Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*11*

"Μεγαλώνεις μάτια μου
δεν έχει πια γρατσουνιές στα γόνατα
αλλά στη ψυχή"

x x x x x x x x x x

"Επ μωρό θες να πάμε για ένα γρήγορο;" ρώτησε παιχνιδιάρικα το άγνωστο αγόρι αλλά συνέχισα να προχωρώ προς το παγκάκι μου.

Νιώθω τόσο άσχημα για αυτό.

Βαθιές ανάσες Ανθή θα περάσει.

"Καλημέρα... μπορώ να κάτσω;" ρώτησε ευγενικά ο Μιχάλης και απόρησα με τους τρόπους του.

Κοίταξα γρήγορα τριγύρω αλλά δεν βρήκα πουθενά τη παρέα του.

"Φυσικά" απάντησα ξερά και του έκανα χώρο.

Τα μάτια μου ήρθαν σε επαφή με τα δικά του.

Μα πως δεν τα είχα παρατηρήσει τόσο καιρό.

Είναι γαλάζια σαν τον ουρανό και όμορφα σαν βότσαλο μέσα στην αμμουδιά.

Γύρισα απότομα το κεφάλι μου ώστε να μην καρφωθώ και κοίταξα το κενό.

Το προαύλιο είναι άδειο. Εκτός από δύο, τρείς παρέες δεν υπάρχει κανένας άλλος.

Αλλά δεν με ξαφνιάζει αυτό είναι νωρίς ακόμα.

Συνήθως τα παιδιά έρχονται στο τελευταίο πεντάλεπτο ή και πιο μετά.

"Πώς είσαι;" έσπασε μετά από λίγο τη σιωπή βγάζοντας με από της σκέψης μου.

"Υπήρξα και καλύτερα" δεν ξέρω γιατί δεν τραυλίζω ή δεν κομπιάζω να μιλήσω μπροστά του, αλλά νιώθω τόσο άνετα.

"Λυπάμαι για ότι έγινε στο πάρτι" μα καλά πλάκα μου κάνουν όλοι;

Γιατί είναι τόσο καλοί μαζί μου;

"Και εγώ" είπα και ξεφύσησα.

"Απλά πρέπει να μάθεις λίγο να είσαι πιο τσαμπουκάς" είπε με αυτοπεποίθηση και τον κοίταξα περίεργα.

"Έλα τώρα Ανθούλα μην με κοιτάς έτσι" μου έκλεισε το μάτι και βουλεύτηκε καλύτερα.

"Ξέρεις μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτό" συνέχισα να μην λέω τίποτα.

"Εντάξει το ξέρω πως σου έχω φερθεί σαν μαλάκας αλλά δεν είναι ανάγκη να με γράφεις" είπε πιο αγριεμένα αυτή τη φορά και σηκώθηκε με φόρα πάνω.

"Περίμενε!" εγώ δεν ήθελα να φύγει απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται.

"Ναι..." είπε και σήκωσε το ένα του φρύδι ενώ με κοίταξε πονηρά.