zombie ✕ c.h ✔️

chapter 30

CALUM.

"Het is een speciale gelegenheid."

Een groene fles word voor mijn gezicht gehouden en er word iets ingeschonken in het glas voor mijn neus. Het spul is donker, en heeft een roze gloed.

"Een speciale gelegenheid?" Herhaalt een andere stem, niet mijn stem, maar de stem van wie deze herinnering is.

Luke.

"Het is mama's verjaardag vandaag."

Ik draai m'n hoofd een kwartslag om en kijk in twee felle kijkers van Erin.

Ik wil voor altijd zo naar haar kunnen kijken.

"Op Shailene."

"Op mama."

Twee glazen die tegen elkaar aan botsen. Het rinkelt.

"Dus, Erina heeft me verteld dat je in de muziek werkt?"

Muziek?

"Maar je had overwogen om te gaan studeren voor docent? Dat was een betere optie geweest lijkt mij."

"Pap, het is.." Het is Erin haar stem.

"Of zou je niet wat worden hier in het leger? Ik bedoel, dan kun je op veiligheid garanderen, Lucas. Zonder de muur at je anders nu wel hersenen, inplaats van rijs."

"Pap.."

En weer een lichtflits.

Een groot gebouw waar van alles op is getekend met graffiti en naast mij, Erin.

"Dit is de enige manier om voorbij de muur te komen, hier word je niet tegengehouden."

Erin opent een deur en duwt iets van plastic weg.

"Kom op, het is niet zo slecht hoor."

"Ik heb niets van hem gehoord in twee dagen." Zucht Luke zijn stem. Hij klinkt gestrest.

Misschien is hij dat ook wel.

"Hij werkt in de bouw, Luke. Hij werkt. Soms hoor ik ook weken niets van mijn vader."

Erin opent nog een deur en klimt vervolgens een trap af. We komen uit in een lange, diepe donkere gang.

"Hey, alles komt goed." Erin haar blauwe ogen kijken mij doordringend aan.

Maar ze kijkt niet naar mij.

Ik voel haar hand op mijn schouder.

We lopen een roltrap op en komen uit bij een groot oud honkbalveld.

Erin loopt weer allemaal trappen omhoog en uiteindelijk komen we ergens in een verlaten steegje aan.

Verschillende mensen staan met hun ruggen naar ons toe.

Wacht, lijken?

"Pap." Klinkt Luke zijn stem.

Een van de lijken draait zich om.

"Papa, ik ben het, Lucas."

"Luke.. nee."

Het lijk draait zich om en rent op ons af.

"LUKE!" Erin gilt.

"Nee, papa, nee. Ik bedoelde het niet zo!"

Een schot is te horen en vervolgens zakt het lijk – Luke zijn vader – neer.

Hij is dood.

Maar dat heeft de andere lijken ook schijnbaar wakker geschud, want ook die stormen ineens op ons af.