Θα μπορούσα ......;;;;

Κεφαλαιο 29 : θα καταστραφουν ολα !

Λουνα p.o.v
Καταφέρνοντας να συνέλθω απο την επιρροή του  αρώματος του που με ειχε μεθυςει επέστρεψα πισω στην αίθουσα που γίνονταν η δεξίωση. Το να ξαναδώ τον τζακ μπροςτα μου έπειτα απο 3 ολόκληρα χρονια με έκανε να αναςτατωθω . Ειχα συνηθηςει στην ιδέα να τον εχω μόνο στις σκέψεις μου και να μην δείχνω το ποςο μου λειπει οταν ακούω το όνομα του . Πιςτευα οτι ειχα γίνει πιο ψυχρή απο ποτε , πιο σκληρή απο κάθε βράχο . Κι όμως τωρα που τον ειχα και παλι απέναντι μου , τωρα που τον ακουςα να λέει οτι θα με σωςει , έγινα ξανα ευάλωτη , έγινα ξανα το μικρό αθοωω 18 χρόνο κοριτςακι που ελιωνε  και μόνο με μια του κουβέντα , μόνο με μια συλλαβή του  . Μου ηταν απιςτευτα δυςκολο να του φερθώ ψυχρά , να αρνηθώ οτι όλα αυτά ηταν απλώς ενα ψέμμα μια κάλυψη . Μου ηταν ακόμα πιο δυςκολο να τον αφηςω να φύγει , αντί για να τρέξω στην αγκαλιά του και να δεχθώ να με πλημυριςουν με χίλιες αιςθηςεις τα φιλία του . Και τελος , αυτό που μου ηταν πιο δυςκολο απο όλα ηταν να σταματηςω αυτό που τοςο το μυαλο μου οςο και η καρδιά μου ζητουςαν απεγνωςμενα . Να τα παρατήσω  όλα και να φύγω μαζι με τον μοναδικό άνθρωπο που ποτε μου αγαπηςα , τον μόνο που θα ήθελα να του δώσω ενα κομμάτι της καρδιά μου , να μοιραστώ ολόκληρη την ζωή μου μαζι του . Κατεβαίνοντας τα τελευταία  σκαλοπάτια εντόπισα  τον Ντέρεκ να κάθεται  μαζι  με κάποιους απο τους συνεργάτες του και να μιλάνε  . Ωςτοςο δεν φαίνονταν συγκεντρωμένος στη συζητηςη , όπως εκανε παντα οταν ηταν για δουλειά , το βλεμμα του πλανιόταν στο χώρο,  μάλλον ψάχνοντας εμενα  και μόλις με εντόπισε μετατραπηκε σε απειλητικό . Εβλεπα απο μακριά τα ματια του να σκουρενουν καθως μου έκανε νόημα να πλησιάσω . Περνοντας μια βαθιά ανάσα κατευθύνθηκα προς το μέρος του . Ένιωθα τον τζακ να με καρφώνει με τα ματια του   ωςτοςο δεν γύρισα για να τον εντοπίσω απο φόβο ν καταλάβει κάτι ο Ντέρεκ  .  Μόλις πλησίασα αρκετα τον Ντέρεκ , με έπιασε απο την μέση και ψιθύρισε στο αυτί μου .

"Που ήσουν τόση ώρα ; " . Ρώτησε γρυλιζοντας μεσα απο τα δόντια του .
"Μπα κατάλαβες οτι λείπω ;"
"Δεν σου εχω πει να μην μου απαντάς ποτε με ερωτήσεις ;  Και να μην με ειρωνευεςαι ; Φεύγουμε τωρα ! " ειπε καπως δυνατά κάνοντας κάθε τρίχα του σώματος μου να ανατριχιάσει . Το χέρι του αναζήτησε και έπιασε δυνατά το δικό μου και με οδήγησε γρήγορα προς την έξοδο αφου πρώτα χερετησε καπιους απο τους παρευρισκόμενους .

Οταν πλέον είχαμε φτάσει στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων άρχισε να με τραβάει κανονικότατα απο το χέρι και σχεδον με πέταξε μεσα στο αυτοκίνητο . Με έπιασε απο το πιγούνι και με ύφος που θα μπορουςε να σκοτώσει άνθρωπο  μου μίλησε .
"Θα τα πούμε στο σπιτι  ... Την εχεις πολύ άσχημα !"
Στην διαδρομή δεν ξαναμίλησε κι εγω κοιτούσα εξω απο το παράθυρο προσπαθώντας να ηρεμίςω . Ήθελα να φαίνομαι σκληρή μπροστα του , να παρουσιάζω μια άθραυστη πανοπλία , αλλα μεσα μου,  εσωτερικά,   έτρεμα απο τον φόβο μου . Έτρεμα μήπως παρατειρω σε τον τζακ , μήπως πιστεύει οτι ξαναγύρισα σε εκείνον και του κανει κακό . Ο μόνος λόγος που δέχθηκα αυτόν τον γάμο πριν απο 3 χρονια ηταν για να ειναι εκεινος  ασφαλής  . Αυτό μου αρκούσε για να συνεχίζω να αναπνέω .  Και οσο ηταν στην Αμερική τοσο μακριά μου ήμουν σίγουρη οτι δεβ θα λυγίζω , θα καταφέρω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζι με τον Ντέρεκ χωρις να μπενω σε πειρασμούς χωρις να διακινδυνεύω την ασφάλεια όσων αγαπώ . Γιατί γύρισε ; Γιατί επρεπε να μάθει την αληθεια ; Δεβ ήμουν αρκετα πιςτηκη οταν του έλεγα οτι δεν τον αγάπησα ποτε ; Οταν του έλεγα κοιτώντας τον κατάματα οτι κοιτάζω μόνο το συμφέρον ;
"Κατέβα ! " πρόσταξε ο Ντέρεκ και μόνο τότε κατάλαβα οτι το αυτοκίνητο ειχε σταματήσει  μπροστα απο απο το σπιτι μας . Διστακτικά άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα κατω ." Με επισε απο το μπράτσο με δύναμη και με έσυρε μεσα .
"Άφησε με ! Με πονάς ! " φώναζα καθως εκεινος ειχε αρχισει να με ανεβάζει στο δεύτερο όροφο .
"Σκάσε ! Κανεις χειρότερη την θεςη σου  ! " απανρτησε ψυχρά δίχως να σταματάει να με τραβάει  .
Σχεδον με πέταξε μεσα στο δωμάτιο και άρχισε να με πλησιάζει με αργα αλλα απειλητικά βήματα . .....