Esencja cierpienia [Dramione][+18]

Gdy opadnie pył

Yesterday I was playin' it cool
but she played me for a first class fool,
she's a bad girl, she's a bad girl.
I'm gonna tell you like I told some friends
I'm goin' back to dig her again.
She's a bad girl, she's a bad girl.
Ain't it a shame when a girl goes bad,
it's enough to drive you mad.

~ ZZ Top - Bad Girl

*

Tik. Tak.

Tik. Tak.

Zegar tykał, odliczając sekundy.

Tik. Tak.

Zegar tykał, przybliżając nas do godziny sądnej.

Tik. Tak.

Za dziesięć siódma.

Spoglądnęłam na Draco, a on spojrzał na mnie. Chyba pomyśleliśmy o tym samym: pożegnania nadszedł czas. Podniósł się z fotela i podszedł blisko. Wyglądał tak normalnie, tak przeciętnie... jakby faktycznie wybierał się na kolację, a nie rzeź. Przysiadł u mojego boku, przytulając ciepłe udo do mojego uda. Opuściłam głowę, aby poskromić karcącym łypnięciem paznokcie, odrywające w zdenerwowaniu skórki. Zobaczyłam większą od mojej męską dłoń. Przesunęła się po śródręczu i splotła ciasno, wsuwając palce między kosteczki. Uścisnęłam ją, obawiając się, że to ostatni raz. Po poprzedzającej dzień nocy, z trudem przychodziło mi rozstanie. Tamta noc znaczyła więcej niż wszystkie wspólne noce złożone do kupy. Kochałam naszą noc. Kocham naszą noc. Wspomnienie o niej pozwala mi zasnąć, gdy umysł nawiedzają strach i mary.

– Spotkamy się niebawem – zapewnił. Wierzył w swoje słowa. Ja nie. Ja wierzyłam, że spotka mnie kara, a nie mój ukochany.

– Oczywiście, Draco – przyznałam mu rację, której nie miał.

Na cóż kłapanie zębami i mielenie ozorem, gdy przedmiot dyskusji to tylko próżne domysły? Nie zasługiwaliśmy na szczęście. Nie za tego życia.

Za pięć siódma...

Uścisk zelżał, aż w końcu całkiem zanikł. Zbliżył swą twarz do mojej skroni i na pamiątkę zostawił suchy pocałunek. Uśmiechnęłam się do niego blado, gdy wciągał na grzbiet bluzę. Uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco, gdy położył dłoń na klamce. Odprawiłam z ust uśmiech, gdy zniknął za drzwiami. Wyć, a nie uśmiechać się — tego chciałam.

Tik. Tak.

A zegar nie stanął w miejscu.

Tik. Tak.

Gapiłam się w ten przeklęty zegar, jakby to miało coś zmienić.

Czekałam jak Draco kiedyś. Przed akcją. Był spięty i zdenerwowany. Jakież to odległe czasy. Moje mięśnie napinały się, drżąc ze strachu. Oczekiwanie było najgorszym. Przeklęte oczekiwanie. Wolałabym rzucić się w wir walki, niż siedzieć, śledząc ruchy wskazówek zegara.

Na dole w sali wszystko przygotowano. Blaise w nocy miał zakraść się do jadalni i wybuchowym lepiszczem pokryć łączenia między kamieniami tworzącymi mury. Wystarczyło jedno szybkie ogniste zaklęcie, żeby wysadzić pół ściany, a odłamkami głazów pokryć siedzących przy lewym stole. Żaden z nich nie powinien przeżyć, a chmura pyłu powinna stworzyć idealną zasłonę dymną dla ślizgońskiej trójki.

Każdy znał swoją rolę. Każdy przewałkował po stokroć plan. Wystarczyła jedna obsuwa, aby wszystko poszło na marne.

Tik. Tak.