Bana Git Deme(Tamamlandı)

Ufak-lık

"Uyuyana saygı diye bir şey var. Duymuş olmalısınız."

İkisi başını aynı anda kaldırıp Giovanni'ye baktı. Uykudan kalktığı için üzerindeki huysuzluğu hemen farkettiler. "Özür dileriz." diyen Leo oldu. Videoyu kapatıp tableti önündeki sehpaya bıraktı. Bunu yaparken kadından uzaklaştı. Nedense Giovanni'nin onları böyle görmüş olmasından dolayı rahatsız hissetmişti. Yanlış anlaşılmak istemezdi. Zaten yanlış anlaşılacak bir şey de yoktu.

"Nasılsın?"

Elini başına doğru götürüp ovalar gibi yaptı. "Başım çok ağrıyor. Uyurken iyiyim ama uyanınca çekilmiyor." dedi Giovanni. Nasıl olduğuna o da karar veremiyordu. Aslında kalkıp hayatına devam etmek istiyordu. Babası hatırladığından daha yaşlı gelmişte gözüne. Ona hiç mi faydası olmamıştı üç yılda? Tüm işin yükünü onun omuzlarına mı bırakmıştı? Koskoca üç yılda yaptığı tek şey evlenmek miydi? Eli karnında oturduğu yerden kalkan kadınla 'Tek şey değil.' diye geçirdi aklından. Bir de bebeği vardı, değil mi? Gözleri kadını takip ederek onun salondan çıkışını izledi. Karnı öylesine büyük görünüyordu ki elini orada tutmasını anlıyordu. İnsan karnında öyle bir ağırlıkla yaşasa düşüp gitmesinden korkardı.

"Biz de senin ufaklığa bakıyorduk."

Duyduğu cümle Leo'ya dönmesine neden oldu. Onun yüzündeki ifadeye sebep olan kendi çocuğu muydu? Onu böylesine gülümseten şey o ufaklık mıydı? Gözleri sehpanın üzerindeki tablete kaydı bu sefer. Onun ufaklık orada mıydı? Belki daha sonra ona bakardı. Mesela tek başınayken...

Bakmış mıdır? Bakmamış mıdır?