Θα μπορούσα ......;;;;

Κεφαλαιο 20: Συγνώμη

Λουνα p.o.v
Ειχα φτάσει στην παραλία νωριτερα απο τον τζακ και σκεφτόμουν έναν τροπο για να του πω οτι χωρίζουμε . Μην με ρωτήσετε δεν Βρικα κανένα καλό . Δεν θελω να τον ξαναζήσω τωρα που τον Βρικα αλλα ειναι για το καλό του . Για Ιούνη μήνα το κρύο ηταν  αρκετα μη ανεκτο . Έφερα τα χέρια γύρω απο την μέση μου σε μια προσπάθεια να ζεσταθω . Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι να αισθανθώ την παρουσία του . Τα χέρια του προστατευτικά τυλίχτηκαν γύρω απο την μέση μου επισκιάζοντας τα δικα μου και με παρέσυραν σε μια προστατευτική αγκαλιά . Μείναμε ετσι για Καμπωση ώρα , χωρις κανένας να μιλάει . Οι ανάσες μας ηταν αρκετές για να επικοινωνήσουμε  και να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας . Σικοθηκε απο πισω μου και ένιωθα να μου λειπει ήδη το άγγιγμα του . Πως θα μπορουσα να ζήσω μακρυά και αυτόν τον άνθρωπο ; Δεν ειχα καταλάβει ποτε βρέθηκε μπροστα του με τα ματια του να βυθίζονται στα δικα μου .
"Τζακ....." Προσπάθησα να μην επιρρεασει απο το άρωμα του και να μπω στο θεμα
"Σσσσς .... Μην μιλάς  μικρή μου , ειςαι πανέμορφη το ξέρεις ; Ειμαι τυχερός που σε εχω . Μην με να αφήσεις μόνο μου , δεν υπάρχω χωρις εσένα χιονονυφαδα μου "
Οι μεγάλες παλάμες του κάλυψαν το προσωπο μου κατευθύνοντας με προς τα χειλη του . Η επαφή ηταν εντονότερη απο ποτε . Το δικό του φιλί γεμάτο με παθος  και δίψα , το δικό μου πιο πολύ έμοιαζε σαν να ηταν το τελευταίο μας . Προσπάθησα να ξαναμιλήσω αλλα το στόμα μου σφραγίστηκε για αλλη μια φορά απο το δικό του εμποδίζοντας την κάθε λέξη να ειπωθεί . Οι γλώσσες μας μάχονταν σε μια μάχη που ήδη γνώριζαν τον νικητή . Σαν κυρίαρχος με οδήγησε για αλλη μια φορά στους δρόμους του έρωτα και του πάθους εξερευνά σας κάθε σπίθαμη του κορμιού μου . Τα ρούχα μας σύντομα γίνανε ενα άχτιστο κουβάρι απο υφάσματα  πεταμένα στην άκρη της παραλίας , σαν να ηταν τα εμπόδια για την δίκη μας ευτηχια . Κι εκείνη τη στιγμη αυτό ακριβώς ευχόμουν . Να ηταν μόνο τα ρούχα το εμπόδιο στην χημεία μας .
Τα σώματα μας έπεσαν κουρασμένα πανω στο αμμοχάλικο , το κεφαλι μου ακουμπούσε στο στέρνο του σαν να ένιωθε μόνο εκεί ασφάλεια και τα μυώδη χέρια του χάιδευαν απλα ποτε τα μαλλιά μου και ποτε την πλάτη μου . Ο ύπνος νε πειρε χωρις να το καταλάβω

