Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*14*

"Να μ' αλλάξουν προσπαθούν, να μ' ακούσουν δεν μπορούν... όμως δεν με ξέρουν"

"Αλλά θα ήθελα να κάνουμε μια καινούργια αρχή" είπε γρήγορα και ξεφύσησε ανακουφισμένος.

Έμεινα κάγκελο και τον κοιτούσα σαν χαμένη.

Εγώ όμως δεν απάντησα απλά τον είχα καρφώσει με τα μάτια μου.

Τι ακριβώς εννοεί;

"Μην με κοιτάς έτσι" απαίτησε άγρια και αμέσως γύρισα το κεφάλι μου στο δρόμο χωρίς να ελέγχω τις κινήσεις που κάνω.

"Κατάλαβα" μουρμούρισε μετά από λίγο και συνέχισε να οδηγεί, όμως αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Η διαδρομή είναι μεγάλη αλλά δεν με νοιάζει, ίσως είναι καλύτερα να μην γυρίσω πίσω σε εκείνον τόσο γρήγορα.

Δεν κατάλαβα πόση ώρα κοίταζα απλά τον δρόμο μέχρι που ένιωσα το σώμα μου να πηγαίνει απότομα προς τα μπροστά.

Γύρισα να τον κοιτάξω και τον είδα να κλείνει τη μηχανή του αυτοκινήτου.

"Βγες" πρόσταξε και άνοιξε τη πόρτα του από τη δική του μεριά, αφήνοντας με μόνη.

Βγήκα και εγώ με τη σειρά μου από το αμάξι και κοιτούσα γύρω μου.

Ερημιά.

Αυτό χαρακτήριζε τη περιοχή.

Πετρούλες αντί για άσφαλτο στα πόδια μου. Φαινόταν πως δεν ερχόταν και πολύ συχνά κόσμος έως καθόλου μάλλον.

Το μόνο που υπήρχε ήταν ένα παλιό άσπρο κτήριο με γκράφιτι και συνθήματα.

Μα που στο καλό είμαστε;

Αυτό ήταν θέλει να με σκοτώσει και με έφερε εδώ ώστε να μην με βρει κανείς.

"Τι κάνουμε εδώ;" ρώτησα ήρεμα και με πλησίασε.

"Θα δεις" είπε μυστήρια και με τράβηξε από το καρπό προς την είσοδο του παλιού κτηρίου.

Μόλις φτάσαμε στο εσωτερικό ανεβήκαμε τις σκάλες και μαγεύτηκα από το τοπίο. Το θέαμα ήταν πραγματικά απερίγραπτο.

Είχε ελάχιστα φώτα, γεγονός που επέτρεπε τα αστέρια να γίνουν εμφανείς και να γαληνεύουν την ατμόσφαιρα.

Δεν υπήρχαν αμάξια να δημιουργούν φασαρία.

Ο σκούρος ουρανός φαινόταν καθαρός και σε καθήλωνε.

"Είναι υπέροχα" δήλωσα ασυναίσθητα και χαμογέλασα.

"Χαίρομαι που σου αρέσει λεμονάκι" είπε χιουμοριστικά και με πλησίασε.