Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*6*

"My feelings? Oh, don't worry about
those, nobody else does anyway."

x x x x x x x

"Καλημέρα" είπε χαρωπά η Νάντια και ο αγουροξυπνημένος Αποστόλης απλά έγνεψε.

Καθίκι.

Ανάγωγε.

Μπουνταλά.

Εννοείται πως δεν έχουμε μιλήσει ξανά μετά από το περιστατικό με την ξανθιά μπάρμπι.

Ούτε με την Ηρώ βέβαια το ανέλυσα. Απλά μου ζήτησε μια συγγνώμη και το δέχτηκα.

Έτσι και αλλιώς δεν είχαμε και κάποια ιδιαίτερη σχέση για να με υπερασπιστεί, κανένας από τους δύο βασικά δεν ήταν υποχρεωμένος.

"Εε περίμενε" τον άκουσα να φωνάζει από πίσω μου και γύρισα το σώμα μου για να τον κοιτάξω.

"Ξέρεις για χθες. Σόρρυ" είπε αδιάφορα και κοίταξε το δρόμο.

"Όλα καλά" ανασήκωσα τους ώμους μου και ξεκινήσαμε να περπατάμε.

Αλλά όχι. Δεν είναι όλα καλά παλιό ηλίθιε.

"Σχετικά με τον τύπο που έπεσες πάνω του" έσπασε την ησυχία, που υπήρχε σε όλη τη διαδρομή κάνοντας με να σταματήσω λίγα μέτρα έξω από την είσοδο του σχολείου.

"Να τον προσέχεις. Δεν έχει καλή φήμη" είπε και τον κοίταξα με ένα βλέμμα απορίας.

"Απλά μείνε μακριά του Ανθή" ξεφύσησε και συνέχισε με έναν πιο κοφτό τόνο. Σαν να με προειδοποιούσε για κάτι που θα ερχόταν.

Χωρίς όμως να μου αφήσει περιθώρια να ρωτήσω έφυγε.

Εε βέβαια και θα έφευγε, αφού είναι λαπάς.

[...]

"Ανθή εγώ θα πάω στα παιδιά, θα έρθεις;" ρώτησε κάνοντας μου νόημα τη παρέα του Αποστόλη, στην οποία βέβαια καθόταν και το ξυλάγγουρο Μαρία.

Τη κοίταξα με δυσπιστία και απογοήτευση.

Οκ εντάξει, τώρα ήμουν μόνη.

"Όχι, είμαι εντάξει. Πήγαινε" απάντησα απογοητευμένα και μου χαμογέλασε.

"Γεια!" ακούστηκε η γνωστή φωνή του Στράτου καθώς βολευόταν στο τραπέζι μου.

Στο δικό ΜΟΥ τραπέζι.

Τον κοίταξα αδιάφορα και χαμογέλασα και μόνο στη σκέψη ότι έρχεται να μου μιλήσει χωρίς καν να ξέρει ποια είμαι.

Καλά τον έλεγα εγώ μαλάκα.

"ΈΦΥΓΕΣ ΦΥΤΟ" ακούστηκε δυνατά σε ολόκληρη τη τραπεζαρία η βαριά και αγριεμένη φωνή του.