My Man

Chapter 27: The missing heiress and a what?!

CYBIL carefully tiptoed her way out of their house. Nanginginig ang mga kamay niya habang buong ingat na binuksan ang gate. Kailangan niyang makaalis sa bahay nila ng walang makakakita sa kanya. She was discharge from the hospital for five days now and everyone wanted her to take a rest. No work, no TV, no computer, no cellphone or even telephone calls at ang pinakamalupit sa lahat pinagbawalan siyang ng mga ito na tumambay sa veranda or maski sa garden man lang.

                Sakal na sakal na siya na siya sa loob ng bahay. Nabasa na niya lahat ng mga librong bili sa kanya ng mga magulang. Higit sa dalawang beses na rin niyang naulit basahin ang mga collection niya na mga libro at noong isang araw nga lang napagtripan na niyang basahin ang dalawang makakapal na volume ng Medical Surgical Nursing niyang libro para lang matanggal ang kanyang pagkabagot.

Nawe-weirduhan na siya sa mga ikinikilos ng kanyang mga magulang. Hindi lang kasi siya ang pinagbawalan ng mga ito ng ganoon, pati na rin ang kambal. Bahay at school lang ang dalawa at hatid sundo pa ng kanyang ama na kasama ang mga boadyguards nitong hinatak pa mula sa London. Cybil knew something was up but she can’t pin point it and obviously her parents refused to discuss it with her.

Tahimik siyang napahagikhik nang makasakay na siya ng jeep. Nagawa niyang takasan ang matang aguilang nagbabantay sa kanya ng hindi nahuhuli. For a first timer like her she can confidently tap her shoulders for a job well done. Alam niyang masama ang ginawa niya pero kailangan niyang gawin iyon bago pa man siya mabaliw ng tuluyan.

Cholera! sigaw niya sa kanyang isip. Hindi naman talaga ako tumakas. Nagpaalam pa nga ako kay Mama doon sa fridge, she thought with a pouted lip. Hindi naman talaga siya totoong nagpaalam. Nag- iwan lang siya ng note para sa mga magulang niya at idinikit iyon sa kanilang refrigerator. “Pareho na rin iyon,” bahagyang malakas niyang sabi sa sarili na dahilan upang lumingon sa kanyang dereksiyon ang kanyang katabi at kaharap.

Nagkunwari siyang busy sa pangangalkal ng mga barya sa wallet at ininda ang mga mapanuring titig ng mga kasabay niya sa jeep. Malapit lang naman ang Chapter sa kanilang bahay at hindi pa matraffic kaya naman madali lang niyang narating ang Chapter. Malakas niyang tinuktok ang hawakan ng jeep at inabot sa kanyang unahan ang bayad. Ngunit walang niisa ang umabot ng bayad niya. Asar na sinulyapan niya ang mga kasabay. They all looked weirdly at her. Kahit na ang driver ng jeep weird din kung makatingin sa kanya mula sa rearview mirrior ng jeep.

“Palihug,” nakakunot ang noo niyang sabi sa mga kasama pero patuloy pa rin ang mga ito sa pagtitig sa kanya. Finally may isang dalagita ang umabot ng bayad niya. Nagkukumahog naman siyang bumaba ng jeep. “Cholera! Ang weird ng mga taong iyon,” nailing niyang saad. She tucked some wayward aurburn stands behind her ear, pushed her wire rimmed glasses and started walking. Today she was wearing a baby pink colored tank top which she tuck in, in a straight cut faded jeans and she was wearing a black ballet flats shoes. She tied her hair into a messy high ponytail and she was also wearing her old glasses. Gusto niyang bumalik sa dati niyang look but her father didn’t allow her. katwiran nito, kailangan niyang maging presentable sa lahat ng oras kahit pa wala pang nakakakilala sa kung sino talaga siya.

She sighed and entered RC’s premises. Natagpuan niya ang mga kasamahang volunteer at mga paid staffs na nagkukumpulan sa mesa niya. “Hello,” masiglang batid niya. Agad siyang napakislot at nagtaas ang isang kilay nang bigla nalang nagkukumahog ang mga kasamahan niyang umalis sa kanyang harapan. Napansin din niyang hindi makatingin ng derestso sa kanya sina Vince at si Ryan habang ang iba naman ay kakaiba ang mga tingin na pinupukol sa kanya, na para bang bigla nalang siyang tinubuan ng sungay at buntot sa harapan ng mga ito.

“Cholera! What’s going on here?” Iginala niya ang kanyang paningin sa mga kasamahan. “You guys are acting weird,” nailing niyang sabi habang umupo sa mesa likod ng mesa.