Victoria's Victory

Rozdział VI

Szłam wzdłuż piętra, na którym znajdowała się moja sala lekcjyna. Za mną była Wiktoria. Gdy dzieliło nas niecałe pięć metrów od stojącej grupy uczniwskiej, łatwo dało się słyszeć śmiechy i obelgi. Nietrudno się domyśleć, iż skierowane były one w stronę podążającej za mną dziewczyny. Zgromiłam swoją klasę wzrokiem i podeszłam do drzwi.
Raz, dwa, trzy, baba-jaga patrzy! - Na tę myśl odwróciłam gwałtownie głowę w stronę uczniów, którzy, o dziwo, nie spodziewali się takiego obrotu spraw.
- Moi drodzy, jest już po dzwonku, więc proszę zakończyć wszelakie rozmowy. - Napomniałam młodzież, a szmery ucichły. Otworzyłam drzwi i zaprosiłam ich do klasy. Kilka osób przywitało się ze mną, wchodząc do klasy, na co oczywiście odparłam tym samym z promiennym uśmiechem na twarzy. Położyłam notes na biurku, włączyłam laptop leżący przede mną i spojrzałam w kierunku moich wychowanków.
- Dzień dobry - zaczęłam lekcję - dziś nie ma potrzeby wyciągania książek, napiszcie tylko temat w zeszycie przedmiotowym: ,,Zasady BHP oraz system oceniania na lekcjach języka polskiego.".
Młodzież wykonała polecenie, a ja poczęłam tłmaczyć, co i jak będzie przebiegało na moich zajęciach z tego przedmiotu.
Po półgodzinnym omawianiu spraw organizacyjnych, zdecydowałam się na przejście do drugiego etapu lekcji.
- Dobrze, jakoże pozostało nam około piętnastu minut, zajmiemy się teraz integracją. Czy ktoś chciałby rozpocząć poprzez własną autoprezentację?
Przez chwilę zapadła cisza, lecz z upływem, dosłownie, sekund, kilka osób podniosło swoje ręce. Wśród nich był także Robert.
Może się zreflektował po wczorajszym. Mam nadzieję.
- Dobrze, to poproszę ciebie, Robercie. Możesz opowiedzieć o sobie kilka słów. - Uśmiechnęłam się delikatnie w przyjaznym geście, na co chłopak się... Zarumienił?
Oliwia, spokojnie, tylko ci się przewidziało, masz zwidy, ok?
Chłopak, jak na złość, popatrzył na mnie nieśmiało, po czym rzucił spojrzenie w inną stronę.
- Jestem Robert, interesuję się wyścigami go-kartów i motocyklów...
- Motocykli - poprawiłam go - kontynuuj, proszę.
- Ah, taaak... motocykli, dokładnie - jego twarz znowu się zaczerwieniła - i jeszcze paroma innymi sportami. Uwielbiam gry komputerowe i najświeższe nowinki techniczne. To chyba tyle - rozpromieniał i usiadł z tzw. ,,bananem" na twarzy.
- Dziękuję, ktoś jeszcze chętny? - Na moje słowa podniosło ręce jeszcze kilka innych osób. Prosiłam ich kolejno do opowiedzenia paru słów o sobie. Reszta klasy zamieniała się wtedy w słuch i obserwowała mówiącego lub mówiącą, skupiając się na wypowiedzi. Mój wewnętrzny automat postanowił, że skupię się na kimś innym. Przyłapałam się wtedy na tym, iż nie stronię od patrzenia na Wiktorię. W sumie, to było nietypowe, że niespecjalnie interesowała się dyskusją, czy wypowiedziami innych oraz sama się nie zgłosiła do krótkiej autoprezentacji. Z tego, co zdążyłam usłyszeć o mojej klasie w opiniach innych nauczycieli, wyjątkowo chętnie odpowiadała i też zgłaszała się do odpowiedzi na jakieś podstawowe pytania - wiadomo, jacy są nauczyciele - sprawdzają wiedzę uczniów powierzchownie poprzez wyrywkowe rzucanie pytania na forum klasy.
- ...Dziękuję za uwagę. - Usłyszałam koniec prezentacji przez kolejnego ucznia. Nie skupiłam się nawet na słowach tej osoby.
- Tak, dziękuję. - Odpowiedziałam lekko zmieszana i rzuciłam spojrzenie wypowiadającemu się wychowankowi. - Dobrze, w takim razie, powiedzcie mi ile zostało do końca lekcji?
- Dwie minuty, proszę panią. - Odpowiedział rozweselony Robert.
- Mam pytanie, czy ktoś usłyszał w wypowiedzi Roberta błąd? - rzuciłam do uczniów, a sam nastolatek rozejrzał się po klasie i ,,spalił buraka", coraz bardziej chowając się pod blatem ławki w celu ukrycia nerwowego uśmieszka na jego czerwonej twarzy.
- Wiktoria, ty na pewno wiesz, jaki błąd popełnił twój kolega - tu spojrzałam na młodzieńca, którego twarz zmieniła się diamentralnie na zdenerowaną i wyrażającą wściekłość.
- W zwrotach tego typu nie stosujemy ,,panią" tylko ,,pani", gdyż nie jest to poprawna forma w tym przypadku. - Odpowiedziała dziewczyna, jakby recytowała całą tę formułkę.
- Tak, bardzo dobrze. Widzisz Robercie swój błąd? - Uśmiechnęłam się, patrząc ku swoim wychowankom.
Zadzwonił dzwonek.
- Dobrze kochani, widzimy się jutro. - Młodzież zaczęła się pakować - Robercie, zostań na chwilę na przerwie. - Znowu rzuciłam chłopakowi przyjacielskie spojrzenie, na co jego twarz się zaróżowiła.
Ja NIE mam zwidów - ten nastolatek naprawdę się rumieni i różowi za każdym razem, gdy się ku niemu zwracam! Nie przewidziało mi się!
- Do zobaczenia, pani Oliwio. - Powiedziała mi jeszcze Wiktoria, wychodząc z klasy. Zauważyłam coś niepokojącego. Miała delikatny zarys smutku w oczach.
-Do widzenia, Wiktorio - odparłam.
Jeśli dobrze łączę fakty, to ta dwójka nie pozostawi mnie bez myślenia nad ich relacją i tym jakie niuanse się między nimi tworzą, a także nad tymi, które już istnieją.
Opuściwszy salę, zostałam w niej tylko z Robertem. Chłopak zamknął drzwi za swoimi kolegami i z chytrym uśmieszkiem podszedł do mojego biurka.
- Słucham, chciała pani ze mną porozmawiać...
- Owszem, usiądź - wskazałam na puste już miejsce Wiktorii, dokładnie na przeciwko mnie. - Masz rację, potrzebna ci rozmowa, mój drogi chłopcze.

###

Cześć, tu Polsat!