Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*72*

"Δεν ήσουν φίλος μου, απλά ένας πολύ κακός ηθοποιός"

x x x x x x x x x

Τα σχολεία επιτέλους τελειώσαν. Για φέτος τουλάχιστον.

Μεγαλώνουμε. Δεν θέλω να μεγαλώσω.

Μπορεί τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία μου να θέλουν να ενηλικιωθούν όμως εγώ μόνο αυτό δεν θέλω. Το σχολείο είναι η μικρότερη υποχρέωση που έχω, μετά θα αυξηθούν.

Του χρόνου θα πάω τρίτη λυκείου. Θα πρέπει να συγκεντρωθώ. 

Πως πέρασε έτσι ο καιρός ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να καταλάβω.

Από εκεί που η ζωή μου ήταν για κλάματα έγινε ευχάριστη.

Από εκεί που είχα μόνο τη μαμά μου και τον αδερφό μου έχω και τον πατέρα μου.

Απέκτησα φίλους, γκόμενο και κυρίως ελάχιστη παραπάνω αυτοπεποίθηση.

Προχώρησα. Μπορεί να είμαι μικρή. Ναι είμαι μικρή, αλλά το ήθελα.

Μπορεί να ήταν λάθος αλλά μεγάλωσα και το επιζητούσε ο οργανισμός μου.

Όμως οι αντιπαθητικές φάτσες παραμένουν. Άτομα που χωρίς να τους έχω κάνει κάτι με κράζουν και δεν με χωνεύουν.

Το τραγούδι τελείωσε χωρίς να το καταλάβω και αφού το άλλαξα γρήγορα, βάζοντας μια λίστα αναπαραγωγής ξανά βολεύτηκα στο παγκάκι του προαυλίου.

Λες να γράψω κάποιο βιβλίο με τη ζωή μου;

Η ζωή μου είναι πολύ βαρετή για να γράψω βιβλίο. Κανείς δεν θα το διάβαζε έτσι και αλλιώς.

Χαμογέλασα αχνά μόνο και μόνο στη σκέψη και έκλεισα για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια μου.

Φέτος ελάχιστες ενδοσχολικές. Οι πανελλήνιες θα τελειώσουν τόσο γρήγορα που δεν θα το καταλάβουμε.

Ο Στέφανος αγχωμένος.

Έχει συνεχώς ημικρανίες από το στρες του και παίρνει κάποιες βιταμίνες γιατί του πέφτει συχνά η πίεση και ζαλίζετε.

Το παθαίνω και εγώ μερικές φορές. 

Ξεφυσάω και βλέπω αρκετά παιδιά να φεύγουν, ενώ εγώ περιμένω να τελειώσει η Μαργαρίτα για να φύγουμε να πάμε για καφέ.

Πλέον τελείωσαν οι πολλές έξοδοι.

Δεν μπορώ να πω ότι πιέστηκα ιδιαίτερα. Ήμουν το φυτό της τάξης όλα αυτά τα χρόνια.

Μπήκα με υποτροφία σε ένα από τα καλύτερα και πιο ακριβά σχολεία στην Ελλάδα.

Ότι είναι να συμβεί, θα συμβεί.