zombie ✕ c.h ✔️

chapter 102 - epiloog 1

3 jaar later.

CALUM.

"Oké Cal, op drie. Een.. twee.. drie.."

Michael slaat de eerste akkoorden van Amnesia aan.

Ik haal diep adem en begin vervolgens te zingen.

Mijn hele leven lang – totdat ik dood ging heb ik in een band gezeten, 5 Seconds Of Summer.

Ik ben mezelf veel meer gaan herinneren van voordat ik dood ging. Maar ook heel veel is me verteld door Michael.

Ik speelde samen met Michael, Ashton en Luke in een band en we waren wereldberoemd. We hadden duizenden fans.. maar de band is abrupt opgegeven toen ik overleed.

Een paar jaar later geraakte Ashton vermist, en toen hadden Michael en Luke het volledig opgegeven. Ze wouden niet meer door in de muziek.

Luke had ondertussen zijn vader verloren – die was ook vermist geraakt. Het lijk wat ik zag in Luke zijn herinneringen, was zijn vader.

Luke is dood. Nog altijd. We hebben het er allemaal nog moeilijk mee gehad, maar vooral ik, omdat ikzelf de gene was die hem zijn leven af nam.

Maar ik kon er in feite niks aan doen, ik zat nog in mijn zombie lichaam. Mijn lichaam wou dat ik hem dood maakte, mijn geest absoluut niet.

Gek genoeg is Michael niet eens zo lang boos om geweest toen hij hoorde dat ik de gene was die Luke vermoord had. Hij zei dat het misschien wel beter was voor Luke, hij zat al zo diep in de knoop met zichzelf. Hij was mij verloren, Ashton en zijn vader. Hij had wel een moeder, maar die is ook ooit lang geleden verhuist naar een andere stad. Luke had het gevoel alsof hij niemand meer had. Maar terwijl had hij Michael, Erin en Viola nog wel. Maar toch voelde hij zich nog alleen.

Ashton is nog degelijk altijd een 'zombie' maar hij is veel flexibeler geworden. Hij kan bijna weer normaal praten, en hij ziet er ook stukken gezonder uit. Alleen hij kan niet meer drummen en zingen, zoals hij vroeger deed. Ook hij herinnert zich weer dingen, maar nog niet alles. Soms komen nog wel eens bij hem herinneringen omhoog, en dan kan hij 'm echt ineens echt helemaal uit flippen.

Ashton zijn grootste wens is om weer een normaal mens te worden, net zoals mij, maar dat zal nooit meer gebeuren – dat denken we in ieder geval.

"Aye! Dat ging goed mate!" Keert Michael vrolijk en slaat de laatste akkoorden aan.

Een glimlach verschijnt rond mijn lippen.

"Hey Mike, wist je dat ik dit nummer, Amnesia, op een cd had staan die in mijn oude vliegtuig lag?"

Michael fronst zijn wenkbrauwen. "Nee dat wist ik niet, maar wel freaky."

Ik knik. "En ik had ook een bas gitaar, waar ik eigenlijk nooit op speelde."

"Ja dat verhaal heb ik al gehoord van Erin." Lacht Michael en zet zijn akoestische gitaar vervolgens terug in zijn standaard.

Vroeger was ik altijd de gene die de bas gitaar speelde in de band, en gek genoeg kan ik het nog steeds. Toen ik voor het eerst sinds jaren weer een bas in mijn handen kreeg, kon ik het nog precies zoals ik vroeger kon.

En ook toen ik dat hoorde dat ik altijd de bas gespeeld had, verbaasde het me ook niet dat ik ooit een bas in mijn oude vliegtuig had liggen. Ik had dat ding ooit gestolen, ik voelde me aangetrokken tot de bas. Het leek ineens allemaal logisch.

De rede dat Erin me niet herkende toen ik zei dat ik 'Calum' heette, was omdat ze me nooit echt had gekend. Ze kreeg namelijk net een relatie met Luke toen ik ook echt nét overleden was.

Luke had altijd een code op zijn telefoon met de letters 'C' en 'H', en hij had Erin wel eens verteld dat het stond voor 'een vriend van hem die overleden was', maar hij heeft mijn naam verder nooit genoemd. De letters 'C' en 'H' stonden dus uiteindelijk voor 'Calum Hood', mijn voornaam en achternaam.

Soms is het nog wel eens moeilijk om te geloven dat ik net zoals iedereen toch een voornaam en een achternaam heb.

Calum Hood.

Klinkt niet verkeerd toch?

-----

Het eerste epiloog van dit verhaal ): zaterdag komt officieel het laatste hoofdstuk ):

Zoals jullie misschien  wel kunnen lezen, ik heb de laatste 2 epilogen helemaal zelf bedacht en die zijn niey afgeleid van de film Warm Bodies.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden!

X x