I'm crazy about you - Justin

Hoofdstuk 24 het leven gaat door

Vanessa pov

"En klaar, top gedaan!" zegt de fotograaf. Ik had een shoot voor Chanel. Gister had ik het telefoontje gehad. Ik was er heel blij mee, Chanel is een groot merk. Hiermee zou ik echt bekend worden. Ik zou in winkels komen te hangen en op posters door heel de wereld. Het was een grote stap in mijn modellencarièrre. Het leven ging door, dus ook het modellenwerk. Ik kleed me om en trek mijn normale kleding weer aan. Het was koud zo'n 16 graden buiten, dus een jas was echt alweer nodig. Ik had geen zin om de make up eraf te halen dus ik liet het maar zo zitten, ik was toch thuis. Ik rij naar huis en gooi mijn spullen in een hoekje van de kamer.

Ik dacht nog steeds aan Justin, bij alles wat ik deed. Maar ik zou niet verder komen als ik mezelf in mijn kamer opsluit, ik moest door met mijn leven. Ik moest dingen blijven doen, mezelf afleiden, zodat ik minder aan hem dacht. Hij zou altijd in mijn hard blijven, en ik zou nooit stoppen met van hem te houden. De timing was gewoon niet goed. Misschien ooit...

Mijn oog valt op de gitaar in het hoekje van mijn kamer, de gitaar van Justin. Ik kon gitaar spelen, dat had ik geleerd op de middelbare school. Ik was niet heel goed, maar ik kon wel noten lezen. Piano spelen kon ik heel goed, dat had ik al heel vroeg geleerd van mijn moeder, ze was best muzikaal. Ik had wel eens met Justin piano gespeeld. We zaten samen op het krukje en speelden een liedje. Justin zong, het klonk heel mooi.

Ik pak de gitaar en begin te spelen. Ik speel het liedje 'be alright'. Dit liedje luisterde ik altijd als ik me down voelde. Justin's stem liet me altijd beter voelen, maar nu was hij de reden. Ik zing mee met de tekst. Ik ga helemaal op in het liedje. Het was een grote passie van me. Niemand wist het eigenlijk, alleen mijn moeder.  "Wauw" hoor ik iemand zeggen. Ik schrik en kijk op, Nate. "Hoelang sta je hier al?" "lang genoeg om je te horen zingen" grijnst Nate. Ik voel dat ik bloos, hij had dus alles gehoord, fijn..
"Maar het klonk echt heel goed!" glimlacht hij en loopt naar me toe. Hij kijkt me vragend aan en ik gebaar dat hij op mijn bed kan gaan zitten. "Wat doe je hier?" "ik wou weten hoe het met je ging" zegt Nate en kijkt me vragend aan. Ik kijk naar beneden. "Ik wist niet dat je kon zingen" zegt Nate, hij heeft door dat ik me ongemakkelijk voel. "kan ik ook niet" "oh jawel, je bent heel goed" "dankje" mompel ik. "Hoe gaat het met je? Na.. Uhm.. Justin?" stamelt hij. Ik begin te lachen. "Je mag zijn naam wel zeggen hoor" zeg ik. "Het komt wel goed met me"

"Ik neem je mee naar de stad, je moet wat eten" zegt Nate. We hadden de hele middag gepraat en vooral gelachen, wat ik echt nodig was. Nate had donkerblond haar met velblauwe ogen. Hij was knap, ik snap niet dat hij nog geen vriendin had. Hij was heel aardig en grappig. Je zou juist denken dat veel meiden daarvoor zouden vallen. "Kom" zegt Nate en trekt me mee aan mijn arm. Ik sta op en we lopen naar de stad. Het was zo handig, dichtbij wonen.

"Een big mac menu graag" zegt Nate en kijkt me aan. "Ehm ik heb geen honger" zeg ik. "En voor deze dame ook" zegt hij. Ik wil iets zeggen, maar doe dan mijn mond weer dicht. Nate grijnst en knipoogt. We gaan aan een tafeltje zitten bij het raam. Nate kijkt me glimlachend aan, een beetje verdacht. "Wat?" "niks" "jawel" "nu heb ik toch nog een etentje met je" zegt Nate. Ik bloos, want ineens voel ik me ontzettend schuldig tegenover Justin. Ik was met Nate weg, de jongen die eerst met me uit wou. Ik weet niks te zeggen en kijk naar de grond. "Shit, sorry zo bedoelde ik het niet" zegt hij. Hij kijkt me met schuldige ogen aan. "Het spijt me ik-" "het is oke" onderbeek ik hem. Ik wist dat hij het niet zo bedoelde. Of was ik naïef om dat te denken? Ik had geen idee, maar ik wou er ook niet aan denken. Ik schuif het dienblad van me af, ik had geen zin meer in eten. Ik wou bij Justin zijn, in zijn armen, en bij niemand anders.

"Wil je niet meer?" ik schrik op. Ik was helemaal in gedachten weggezonken. "Nee eet maar op" zeg ik en glimlach zwakjes. Ik moest misschien meer eten, maar ik had er gewoon geen zin in. Nate pakt mijn burger, jemig wat kon hij eten. "Ja, ik heb honger" mompelt hij. Ik betrap mezelf erop dat ik er om moest lachen. Hij deed me een beetje aan Lars denken, die liet me ook altijd lachen. Man, wat miste ik hen. Mijn twee favoriete jongens in mijn leven, en ze waren beide niet bij me.

Even een tussenhoofdstukje, niet veel bijzonders sorry. Maar ik heb zoveel ideeën maar ik wil niet te snel gaan met alles. Plus ik heb ook weer school en tentamenweek binnenkort dus ik heb niet alle tijd.

X T