Dare Changed Our Lives (DISCONTINUED FOR THE MEAN TIME)

Chapter 29: Revelation

Eleanor's POV

Nag uusap ngayon sila kuya, Luhan at Henry. Hindi ko maintindihan ang pinag uusapan nila kaya kinuha ko ang cellphone ko at chineck kung may nag text ba o kung may tumawag pero ni isa, wala na kinalungkot ko.

Alam ko na nagkaroon ng hindi pagkakaintindihan samin pero hindi ko aakalain na mapupunta sa ganito ang pagkakaibigan namin, na dadating sa punto na hindi na nila ako kakausapin o kaya sila hihingi ng patawad sa akin. Nakakalungkot mang isipin pero nangyayari na ito ngayon at hindi ko na iyon mapipigilan pa.

Nakarinig ako ng lagabag sa pwesto nila kuya kaya agad akong napatingin doon.

"Henry! This isn't right time for that!! We need to tell her now after all I can't let their friendship turn to ruins just because of this." Sabi ni kuya habang malungkot na nakatingin kay Henry at Luhan.

Tumingin sa akin si Henry, "Fine let's tell her."

Bigla akong kinabahan. Sa tingin ko hindi ito magiging maganda

Pumunta sila sa pwesto ko at umupo sa sofa na nasa harap ko.

Tinignan ko sila isa isa at halo halong emosyon ang nakapinta sa kanilang mukha.

"I'll start," sabi ni kuya. Bumuntong hininga ito ng malakas bago magsalita muli.

"Remember when I told you stay away from Emerson?" Sabi niya at tumango naman ako bilang sagot.

"Well, the reason why I told you that is because at first I thought he was a bad guy but," tumingin siya kay Henry, "I was wrong and about 2 weeks after that incident I found out about his true identity which turns out to be..."

Tumingin siya sa aking mga mata at naginh seryoso ang kanyang mukha, pinagpawisan ako bigla at nanginginig ang mga kamay ko sa kaba.

"To be Henry."

Nanlaki ang mga mata ko at tumingin agad kay Henry na seryoso din ang mukha.

"H-How? H-He doesn't look anything like E-Emerson. I d-don't understand!"

"At first I was shocked too but when I found out the reason I understood everything so please Eleanor calm down." Sabi ni kuya na sinusubukan na hawakan ang kamay ko pero inilayo ko iyon sa kanya at tumayo.

"Una si Sharlene tapos ngayon naman si Emerson? Pinagloloko niyo ba ako?!" Pasigaw na sabi ko sa kanila.

Tumayo si Luhan sa kinauupuan niya at unti unting lumapit sakin pero agad ko itong sinamaan ng tingin, "DON'T YOU DARE!"

"Eleanor, calm down." Hahawakan na sana ni Luhan yung kamay ko pero nilayo ko yung kamay ko. "Eleanor."

Bumuntong hininga si Henry kaya napatingin ako sa kanya, "I'll explain to her."

Tumango naman sila Luhan at Kuya at lumabas na ng kwarto.

Tinignan ako ni Henry ng punong punong lungkot. "Please sit down Eleanor."

Sinamaan ko siya ng tingin at magsasalita na sana ako kaso nagsalita agad si Henry.

"Please Eleanor..."

Hinawakan niya yung kamay ko na kinagulay ko naman. Kinagat ko yung ibaba kong labi at bumuntong hininga.

"Fine pero siguraduhin mo lang na hindi ka magsisinungaling dahil kapag nagsinungaling ka I'll talk to you again." Sabi ko sa kanya bago ako umupo sa malapit na upuan.

Tumango siya bilang sagot at umupo sa tapat ko.

"Do you remember your request to Emerson when Alec left?"

Nanlaki ang akinh mga mata sa gulat, "Paano mo nalaman na—did he told you?"

