zombie ✕ c.h ✔️

chapter 62

CALUM.

De doden sliepen niet.

Rond me heen word alles groen. Gras, bloemen, een blauwe lucht en een zon.

In de verte klinken stemmen.

"Als jij elke baan zou kunnen krijgen en stel dat allee anders zou zijn, welke baan zou je dan nemen?"

Het is Erin haar stem, sowieso.

Ik kom aan in een open grasveld. En midden in het grasveld zitten Erin, Luke en een ander onbekend meisje. Alhoewel, het onbekende meisje komt me vrij bekend voor. Het voelt alsof ik haar al eerder heb gezien.

"Verpleegster," Antwoord ze Erin haar vraag. "Mensen genezen en levens redden."

"Dat klinkt goed," Zegt Erin. "Ooit gaat iemand dit ding begrijpen en de hele wereld zal in een storten."

"In één storten? Hoe bedoel je dat nu weer?" Vraagt het onbekende meisje verward.

"Als in 'herleven' denk ik."

"Het betekend 'opgraven'. Een lijk opgraven." Dit keer is het Luke.

"Whatever." Erin neemt een hap van de appel die ze in haar hand heeft.

Luke kijkt even kort naar Erin, en vervolgens richt hij zich op mij.

"En wat doe jij hier?"

Erin gaat langzaam recht zitten. Haar ogen houden de mijne vast. "Droom je echt op dit moment? Calum? Ben je wel helemaal honderd procent?"

"Ik weet het niet zeker." Mijn stem klinkt helder.

"Jij kunt niet dromen, lijk. Alleen mensen kunnen dromen. Net zoals jij geen basgitaar meer kunt bespelen. Alleen mensen kunnen dat."

"Rustig nu eens Luke, hij mag toch dromen?" Erin kijkt me glimlachend aan.

Erin staat op en loopt naar me toe. "En Calum? Wat zou jij willen zijn?"

"Ik weet het niet. Ik weet niet eens wat ik ben."

"Je kunt zijn wat je maar wilt. Is dat niet wat ze zeggen?" Erin haar glimlach betoverd me.

"Dat kunnen we, hè? Jij en ik?"

Erin knikt.

"Dat kan je vergeten, Casanova. Je hebt immers haar ex verslonden." Mijn mondhoeken zakken naar beneden.

Maar Erin haar glimlach blijft en blijft me betoveren.

"Trek je schouders eens op."

----

Oeh,  Calum heeft een droom.....

Wat denken jullie guyss?