TÂRUMAR (DÜZENLENİYOR-KİTAP OLACAK)

~31~ Benimle evlenir misin?

Bölüm şarkısı : Koray avcı- Hoşgeldin...

Aralarında yalnızca üç veya beş metrelik  bir mesafe kalmıştı, tren ise Ceyhun'un hemen arkasına kadar gelmiş ve bir anda durmuştu.
Neye uğradığını şaşırmıştı, trenin durduğunu gördüğü an derin bir nefes almış ve aynı anda kesik kesik ağlamaya başlamıştı.
Yanına iyice yaklaştıktan sonra kaburgalarını kırarcasına, içinde saklamak istercesine sarıldı.
Ağladı...
Ellerini zorlukla kaldırdı, göğsüne vurdu, bağırdı.
Yine ağladı...
Sesini biraz daha yükselterek daha içinden, derininden bağırdı.
Yine ağladı.
Yine sarıldı.
Yine bağırdı.
Yine ağladı...
Güldü, ağladı, göğsüne tekrar vurarak bağırdı.

" Ne yaptığını zannediyorsun sen? Hani yanımdaydın çocuk? Hani
Sonuna kadar yanımda kalacaktın? "

Kollarıyla tüm bedenini hapsedercesine sarıldı. Nefes nefese ve fısıltıyla konuştu.

" Ağlama, tamam sakin ol bak yanındayım denizkızı. "

Sığındığı göğsünden kafasını kaldırmadan konuştu.
" Bak burası benim evim çocuk, beni buradan yoksun bırakma. "

Gülümsedi, sarı saçlarında parmaklarını gezdirirken konuştu.
" Biz şu an neredeyiz biliyor musun?  "

Küçük bir kız çocuğu gibi başını kaldırdı ve ellerinin tersi ile gözyaşlarını silerken başını iki yana salladı.

" Ölümün kıyısındayız. "

Ceyhun'un söylediğinin hemen ardından gelen sesin, olduğu yere çevirdiler bakışlarını.
Büyük bir pankart hiç beklemediği anda açılmıştı, garipseyen bakışlarla pankartta ki yazıyı okudu :

" ÖLÜMÜN KIYISINDA BULDUM SENİ, BİR HASTAHANE KORİDORUNDA. YEPYENİ BİR HAYATA BAŞLADIK SENİNLE.  BAK ŞİMDİ DE SEN BENİ ÖLÜMÜN KIYISINDAN ALDIN, BU HİKAYEYİ YENİDEN YAZMAYA,  ACININ BİZİ BULAMAYACAĞI BİR DÜNYAYA BENİMLE VARMISIN? "

Henüz okuduklarının şokunu atlatamadan, Ceyhun önünde diz çökmüş ve yüzüğünü uzatmıştı. Az önce içinde yaşadığı onlarca duygu, yerini mutluluğa bırakmıştı. İçinde ki korkunun, acının, öfkenin yerinde mutluluk gözyaşları vardı.

" Eveeeeeettt. "

Çöktüğü yerden kalktı ve huzurum dediği kadına sarıldı.

" Sonsuza kadar benimsin. "

Gözlerinin en derin yeşil tonunu seyrederken ekledi.

" Sonsuza kadar... "

Ellerini tuttu ve trenin başından sonuna kadar yürümeye başladılar. İlk vagonun önünde durdu, üzerinde ilk tanıştıkları hafta çekildikleri fotoğraflar dağınık bir şekilde yerleştirilmiş ve rengarenk origami kağıtlarıyla süslenmişti.

Fotoğrafları inceledi birer birer, geçirdiği sinir krizinin acı hatırası olarak saçları kısaydı. Altında el yazısı ile yazılan yazıyı okudu.

" Bak şu koridorlarda tanımıştım seni kadın, kırılmıştın seni bulduğumda. Normal bir kırgınlık değildi bu, benden önce hayatına gelenler inancından kırmışlardı seni, yüreğinden ve hatta saçlarından, kirpiklerinden... "

Birer birer her detayı inceleyerek yürümeye devam etti, ikinci vagonun önüne geldi ve teker teker resimlere bakmaya başladı. Resimlerin ne zaman çekildiğini bile hatırlamayacak kadar yorgundu beyni. Yine koca bir not kağıdı halindeki yazıyı okumaya başladı.

" Onu seviyordun, sana bıraktığı acıyı bile koruyordun. O kadar güzel seviyordun ki, bu kadar güzel seven birini sevmeyi istedi yüreğim... "