Geçirdiği kazadan dolayı 1 ay komada kalan Giovanni Giordano gözlerini açtığında hiç beklemediği sürpriz bir eşle karşılaşır. Üstelik sürpriz eşi hamiledir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gio..." diyerek seslendi kocasına uyanması için. Ancak onun tek seferde uyanmayacağını biliyordu. Aklına bir fikir geliyordu ama bir yandan da korkuyordu. Yine de cesaret etti. Eğilip şakağına bir öpücük kondurdu. Uyanmadı. Bir kez daha adını söyledi adama ama sonuç alamadı. Anlaşılan kolay uyanmayacaktı. O da bu anın tadını çıkarırdı.
Eğer saçları eskisi gibi olsaydı elini o gürlüğe daldırır okşardı. Ancak şimdi kısacıktı. Yeni yeni uzamaya başlıyordu. Ameliyat izine bakarken gözleri istemsizce doldu. Kulağının arkasından başlayıp çapraz şekilde ensesine kadar gidiyordu. Elini titreye titreye uzun ince yaraya uzattı. Oraya yavaşça dokundu. Saçları yerine orayı okşadı. Ona bunu yapanları bulup öldürmek istedi. Ona bu acıyı çektirenlere karşı içi nefretle doldu. Sevdiği adamı ondan alacaklardı! Onu neredeyse kaybedecekti. İhtimali bile içini ürpertiyordu. Burada olduğu için ne kadar şükretse azdı. Adamın gözlerini açtığı gün yeniden doğmuştu kadın, yeniden hayata dönmüştü. Ne olursa olsun buradaydı ya o yeterdi. Dudakları tenine değiyordu ya, başka ne isterdi ki?
"Yaaa! Hadi uyan artık." dedi. Daha fazla böyle oyalanırsa yemekleri soğuyacaktı. Saçından bir tutam alıp adamın burnunun üzerinde gezdirdi. Küçük bir çizik hala orada duruyordu. Buna rağmen kusursuzdu. Giovanni elini burnunun üzerine getirip kaşıdığında kıkırdamasına engel olamadı. Bir kez daha aynı hareketi tekrar ettiğinde Giovanni yavaşça gözlerini araladı. Kadını bu kadar yakınında bulmayı beklemiyordu.
"Sen..."
"Günaydın."
Biraz bile geri çekilmeden söylemişti genç kadın. Omzunun üzerine çenesini dayamış ona bakıyordu. Bu fazla yakınlık Giovanni için hiç de iyi değildi.
"Eğer üzerimden çekilirsen aydınlanacak."
"Çekilirim ama benim olmadığım her yer zaten sana karanlık."
"Sanmıyorum."
"Bunu bana sen söylemiştin."
"Hatırlamıyorum."
Huysuzca geri çekildi Eda. Onun hatırlamadığını biliyordu ve bundan nefret ediyordu. Sinirle toplanan elbisesinin eteğini eliyle düzeltti. Giovani için kullandığı saçlarını bileğine doladığı lastik tokayla ensesinde topladı. Kafasını kaldırıp adama baktığında onun kendi tarafına döndüğünü gördü.
Kaşlarının çatık olduğundan bir haberdi. "Kahvaltı hazır. Yiyelim sonra ilaçlarını içersin." derken sesinin sert çıktığını fark etmemişti. Ancak adam onun kızgın olduğunu anlamıştı. Kızması gereken biri varsa onun kendisi olması gerekiyordu. Çünkü bu yakınlıktan gerçekten nefret etmişti. Onu hayatında istemediğini açık bir şekilde söylemişken hemen bir sonraki sabah burnunun dibinde bulmak hem şaşırtmış hem de kızdırmıştı. Etkilemiş miydi? Kızdığı nokta da tam olarak buydu!
