I'm crazy about you - Justin

Hoofdstuk 35 goodbye, my love

Ik word wakker van een stem. Mijn bed zakt een beetje in. Ik open mijn ogen. Sophie zit naast me op bed. Hoelang had ik geslapen? Het was al half 2. "Hehe je bent wakker" zegt Sophie. "Hmm" Ik ga rechtop zitten. "Waar was je gister?" vraagt ze. Ik zucht. "Bij Justin" ik wou er niet aan denken wat ik had gedaan. "Ik ben vreemdgegaan" zeg ik zacht, meer tegen mezelf dan tegen haar, en kijk naar beneden. Tranen prikken achter mijn ogen. Één voor één rollen ze over mijn gezicht. "Vanessa, rustig" zegt Sophie en knuffelt me. Ze wrijft met haar hand over mijn rug. Mijn hoofd is nat van de tranen. "Nu word je nat" zucht ik. Sophie lacht zacht. "Dat maakt me niet uit"

Ze laat me los en kijkt me aan. "Hou je van Nate?" Ik knik. "Justin is zo weer weg, ik zou verdergaan met hem. Je was gelukkig, dat kon ik zien aan je." zegt Sophie en glimlacht. "Soof, moet ik het hem vertellen?" "Nee, dat is onnodige pijn.." Ze was echt een goede vriendin. Zij was niet iemand die alleen luisterde, ze gaf echt advies. En in dit geval, was ik echt goed advies nodig. "Bedankt" fluister ik. "Daar zijn we beste vriendinnen voor" zegt ze en geeft me nog een knuffel. "Kom we gaan wat eten, en shoppen." zegt ze en trekt me mee uit bed.

Nadat we wat gegeten hebben, lopen we wat winkels in. Ik zie een leuk jurkje hangen en neem hem mee. ''Leuk voor Nate, als je weer terugbent'' grijnst Sophie. Ik had geen idee of ik hem nog normaal kon aankijken, maar dat zou ik toch moeten. Ik wou hem niet kwijt, het was fijn samen. En ook al was Justin mijn grote liefde, het zou allemaal niet werken. Ik wou niet steeds zonder hem moeten, het ging gewoon niet werken. Vanavond zou ik naar hem toe gaan. Ja, dat zou ik doen. Ik moest het hem vertellen. 

Sophie trekt me mee naar de lingeriewinkel. ''Ik moet nog even iets leuks hebben'' zegt Sophie en knipoogt. "Wat ben jij erg'' lach ik. "Misschien" Ze heeft een grote grijns op haar gezicht. Dat ze het lef had, snap ik nog steeds niet. 

'S avonds eten we wat in een restaurantje. Ik neem een hap van mijn eten. "Zie je Justin nog een keer? Ik hoorde dat hij nog een paar dagen bleef hier" vraagt Sophie. Ik knik. "Ik wou naar hem toe gaan" zucht ik. Het was moeilijk om naar hem toe te gaan. Het was vreselijk om te vertellen dat we elkaar niet weer zouden zien. De gedachte dat ik hem echt kwijt zou raken was vreselijk, maar het moest. Ik moest dit doen. "Wat ga je tegen hem zeggen?" Ik leg mijn hand op mijn hoofd. "Dat ik hem niet meer zal zien" 

"Ik ben trots op je" zegt Sophie en knijpt even in mijn hand. Ik geef haar een zwakke glimlach. "Het komt goed Vanes" "Dankje"

Ik kijk nog een keer in de spiegel. Mijn make up en haar zitten goed, maar ik zie er moe uit, kapot. Iedereen kon dat zien. Ik poets mijn tanden en pak dan mijn jas. Ik pak de auto en rij naar Justin's hotel. Ik loop naar zijn kamer, die ik me nog al te goed herinner. Ik klop aan en al snel gaat de deur open. "Vanessa, hey" Justin staat verbaasd in de deuropening, maar krijgt al snel een glimlach op zijn gezicht. "Hey" Hij maakt een gebaar dat ik binnen mag komen. De kamer ziet er rommelig uit, overal liggen kleren. Al was dat thuis in Amerika ook altijd al zo. Het doet me glimlachen. 

"Ik ben blij dat je er bent" zegt hij en legt zijn hand op mijn wang. Shit, waarom maakte hij dit nog moeilijker dan het al was. Ik voel zijn lippen tegen die van mij aan. Even blijf ik zo staan, niet willend dat het overgaat. Dan druk ik hem weg. "Ik kan dit niet" zeg ik zacht. "Het spijt me" Justin zucht. "Ik wil Nate niet kwijt" Ik voel tranen achter mijn ogen prikken. Hou je in Vanessa. "Het spijt me" fluister ik nog een keer. "Het geeft niet" zegt hij en pakt me bij mijn middel vast. Hij trekt me stevig tegen hem aan. "Het is oké" fluistert hij in mijn oor. Zijn stem bezorgd me kippenvel. Ik sla mijn armen om hem heen, niet van plan los te laten. Een hele poos blijven we zo staan, allebei niet loslatend. De tranen rollen over mijn wangen. Geen van ons wil dat dit moment voorbij gaat. Uiteindelijk laat hij toch los. Ik zie bij hem tranen, wat het nog moeilijker maakte. We kijken elkaar aan. Snel druk ik nog een lange kus op zijn lippen. Ik draai me om naar de deur en loop erheen. Als ik de deur open doe hoor ik hem nog wat zeggen. "Vanessa?" Ik draai me om. "Veel geluk" glimlacht hij. Langzaam verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.  "Jij ook"

Ik sla de deur achter me dicht en loop het hotel uit. Buiten staan wat fotografen, die gelijk beginnen te flitsen zodra ik buitensta. "Shit" mompel ik en loop snel naar mijn auto. Ik krijg allemaal vragen van de paparazzi. Ik hoor ze niet en loop snel weg, met mijn gezicht verborgen. Snel stap ik in mijn auto en rij weg. Als ik thuis ben parkeer ik snel de auto. Ik laat me tegen het stuur aan vallen. Tranen stromen over mijn wangen. Wat ik had gedaan was goed, maar ik voelde me zo kut. Het was niet eerlijk. 

Ik veeg mijn tranen weg en loop het huis binnen. Ik vlucht snel naar mijn kamer, voor iemand tegen me gaat praten. Ze zouden gelijk zien dat er wat was met me. Ik ga op bed zitten en pak mijn telefoon. Mijn vinger gaat naar Nate's nummer. Ik moest zijn stem even horen. Alleen zo zou ik weten of ik de goede beslissing had gemaakt. "Hey" hoor ik een slaperige stem. Ohja, het was nacht daar. "Hey" automatisch glimlach ik. 

"Hoe gaat het daar?" vraag ik. 

"Ik sliep"

"Sorry"

"Gaat het wel?" vraagt Nate. Zijn stem klinkt bezorgd. Het was lief, hij was lief.

"Ja, ik wou je stem even horen" glimlach ik. Ook al kon hij mijn gezicht niet zien. "Ik mis je"

"Ik jou ook" zucht hij. 

"Ga maar weer slapen, ik zal je niet langer wakker houden, welterusten." 

"Welterusten, ik hou van je"

"Ik ook van jou" zeg ik zacht. 

Zijn stem maakt me rustig, ik had de goede beslissing gemaakt. 

Iemand nog ideeën voor het verhaal? Ik loop een beetje vast. :/

Laat me weten wat jullie van het hoofdstuk vinden! En ik ben nieuwsgierig: hoe oud zijn mijn lezers? 

x