zombie ✕ c.h ✔️

chapter 20

CALUM.

Vuurwerk.

Kleuren zoals blauw, geel, groen en oranje.

"Vind je het mooi Luke?"

Luke.. ik ken die naam ergens van.

Ik wil je geen kwaad doen, ik wil gewoon voelen wat je voelde.

Bomen, planten, blauwe lucht.

Ik wil mezelf gewoon een beetje beter laten voelen. Iets minder dood.

Een lokaal, met allemaal personen die bezig zijn in schriften met pennen in hun handen.

Een vrouw die voor de klas staat en ons aanspreekt op dingen. School.

En dan, draait iemand zich voor mijn zicht om.

Een meisje met mooi, lang, blond haar en blauwe ogen kijkt me aan. Haar wimpers zijn zwart en lang en er staat een eeuwige glimlach op haar gezicht.

Ze is mooi.

Liefde. Ik voel liefde.

"Luke, ik.. ik denk dat ik van je hou."

Twee blauwe ogen die de mijne aan kijken. Ze zijn zo mooi.

"Zeg iets Luke, alsjeblieft zeg iets."

Een warm gevoel in mijn onderbuik, een glimlach die op mijn lippen staat geplakt.

"Zeg niet gewoon niets."

"Ik.." begint een andere stem – mijn stem, het lijkt mijn stem. Nee, natuurlijk is het niet mijn stem.

"Ik geloof ook dat ik van je hou, Erin."

De blauwe ogen en het blonde haar.

Erin.

"Ik mis vliegtuigen Luke,"

De wereld om me heen veranderd en alles word weer groen. Een fel licht schijnt in mijn ogen, de zon.

"Mijn moeder zei altijd dat als ik terug kijk, ik het zo weer kan uittekenen."

"Het is geweldig, dat jij je dat nog herinnert, Erin. Als we dat niet doen, is alles gewoon vergeten."

"De wereld is zo verdoemd geworden." Fluistert de stem van Erin.

"Niet de hele wereld."

De eeuwige glimlach rond haar lippen verschijnt weer. "Slijmbal."