chapter 37

234 27 2
                                        

ERIN.

Ik haal opgelucht adem wanneer ik zie dat het de zombie is die me heeft gered gisteren.

"Niet.. rennen." Fluistert hij.

Hij veegt weer over zijn gezicht met zijn hand en gaat vervolgens met de zelfde hand over de zijkant van mijn hoofd.

Hij buigt zich een beetje naar me toe en ruikt vervolgens aan mijn gezicht, waardoor ik even in elkaar krimp.

Hij beweegt zijn hoofd weer weg en knikt.

"Kom. Het is veilig." Mompelt hij schor.

"Dankjewel.."

De zombie pakt mijn arm vast en trekt me met zich mee omhoog.

Voor ons staat nog steeds het kluitje zombies, waardoor ik schrik.

"Wees dood," Zegt de zombie en begint vervolgens een beetje op een vreemde manier te lopen. Hij begint te grommen en houd zijn armen gestrekt vooruit. Hij draait zich weer naar me om. "Oké?"

Ik knik en volg zijn voorbeeld. Ik strek mijn armen voor mijn lichaam uit en begin luid te grommen, terwijl Calum voor me gaat lopen.

Ineens staat hij stil en draait zijn hoofd naar me om. "Te veel."

Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en grom iets zachter.

We lopen langs andere zombies heen, waardoor mijn adem in mijn keel blijft hangen.

"Wees dood." Zegt de stem in mijn hoofd.

Zodra we voorbij alle andere zombies zijn stopt de zombie naast mij – wacht, zou hij eigenlijk ook een naam hebben? – met lopen.

"Ik zei het toch.. niet.. veilig."

"Ja, dat heb ik door." Mompel ik sarcastisch terug.

----

Wie dacht allemaal dat het Calum zou zijn die haar zou redden?

Gehehehe

zombie ✕ c.h ✔️Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu