνο μέρος που μπορουςε να βλέπει τον τζακ κάθε μερα , το μόνο μέρος που μπορουςε να τον αγγίζει χωρις να εχει φόβο για την ζωή του . Και εκτος απο όλα τα αλλα πρέπει να του μιλήσει , αν του πει ολη την αληθεια .
"Σε μισή ώρα να ειςαι έτοιμη θα περάσω λιγο απο το γιατρό σου για κάποιες τελευταίες οδηγίες  και θα ξαναέρθω ."
Αφού η πόρτα ξανα έκλεισε πισω της , βούλιαξε στο κρεβάτι . Η ευκαιρεία της να πει τα παντα στον τζακ ειχε μόλις κανει φτερά .
Απο την αλλη ο τζακ ακούγοντας  της συνομιλία τους απο την κλειστή πόρτα του μπάνιου προσπαθούσε να συγκρατήσει τον θυμό του και να καταπνίξει την επιθυμία του να ορμήσει εξω και να τον πλακώσει στο ξύλο .
Βγαίνοντας παλι στο δωμάτιο είδε την λουνα με δάκρυα στα ματια της να προσπαθεί να ετοιμαστεί . Δεν άντεχε να την βλέπει ετσι . Η λουνα που αυτός ειχε γνωρίσει ηταν μαχητική , εξέπεμπε μια δυναμικότητα που δεν ειχε ξαναδεί ποτε στη ζωή της . Γι αυτό την ειχε ερωτευτεί , το πείσμα της , η γκρίνια της , όλα αυτά που την διαφοροποιηουσαν απο τις άλλες τον είχαν κανει να κολλήσει μαζι της . Το να την βλέπει τωρα ετσι , ε δύναμη , ευάλωτη , καταπονημένη , χωρις την μαχητικότητα της και με το πανέμορφο χαμόγελο της να εχει χαθεί απο τα χειλη της  , τον πλήγωνε , τον απογοήτευε και τον έκανε να θυμώνει ταυτόχρονα . Όχι δεν θύμωνε μαζι με την λουνα , εκείνη δεν εφτεγε σε τίποτα . Ειχε πέσει σε μια παγίδα και δεν μπορουςε να γλειτωσει . Κατηγορούσε τον εαυτό του , που δεν κατάλαβε τότε πριν τρία χρονια οτι κάτι συνέβαινε , που δεν ειχε την δύναμη τότε που τον φλωμονε στα ψέμματα να την πάρει μακριά απο τον άνδρα που έφερνε την δυστυχία της .
"Πρέπει να φύγεις τωρα ... πριν επιστρέψει ο Ντέρεκ . "
Παρατήρησε οτι δεν σήκωσε ούτε μια στιγμη το κεφαλι της για να τον αντικρούσει . Δεν ήξερε αμα ηταν απο ντροπή ή επειδή δεν θα άντεχε τον αποχωρισμό τους . Αποφάσισε να μην  την φέρει σε δύσκολη θεςη και προχώρησε προς την πόρτα .
"Θα σε ξαναδώ; "
"Δεν ξερω ...."
Για αλλη μαι φορά ηταν μόνη , τον άφηνε να φύγει , θα τον έχανε . Η καρδιά της πονούσε . Πως ειχε καταφέρει να καταστρέψει τα παντα ; Το παιδί της ... ο καρπός του ερωτα της πλέον ηταν .... δεν άντεξε λύγισε για ακόμα μια φορά , παραδόθηκε στα δάκρυα της .