Als ik nou misschien iets meer zou eten? Zou ik er dan levender uit zien? Als ik iets meer zou drinken, zou ik er dan niet zo uitgedroogd uit zien?
En wat als ik bijvoorbeeld zou gaan sporten? Zou ik er dan iets gespierder uit zien? Zouden mensen mi...
"Happy birthday to Hope! Happy birthday to Hope! Happy birthday, happy birthday, happy birthday to Hope!"
Calum lacht en tilt ons nu– zes-jarige dochtertje, Hope, op zodat ze de kaarsjes van de taart kan uitblazen.
Hope haalt diep adem, bolt haar wangetjes en blaast vervolgens in één keer alle kaarsjes uit.
Iedereen begint te juichen, waardoor Hope begin te giechelen.
Calum woelt door haar haren heen en zet haar vervolgens op zijn heup.
"Gefeliciteerd, prinses." Hij drukt een kus op haar voorhoofd, waardoor ik vanbinnen smelt.
Ik maak snel met mijn camera een foto van Hope en Calum en loop vervolgens naar ze toe.
"Mama!" Gilt Hope vrolijk en strekt haar armpjes naar me uit.
"Hey lieverd," Calum lacht, een geeft me een kus waardoor Hope weer begint te giechelen. "Slaapt Lukey al?"
"Ja, hij viel als een blok in slaap. Hij heeft zo veel aandacht net gekregen van iedereen." Beantwoord ik Calum zijn vraag.
Luke is ons net drie maand oude zoontje. We hebben hem vernoemd naar Luke, zodat we hem nu echt volledig konden loslaten. En we wouden ook nog iets voor hem doen, ondanks hij nu niet meer bij ons is. We willen toch aan hem blijven denken en hem niet vergeten.
Ineens begint de babyfoon in mijn broekzak te piepen.
"Hij slaapt nog niet, misschien moet je hem gewoon even halen." Calum lacht, waardoor ik met mijn ogen rol.
"Jaa! Lukey!" Gilt Hope vrolijk.
"Ik ben al onderweg." Mompel ik en aai even over Hope haar wangetje.
•••
Niet veel later kom ik beneden met Luke in mijn armen.
Zijn grote blauwe ogen staan wijd open, en nieuwsgierig kijkt hij om zich heen.
Luke heeft mijn blauwe ogen en Calum zijn donkere haarkleur. De combinatie is speciaal.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
In tegendeel tot Hope, die lang bruin haar heeft – iets lichter als dat van Luke, maar ze heeft wel net zulke donkere ogen als haar vader.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ook zijn Hope en Luke beide een beetje getint, maar dat heeft Calum ook.
Ik kom weer bij Calum en Hope aan die met z'n tweeën op het grote grasveld zitten wat achter ons huis ligt – eigenlijk is het onze tuin, maar we doen er niets aan. We houden het een grasveld, dat is meer natuur. Calum was de gene die het graag wou.
In de zomer zitten we hier echt dagelijks samen met de kinderen. Zo komen we meestal ook tot rust.
Ik laat mezelf langzaam naast Calum zakken op het gras en houd Luke tegen me aan gedrukt. Hij is nog zo klein en kwetsbaar.
"Hey ventje," Calum lacht en aait over Luke zijn voorhoofdje. "wat word je toch snel groot." Mompelt hij zacht en de glimlach blijft op zijn gezicht staan.
"Mamaaa? Papaaa? Mag ikke met Megan spelen met de Barbies?" Hope klimt op Calum zijn schoot en kijkt ons beide even kort aan.
"Ja natuurlijk lieverd, maar wel thuis blijven hé?" Ik kijk mijn dochter glimlachend aan.
"Natuurlijk mammie!" Roept Hope vrolijk en vervolgens loopt ze weer huppelend weg.
Lachend kijken Calum en ik haar na.
"Ik kan me nog herinneren dat ze net zo klein was als Luke," Calum laat zijn vingers weer even over Luke zijn voorhoofdje glijden. "Ze worden zo snel groot."
Ik leg voorzichtig mijn hoofd op Calum zijn schouder.
"Ik ben heel gelukkig met jou, Calum." Fluister ik zacht.
Calum draait zijn hoofd naar me toe zodat hij me aan kan kijken.
"Toen ik nog een lijk was, had ik me dit nooit kunnen voorstellen. Ik dacht dat ik voor eeuwig een depressieve zombie zou zijn. Maar moet je kijken, ik heb de mooiste vrouw die je je maar kunt wensen en twee prachtkinderen. Ik ben ook zo gelukkig met jou, Erin."
Ik voel m'n wangen warm worden. Ik voor me weer héél even de negentienjarige Erin die verliefd werd op een zombie. De Erin die de liefde van haar leven verloor en vlak daarna werd gered door een 'lijk', eentje die haar geen pijn wou doen en haar niet wou vermoorden.
Als Calum nooit mijn leven had gered, hadden we elkaar waarschijnlijk ook nooit leren kennen. Dan was ik nu geen moeder geweest van Hope en Luke, dan was alles anders.
Het is vreemd dat door zo iets kleins, zo veel kan veranderen.
"Weet je Cal," begin ik, "soms vraag ik me af; wat was er met me gebeurt als jij nooit mijn leven had gered? Ik bedoel, voor de éérste keer. Je hebt mijn leven meerdere malen namelijk gered."
Calum trekt zijn schouders omhoog. "Dan waren we niet hier, waar we nu zijn. Dan was ik nu waarschijnlijk een weggerot skelet."
Ik leg mijn hand op het zijne.
"Ik hou van je Calum."
Calum verstrengeld zijn vingers met de mijne.
"En ik van jou, Erin Hood."
-----
Oh my god het dit was echt het allerlaatste hoofdstuk van dit verhaal ):
En voor de gene die zich afvroegen: komt er ooit een vervolg?
Nope i'm sorry. Dit verhaal hoort bij een serie en die serie is nog niet afgelopen soooo be continued ☺️☺️ maar er komen geen erin en Calum meer :/
Er komt wel nog een dankwoord aan!
Ik hoop dat jullie dit vethaal leuk vinden om te lezen (:
Ik heb in ieder geval echt heel veel plezier gehad in het schrijven er van
