Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*66*

"I'm sorry I'm always so sad."

x x x x x x x x x x x

"Στέφανε" μουρμούρισα σαν γάτα και με αγκάλιασε από τη μέση φιλώντας απαλά τη μύτη μου.

"Μμ" είπε σαν αγουροξυπνημένος και γέλασα.

"Ξέρεις ότι πρέπει να πάω σπίτι μου έτσι;" ρώτησα και αμέσως άνοιξε τα μάτια του κοιτώντας με σαν κουτάβι.

"Κάτσε λίγο ακόμα. Βασικά κοιμήσου εδώ σήμερα" πέταξε χαλαρά και τέντωσα το σώμα μου.

"Πρέπει να πάω σπίτι μωρό μου. Εσύ κοιμήσου" είπα και σηκώθηκα αμέσως από το κρεβάτι του παίρνοντας το κινητό στα χέρια μου.

"Ξέρεις ότι θέλω να σε βιάσω" είπε και με άρπαξε από τη μέση ρίχνοντας με στο κρεβάτι με δύναμη.

"Στέφανε σήμερα γυρίσαμε, πως μπορείς να έχεις όρεξη;" ρώτησα απελπισμένη και πήρα ένα παράξενο ύφος καθώς δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το βάρος του.

"Μα δεν φταίω εγώ. Είμαι αγοράκι και έχω ανάγκες. Όπως και εσύ μωρό μου" είπε και άρχισε να φιλάει το λαιμό μου.

Όσο και να προσπάθησα να του αντισταθώ με έκανε αδύναμη σε κάθε φιλί, που μου έδινε.

Με γρήγορες κινήσεις έβγαλε τη μπλούζα μου και αμέσως μετά το σουτιέν μου.

Άρχισε να αφήνει μια πορεία από φιλιά στο σώμα μου και έφτασε στο τέλος του παντελονιού μου.

Τον κοίταξα στα μάτια και μου χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο.

"Στέφανε δεν θέλω να σε χάσω" παραδέχτηκα και μου χάιδεψε απαλά το μπούτι.

"Πάλι με την όρεξη θα μείνω" είπε απελπισμένος και έριξα ένα μικρό γελάκι.

"Συγγνώμη για τον τρόπο που σου μίλησα" απολογήθηκε και με πήρε αγκαλίτσα.

"Και εγώ έκανα μαλακία Στέφανε" είπα και έβαλα το ένα μου πόδι γύρω από τη μέση του.

Τον είχα πραγματικά σαν αρκουδάκι.

"Σου μίλησα απαίσια Ανθή. Πραγματικά αν χάσω ξανά έτσι τον έλεγχο χαστούκισε με" ζήτησε και συνοφρυώθηκα.

"Γιατί στα αλήθεια έχασα τον έλεγχο όταν μου είπες πως έκανες κάτι μαζί του" παραδέχτηκε και του έδωσα ένα φιλί στο στέρνο.

Ξέρω ότι έχει νεύρα και μπορώ να καταλάβω πως στις διακοπές ξεπέρασε τον εαυτό του για να μην σπάσει τίποτα μέσα στο δωμάτιο και να μην με φοβίσει.