Umiling siya at tiningnan ako sa mata. "I found out accidentally when I went to your house to fetch him. You two were talking so I didn't interfere but I didn't know that it was confidential."

Para akong nanlumo. Hindi ko aakalain na may makakaalam pala ng sikreto namin.

"So alam mo rin na ako ang may dahilan kung bakit natuloy ang plano ni Sharlene?" Tumango siya bilang sagot. Hinawakan niya uli ang kamay ko pero ngayon mahihpit niya ito hinawakan.

"And do you know the reason why they never contacted you?"

Umiling ako at nagtatakang tumingin sa kanya.

"When they left they update me every once in a while then after a few weeks they went silent. I tried to reach them but it was no good. Then they suddenly came back out of nowhere and I tried to talk to them about what happened but they seemed to forgot everything." Sumimangot ako at bumuntong hininga.

"Well Eleanor, they ignored you because they didn't know about anything because they're not your friends. I on the other hand pretended to be a part of their game to get information."

Naluluha na ako.

Kung totoo man ang sinasabi niya, nasaan na sila? May masama kayang nangyari sa kanila?

"Don't cry, Eleanor. They're doing fine. Actually you saw them already."

"I did? When?"

Ngumiti siya sa akin ng bahagya, "When I found out about the situation of Sharlene I knew I needed some help since I'm a secret agent from the government I can't just trust someone I don't know completely so I asked your friends for help."

Nagtataka ko siyang tiningnan, "The girls?"

"No. The boys. I asked them to pretend to be some boys to get close to the four of you while protecting each of you and, well, Lyndon has a special mission and that is to know more about this so-called-Sharlene."

Natulala ako sa sinabi niya. Sila Emerson, Alec, Shin at Lyndon ay sila Luhan, Sehun, Xiumin at Kai?

Bigla na lang tumulo ang mga luha ko at niyakap agad ako ni Henry.

"Shh..."

"H-How? I can't understand why did you have to keep this from us girls... We can keep secrets. This isn't the first time we've experienced this."

Hinahagod niya ang likod ko habang nagsasalita, "We needed you guys to be innocent, to keep you guys as a prey but you know something so we can't keep this secret longer from you cause we know," bumitaw siya sa pagkakayap sa akin at hinawakan ang aking mga kamay, "you may have the key to stop this madness but for now, this is all I can tell you."

Umiling ako at tumayo, "I want to know more. I have so many questions to ask!"

"I know but first you need to talk to Luhan, Oh, I mean, Emerson."

Tumayo siya sa kinauupuan niya at akamang hahawakan na sana niya yung pisngi ko pero umiling siya at ngumiti sa akin.

"Go. He's been waiting for this moment for a long time."

Tumango ako at lumabas ng kwarto. Naabutan ko silang dalwa na nakaupo sa sofa kaharap ang TV.

Nangmarinig nila ang yabag ng paa ko at agad silang tumayo at tumingin sa dereksyon ko.

"Eleanor? Is there something wrong?" Tanong ni kuya na hindi ko na nasagot dahil tumakbo agad ako papunta kay Luhan at hinalkan.

Noong una ay hindi siya tumutugon pero ng mawala ang gulat niya ay binabalik na niya ang mga halik ko.

Bumitaw ako sa halikan namin para humabol ng hininga at unti unti nang tumulo ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan.

Pinupunasan niya ang mga luha ko na tumulo ang hinahalikan ang mukha ko.

"Eleanor..." Marahan niyang tawag sa akin. "What's going on? Are you alright?"

Tumawa si kuya ng pabiro at sinabing, "Henry must have said some crazy shit that made her like that."

Tumawa rin siya ng bahagya at hinalkan ang buhok ko, "Yeah, and maybe thr meaning of my name, Lu Han, The Deer of the Dawn."

Tumawa silang dalwa pero tinulak ko siya ng bahagya at umiling. Tumigil sila sa pagtawa at tumingin sa akin.

"You're not Lu Han, you're Emerson."