"Bu gün güneş yine bir başka parlıyor. Ayrı bir havası vardı bi günün. Ayrı bir güzeldi sanki... "
diye düşünüyordu Marinette adindaki genç bayan. Ama başına geleceklerden tamamen habersiz.
Odaya doktorlar akın ederken, ben beni dışarıya çıkarmaya çalışan hemşirelerle uğraşıyordum. Ama nafile. Bu hemşire baya kas yapmış. Anında beni kapı dışına attı. Direk cama yapıştım. Belki içerde olanları görürüm umuduyla. Ama doktorlar görüş alanımı kapatıyordu. Bir anda hepsi durdu ve birbirlerine şaşkınca balmaya başladılar. Sonra yüzlerindeki tebessümle hepsi dışarıya çıkıp dağılmaya başladılar. Bense öylece bakınıp ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. En sonda çıkan bir doktor bana döndü ve konuşmaya başladı yüzündeki tebessümü gizlemeden;
- Hasta çok iyi. Az önce gözlerin açtı. Yarım saat içinde normal odaya alabiliriz. dedi
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Doktorun söyledikleri beynimde yankılanıyordu sanki. Vücudumdaki her bir zerre sevinçle dans ediyordu. O-o beni bırakmadı.S-sözünu tuttu. Dizlerimin üzerine çöktüm. Yine ağlamaya başladım. Ama bu sefer ağlama sebebim üzüntü veya korku değildi. Bu seferki ağlama sebebim mutluluktandı. Karşımdan adımın haykırıldığını duydum.
Tabi ya Alya ve Ninoyu tamamen unuttum. İkisi de koşarak yanıma geldi. Başımı kaldırıp onların yüzlerine baktığımda korku dolu yüz ifadeleriyle karşılaştım. Birden onlara sarıldım ve ağzımdan şu kelimeler döküldü;
-Mari uyandı. O-o beni bırakmadı. Mari uyandı!!
Onlardan ayrılıp gülümsemeye başladım gözyaşlarımın arasından. Bana hala şaşırmış gibi bakıyorlardı. Kapı sesi geldiğinde üçümüz de başımızı o yöne çevirdik. Önce birkaç hemşire ve sonra sedyenin üzerinde yatan bir adet Marinette. Hızla ayağa kalkıp elimle yüzümdeki yaşları sildim. Mariye doğru koşmaya başladım ve onun elini tuttum.Bana kısık gözlerle bakmaya başladı. Onu normal odaya götürdüler. Hemşireler serum falan takıp odadan ayrıldılar.
....
1 hafta boyunca Adrian Marinin yanından hiç ayrılmadı. Onu hiç yalnız bırakmadı. Arada sırada Mari çocuk gibi inatçılık yapıp duruyordu. Ama Adrian bunun hakkından geliyordu. Adrian'ın çekimleri olduğu zaman gidiyor ve Alya veya Ninoyu Marinin başına dikiyordu. Yani ne işini aksatıyor ne de Mariyi yalnız bırakıyordu. İşte 1 hafta böyle geçmiş oldu.
....
Hastaneden çıkış günü
-Marii!! Bak emin misin!?
-Eminiim! Üzerimi kendim değiştirebilirim Adrian!
-Bak son kez soruyorum! Emin olduğundan da emin misin!?
-Evet Adrian! dedi genç bayan bıkkınlıkla.
-Bak arada sadece şu kapı var. İhtiyacın olursa bana seslen tamam mı?
-Ahh Adrian kendim halledebilirim. 3 yaşında bir çocukmuşum gibi davranma lütfen!
-Tamam ama ba..
-Sana ihtiyacım olursa seslenicem. Tamam anladım!
-Peki bekliyorum, dedi genç adam, çok geçmeden dışarı çıktı Marinette.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
