Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*34*

«When you judge others you don't define them,
you define yourself.»

x x x x x x x x

"Τόσο νόστιμη" είπε και επιτέθηκε για άλλη μια φορά στα χείλι μου.

Τα χέρια του βρέθηκαν στην άκρη της μπλούζας μου και την ανέβασε ελάχιστα.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα από το άγχος μου.

Μπορεί να τον άφησα να με αγγίξει όμως δεν μπορώ να τον αφήσω να δει και το σώμα μου.

Έχω παχύνει αρκετά και ντρέπομαι.

"Στέφανε" είπα σπρώχνοντας τον λίγο από πάνω και με κοίταξε λαίμαργα.

"Ντρέπομαι" παραδέχτηκα σιγά και κατέβασα ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να αποφύγω το βλέμμα του.

"Κοίτα με" πρόσταξε και ανέβασε με τα δάχτυλα του το πιγούνι μου.

"Θέλω να είσαι ελεύθερη σε εμένα. Δεν θα με ντρέπεσαι" είπε και φίλησε το μάγουλο μου.

Του έγνεψα θετικά δίνοντας του το πράσινο φως για να συνεχίσει.

Προτού όμως προλάβει να κάνει κάτι έπιασα τη μπλούζα του και προσπάθησα να την ανεβάσω προς τα πάνω.

Απομακρύνθηκε από το σώμα μου βγάζοντας την και με άφησε να θαυμάσω το γεροδεμένο του σώμα.

Οι κοιλιακοί του ήταν σε κοινή θέα κάνοντας τα δάχτυλα μου να ακουμπάνε τα απαλό σταρένιο δέρμα του.

"Βλέπεις κάτι που να σου αρέσει μωρό μου;" ρώτησε πονηρά και έφερε το πρόσωπο του στο δικό μου.

Ένα ναζιάρικο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου και έτριψα τη μύτη μου στη δική του.

Έγνεψα θετικά και παρατήρησα καλύτερα το σώμα του.

Το τατουάζ στο αριστερό του χέρι το είχα δει ξανά.

Ήταν ένα τριαντάφυλλο που στη άκρη λίγο πιο πάνω από τα δάχτυλα του έγραφε mother. Όμως η ζωγραφιά με τη μαύρη μελάνι που είχε καλύψει ένα μέρος του δέρματος του στο στέρνο ήτανε πρωτόγνωρη για εμένα.

Ένας μικρό μαχαίρι να τρυπάει μια καρδιά.

Κάτι τόσο μικρό, χαραγμένο και αποτιμώμενο σε έναν γίγαντα.

"Πότε το έκανες;" ρώτησα εντυπωσιασμένη και με κοίταξε περίεργος.

Έφυγε από πάνω μου και έκατσε να με κοιτάει λες και ήμουν κανένα φάντασμα.