Το πρωί δεν άργησε βα έρθει και οι πρώτες ακριβές του ηλίου που έπεσαν πανω στο προσωπο μου με ανάγκασαν να ξυπνήσω με έναν μορφασμό αγανάκτησης . Για μια στιγμη ειχα ξεχάσει τι ειχα γίνει την περασμένη νγχτα πριν το ραντεβού μας . Ωςτοςο η μνήμη που ποτε  δεν σε αφήνει να λησμόνησεις  με επανέφερε σύντομα στην πραγματικότητα . Διπλα μου ο τζακ  κοιμόταν ήρεμος . Τα χέρια του τύλιγαν ακόμα την μέση μου . Τον φιλισα  απαλά στα χειλη  προσέχοντας να μην διακόψω τον ύπνο του και απομάκρυνα τα χέρια του απο την μέση και το κεφαλι μου .  Αναζήτησα τα ρούχα μου και αφού ντύθηκα άρπαξα το σημειωματάριο απο την τσάντα μου και άρχισα βα γραφω . Κάθε λέξη ηταν ενα μαχαίρι στο σωμα μου , κάθε πρόταση ενα δάκρυ που έπεφτε  πανω στο χαρτί . Μόλις τελείωσα  εκσισα την σελίδα και την άφησα διπλα του . Σκούπισα τα δάκρυα μου και έφυγα γρήγορα απο την παραλία . Σε ολη την διαδρομή έκλαιγα . Δεν μπορουσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου . Ένας τρόπος υπάρχει για καταφέρω να αντέξω και πρέπει να αντέξω για το καλό αυτών που αγαπώ , να γίνω σκληρή , ψυχρή απέναντι σε όλους . Κι αυτό θα έκανα το ειχα πάρει απόφαση . Στην πύλη χαιρέτησα τους φρουρούς και προχώρησα προς το εσωτερικό . Ο λουκ θα έλειπε για δυο εβδομάδες σε επαγγελματικό ταξίδι . Καλύτερα για εμένα θα ειχα πακέτο χρόνο να μείνω μόνη . Η Ρίτα με καλωσόρισε και με ενημέρωσε οτι κάποιος ειχε έρθει να με δει . Ήξερα πιος ηταν . Ηθελε να ελέγξει αν όλα πήγαν όπως μου ζήτησε .
"Μάλλον σου πειρε λιγο παραπάνω να του το πεις ... Ελπίζω μόνο να ακολούθησες τις οδηγίες μου "
"Μην ανυσηχεις όλα έγιναν όπως επρεπε . Θα νομίζει οτι δεν τον θελω "του απάντησα ανέκφραστα .
"Ωραία χαίρομαι μαθαίνεις βλέπω . Αμα ειςαι υπάκουο κορίτσι θα τα πάμε πολύ καλα οι δυο μας "
Δεν του έδωσα σημασία ανεβηκα στο δωμάτιο μου και κλείδωσα την πόρτα . Κάθηςα στο πάτωμα  και τα πρώτα δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους . Οσο και αν προσπάθησα να τα αποτρέψω εκείνα επέμεναν να κάνουν την διαδρομή του απο τα ματια μου στο πάτωμα . Το κινητό μου δονηθηκε . Με δυσκολία κατάφερα να δω τον αποστολέα .

"ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΝΝΟΕΙΣ ;"
Αυτό μου έγραφε . Ακολούθησαν χιλιάδες κλείσεις τις οποίες είτε απερριπτα είτε αγνοούσα . Τηλεφωνικά μηνύματα αλλα και κανονικά ηταν οι αμεσως επόμενες κινήσεις του. Δεν άκουσα κανένα δεν ειχα την δύναμη να απάντησω  σε καποιο  .

Ο γάμος θα γονοταν σε δυο εβδομάδες αμεσως μόλις επέστρεφε ο λουκ απο τις δουλειές του .
Ηταν Τετάρτη  και επρεπε βα μετακομίσω στο σπιτι του . Μάζευα τα τελευταία προσωπικά αντικείμενα . Δεν ηταν πολλά κάποιες φωτογραφίες απο τους γονεις μου , με τον τζακ  και με τον λουκ οταν ήμασταν παιδιά και μαθαίναμε να ελέγχουμε τις δυνάμεις μας . Η συγκεκριμένη ηταν οταν ήμουν γύρω στα 6  ειχα κατάλαθος παγώσει το χέρι του λουκ και εκείνος με κοίταζε θυμωμένα ενω εγω ήμουν έτοιμη  να κλάψω  . Στο βάθος ήταν οι γονεις μου οι οποίοι δεν να συγκρατήσουν τα γέλια τους . Στη θύμηση αυτη χαμογέλασα αγνά . Τοποθέτησα προσεκτικά τις κορνίζες σε μια βαλίτσα και κατέβηκα κατω . Ειχα ήδη αποχαιρετήσει το προσωπικό και τους ειχα δώσει άδεια για σημερα . Προχώρησα προς την εξώπορτα  , στο απέναντι  πεζοδρόμιο ο τζακ στέκονταν έτοιμος να ζητήσει απαντήσεις . Το μαύρο αυτοκίνητο που θα με πήγαινε στην καινούργια μου εφιαλτική ζωή ειχε φτάσει . Το μόνο που πρόλαβα να του ψελλίσω πριν χαθώ πισω απο τα φιμέ τζάμια  ηταν ενα απλό συγνώμη . Αν και νομιζω πως δεν θα το άκουσε . Το αυτόκινητο  ανέπτυξε ταχύτητα περνοντας με γρήγορα μακρυά απο  την ευτηχια .......

ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΙΦΑΛΑΙΟ . ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΟΥ ΓΡΑΦΩ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ . ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΙ ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ . ΟΠΟΤΕ ΜΗΝ ΒΙΑΣΤΕΙΤΕ ΒΑ ΜΕ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΤΕ 
ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΓΛΥΚΑΚΙΑ