Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*58*

Αυτό το κεφάλαιο θέλω να το γεμίσετε με όσα πιο πολλά σχόλια μπορείτε.

"Behind my laugh, I'm falling apart."

x x x x x x x

Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα στο γραφείο του.

Ήταν τόσο αφοσιωμένος να κοιτάει κάτι χαρτιά που δεν με πήρε είδηση ότι μπήκε μέσα.

"Μπαμπά, μπορώ να σου πω λίγο" είπα μόλις έκατσα στη καρέκλα απέναντι του και το βλέμμα του έπεσε κατευθείαν πάνω μου.

Φαίνεται κουρασμένος.

"Ναι αγάπη μου. Πες μου τι θέλεις" απάντησε και άφησε τα χαρτιά που κρατούσε στο γραφείο.

"Να μωρέ.. λέγαμε με τα παιδιά να πάμε διακοπές και σκεφτόμουν αν μπορώ να πάω" μπήκα αμέσως στο ψητό και άρχισα να παίζω αμήχανα με τα δάχτυλα μου.

"Με ποια παιδιά Ανθή;" ρώτησε αυστηρά και κάθισε στη καρέκλα δίπλα μου.

"Με τον Στέφανο, την " άρχισα να λέω αλλά μου έκανε νόημα με το χέρι του να σταματήσω.

"Εντάξει" απάντησε χαλαρά και μου χαμογέλασε.

"Με αφήνεις δηλαδή;" ρώτησα αφού δεν κατάλαβα.

Εγώ περίμενα να αρχίσει τη συζήτηση πάλι για τα προφυλακτικά και το σεξ μετά τα είκοσι.

"Ναι βρε αγάπη μου. Έτσι και αλλιώς μίλησα και με τον Στέφανο. Μου είπε πως θα είναι μεγάλη παρέα. Δεν υπάρχει λόγος να το χάσεις" είπε γλυκά και ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο μου.

"Ανθή θα ήθελα να σου μιλήσω για κάτι πρώτα όμως" ξεκίνησε να λέει και πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Τι είναι;" ρώτησα με περιέργεια.

"Θέλω να αγαπήσεις με την καρδιά σου μωρό μου. Πολλοί λένε ότι αγάπη από αυτή την ηλικία δεν υπάρχει, όμως στη πραγματικότητα δεν ξέρουν να αγαπάνε. Εννοείται είναι δύσκολο να βρεις με την πρώτη κάποιον που να σε θέλει όπως εσύ" συνέχισε και με κοίταξε στα μάτια.

"Αυτό" είπε και έπιασε τη καρδιά μου.

"Είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Δεν σημαίνει πως επειδή απογοητευόμαστε από κάτι δεν συνεχίζεται η ζωή μας. Ούτε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι" κατέληξε και έμεινα να τον κοιτώ παράξενα.

"Μπαμπά που κολλάνε τώρα όλα αυτά με τις διακοπές;" ρώτησα φανερά αποπροσανατολισμένη από τα λόγια του.